พระนางมารีย์ตรัสว่า “วิญญาณข้าพเจ้า ประกาศความยิ่งใหญ่ขององค์พระผู้เป็นเจ้า” (ลูกา 1:46) ในเวลาที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังหลงทะนงตนในวังวนของคำชื่นชม ภาพความสุภาพนบนอบถ่อมตนของพระแม่มารีย์ ก็ฉายแสงสว่างส่องใจของฉันให้รู้สึกละอายในถ้อยคำชื่นชมที่ได้รับมายิ่งนัก พระแม่มารีย์ดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่าย สุภาพ และเต็มเปี่ยมไปด้วยเมตตารัก แบบอย่างของบุคคลผู้มีความรัก ความเชื่อในพระเจ้าหลายท่าน ก็ล้วนเป็นพระเมตตารักที่พระเจ้าทรงชี้นำให้ฉันได้สัมผัส เรียนรู้ ไตร่ตรอง อีกท่านหนึ่ง...นักบุญเทเรซาแห่งกัลกัตตา ท่านเป็นผู้ที่ดำเนินชีวิตด้วยความรักและการรับใช้ด้วยใจสุภาพนบนอบเช่นกัน ครั้งหนึ่งท่านเคยถูกกล่าวถึงจากผู้ผลิตสารคดี โดยเขาได้นำเรื่องราวของท่านไปนำเสนอในภาพลักษณ์ที่ค่อนข้างเป็นภาพลบ ท่านไม่ถือโทษโกรธแต่กลับกล่าวว่า “มันเป็นสิทธิ์ของคุณที่จะตัดสินใจว่าคุณต้องการจะดำรงชีวิตอยู่แบบไหน แต่สำหรับฉัน ฉันจะทำงานของฉันต่อไป ฉันปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าโดยมีจุดประสงค์ที่ชัดเจน ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร เราควรจะยิ้มรับและก้มหน้าทำงานของเราต่อไป การทำงานด้วยใจถ่อมสุภาพจะไม่มีอะไรมาแผ้วพานเราได้เลย ไม่ว่าใครจะยกย่องหรือเหยียดหยามเรา ไม่ใช่ประเด็นที่สำคัญ เพราะเราย่อมรู้จักตัวเราดีว่ากำลังทำอะไรอยู่” ฉันเรียนรู้ภารกิจของท่านนักบุญผ่านวีดีทัศน์ บทความ และอื่นๆ มันก็เป็นแค่เพียงการอ่าน การดู แต่ฉันก็ยังไม่ได้ลิ้มรสสัมผัสที่แท้จริง ที่ต้องนำชีวิตตนเข้าไปอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวด ท่ามกลางเชื้อโรค ความอ่อนล้า ความเสี่ยงต่อโรคภัย และความยากแค้นแสนเข็ญ การถูกต่อต้าน เบียดเบียน การต่อสู้เพื่อผู้ต่ำต้อยอย่างไม่ย่อท้อ และในวันที่ท่านนักบุญได้รับคำชื่นชม ท่านก็มิได้หลงทะนองตนอยู่กับคำชื่นชมนั้น ทุกคำชื่นชมท่านยกให้เป็นเพราะพระเมตตาของพระเจ้าเสมอมา เมื่อย้อนกลับมาไตร่ตรองดูกิจการของตนเอง ภารกิจที่เทียบความหนักหนาสาหัสไม่ได้เลยแม้สักเสี้ยวเดียวของท่านนักบุญ ฉันก็ยังสามารถแบ่งเวลาไปใช้ในการพร่ำบ่น โต้เถียง ต่อลองกับภารกิจเพียงเล็กน้อย และเมื่อได้รับคำชื่นชม ฉันก็ยังรับไว้ด้วยความเบิกบานใจ แต่ความรู้สึกเบิกบานใจนั้น หากมีมากเกินไป บางทีมันก็จะกลับกลายเป็นความจองหอง หลงทะนงตนไปเสีย ดังนั้นแล้ว แบบอย่างชีวิตของผู้เชื่อหลายท่าน จึงเป็นเสมือนกรอบชีวิตฝ่ายจิตของฉัน ที่จะคอยตี เตือนสอนฉันไม่ให้จิตเตลิดหลงทะนงตนไปไกลว่าตนนั้นดีเด่นกว่าใคร มีคุณสมบัติของชาวประมงข้อหนึ่งในฐานะที่พระเยซูเจ้าทรงเรียกชาวประมงเป็นศิษย์ ชาวประมงต้องรู้จักการซ่อนตัวไม่ให้เหยื่อเห็นและเตลิดหนีไป เหมือนกับการที่จะเป็นศิษย์พระคริสต์ ก็มีความจำเป็นที่จะต้องซ่อนตัวเองเพื่อนำเสนอพระเยซูเจ้าให้ชัดเจน เพราะการนำเสนอพระเยซูเจ้านั้น จะไม่มีสิ่งใดผิดพลาดแน่นอน ในขณะที่หากนำเสนอตนเองซึ่งสวมความเป็นมนุษย์ที่อ่อนแออยู่นี้ อย่างไรก็ต้องมีสิ่งผิดพลาด ครั้งหนึ่ง ศิษย์สาวตัวน้อยของฉันกล่าวแก่ฉันว่า “ครูขา หนูอยากนับถือศาสนาคริสต์เหมือนครูค่ะ” สิ่งหนึ่งที่ฉันสัมผัสได้คือ การยึดตัวคนเป็นหลักในการเลือก ไม่ใช่ยึดพระเจ้า ฉันกล่าวแก่ศิษย์สาวตัวน้อยว่า “หากหนูต้องการเรียนรู้จักพระเจ้า หนูต้องยึดพระเจ้าให้มั่น ไม่ใช่ครูที่เป็นมนุษย์ เพราะเมื่อใดที่ครูทำผิดพลาด หนูจะผิดหวัง และหนูก็จะทิ้งพระเจ้าไป แต่ถ้าหนูยึดพระเจ้าไว้ให้มั่น หนูจะไม่ผิดหวังเลย แม้จะต้องเผชิญความทุกข์ยากในชีวิต หรือต้องเผชิญกับบุคคลที่ทำให้หนูผิดหวังก็ตาม” “ฟังเถิด ธิดาเอ๋ย จงดูและตั้งใจฟัง จงลืมชาติของท่าน และบ้านบิดาของท่านเถิด พระราชาจะทรงหลงรักความงามของท่าน พระองค์ทรงเป็นเจ้าเป็นนายของท่าน จงน้อมกายเคารพพระองค์เถิด” (สดุดี 45:10-11) ภายใต้ปีกของความถ่อมตน คือผู้คนที่ทุกข์ยากแสนเข็ญ ช่วงเวลาที่พระเจ้าต้องชัดเจน และโดดเด่นอยู่ในใจของผู้คน ฉันเป็นเพียงเครื่องมือชิ้นน้อย ที่ต่ำต้อยคอยนำความรักล้น จากพระเจ้าสู่ใจของผู้คน อิ่มกมลล้นรักแท้นั้นแน่นอน ..................................... |