“ข้าพเจ้าต้องการให้ท่านปราศจากความกังวล” (1โครินธ์7:32) นักบุญเปาโลเตือนใจพี่น้องคริสตชนให้ดำเนินชีวิตโดยปราศจากความกังวล หรือสาละวนอยู่กับกิจการของโลกนี้มากจนเกินไป จนลืมแบ่งเวลาให้วิญญาณได้ฟื้นฟูตัวเอง เข้าเงียบชีวิตฝ่ายวิญญาณ ฟังเสียงของพระเจ้าบ้าง มีหลายๆคนกล่าวไว้ว่า เรามี 24 ชั่วโมงต่อวันเท่าๆกัน อยู่ที่ว่าเราเอา 24 ชั่วโมงนั้นไปทำอะไร เพื่อใคร และได้ประโยชน์อันใด บางครั้งในช่วงเวลาชีวิตก็สอนข้าพเจ้าว่า การทุ่มเทจริงจังให้กับความก้าวหน้าของหน้าที่การงาน จนลืมแบ่งเวลาให้กับความสงบร่มเย็นของวิญญาณ ก็ทำลายชีวิตฝ่ายกายและจิตใจไปไม่น้อยเลยทีเดียว บางคนมีเงินทองไม่มากมาย อยู่อย่างพอมีพอกิน แต่เขากลับมีชีวิตที่ดูร่มเย็น เป็นสุข ทั้งสุขภาพกายและใจ การแบ่งเวลาให้สมดุลในการดำเนินชีวิต ทั้งฝ่ายกายและฝ่ายจิต จึงมีความสำคัญต่อชีวิตมนุษย์แต่ละคน มีผลต่อสุขภาพกายและจิตอย่างแท้จริง คริสตชนใช้เวลาในวันอาทิตย์อย่างน้อยก็ครึ่งวันในการเดินทางและไปร่วมมิสซา แต่คริสตชนบางคนกลับเย็นชา คิดว่าการเดินทางไปร่วมมิสซาและอยู่ร่วมในพิธีจนจบนั้นเป็นการเสียเวลา แต่น่าแปลก เวลาที่เราใช้เท่าๆกัน เรากลับเห็นคุณค่าของกิจการสำคัญที่จะสูญเสียไปกับเวลานั้นๆ ไม่เหมือนกันเลย เราสามารถสูญเสียเวลาไปกับการ เที่ยว เล่น กิน ดื่ม หาความสุขให้ชีวิตฝ่ายกาย จนละเลยการสละเวลามาเยียวยาชีวิตฝ่ายจิต จึงไม่น่าแปลกใจเลยว่า เหตุใดวิถีชีวิตของมนุษย์ยุคปัจจุบันนี้ จึงเต็มไปด้วยมลพิษทางจิตวิญญาณ หลายคนไร้ศาสนา มองเห็นศาสนาเป็นเพียงกลอุบายให้ทำความดีเท่านั้น เด็กชายอายุราว 13 ปี มีเพื่อนนับถือศาสนาคริสต์แต่ครอบครัวทิ้งวัดกล่าวแก่ข้าพเจ้าว่า ครูรู้ได้อย่างไรว่าพระเจ้ามีอยู่จริง และใครเป็นผู้สร้างพระเจ้ามา คำถามนี้ไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่ต้องการเอาชนะมากกว่า และเด็กชายผู้เป็นคริสตชนกล่าวสมทบเพิ่มเติมว่า ใช่ ผมก็ไม่เชื่อหรอกว่าพระเจ้ามีจริง เพราะผมอยู่ลัทธิซาตาน แม้ข้าพเจ้าจะรู้สึกผิดหวังในคำพูดของเด็กชายทั้ง 2 คนนี้มาก แต่ข้าพเจ้าก็พยายามที่จะเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ข้าพเจ้าบอกกับเด็กชายว่า แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกมีความสุขกับการใช้ชีวิตหรือไม่ เด็กชายบอกว่าก็ไม่เห็นมีความสุขเลย (ข้าพเจ้ารับรู้มาตลอดว่าเด็กชายมีปัญหาบางอย่างในชีวิต เมื่ออยู่ประถม เขาร้องไห้ไม่ยอมเข้าชั้นเรียน เพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ เกาะแม่แน่น และมักจะสบถคำไม่สุภาพออกมาเมื่อถูกกดดัน) ข้าพเจ้าบอกกับเด็กชายว่า ลูกชอบอยู่ในที่มืดหรือที่สว่างหละ เด็กชายบอกก็ต้องที่สว่างสิครู นั่นสินะ ที่สว่างมันทำให้เรารู้สึกปลอดภัย เราสามารถมองเห็นภาพที่แท้จริงชัดเจน แต่ที่มืดน่ากลัว เราไม่เห็นภัยอันตรายที่กำลังย่างกรายเข้ามาหาเราเลย ถ้าลูกต้องการอยู่ที่สว่าง ลูกก็ต้องเดินออกจากที่มืด และเดินไปหาที่สว่างให้พบ ลูกจะรู้ว่าที่สว่างนั้นเป็นอย่างไร ครูรู้ว่าลูกรู้ว่าซาตานชอบที่มืดๆ ที่ลับๆ แต่พระเจ้าเป็นความสว่าง ลูกเป็นลูกของพระตั้งแต่เกิด แต่ซาตานมันดึงลูกไปหาที่มืด ไม่ว่าจะต้องเหตุการณ์ใดๆในชีวิต ลูกก็รู้ว่าลูกไม่เคยพบความสุขบนหนทางมืดที่ลูกเดินเลยไม่ใช่หรือ ลูกต้องพาตัวเองออกมาหาที่สว่าง และไม่พาเพื่อนลงไปยังที่มืดด้วยเช่นกัน เด็กชายดูเหมือนจะมีแววตาอ่อนโยนขึ้น แต่...เพียงคำพูดของข้าพเจ้าจะไม่สำคัญใดๆเลย ถ้าครอบครัวยังไม่เห็นความสำคัญของศาสนกิจหรือข้อคำสอนทางศาสนา เมื่อเขากลับไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัว เขาก็มีใจโน้มเอียงเข้าหาที่มืดมิดอีกเช่นเคย ข้าพเจ้าทำได้เพียงพยายามกล่อมเกลา ให้แบบอย่างด้วยความรัก และมอบภาระอันยากเย็นนี้ไว้ในความช่วยเหลือของพระเจ้า “พระเยซูเจ้าทรงดุปีศาจและตรัสสั่งว่า “จงเงียบ ออกไปจากผู้นี้”” (มาระโก 1:25) ขอพระเจ้าทรงเมตตาเด็กๆเยาวชนให้ค้นพบหนทางสว่าง ที่จะนำพาชีวิตของพวกเขาให้เดินไปในหนทางที่ดีและถูกต้องเสมอด้วยเทอญ ..................................... |