““พระเจ้าทอดพระเนตรเห็นความพยายามของเขา ที่จะกลับใจไม่ประพฤติชั่วอีกต่อไป พระเจ้าทรงพระเมตตาไม่ลงโทษตามที่ตรัสไว้ว่าจะทรงลงโทษเขา” (โยนาห์ 3:10) แค่สำนึกในความผิดบาปที่ตนทำ แค่มีความพยายามที่จะกลับใจในทุกๆครั้งที่พลาดพลั้งกระทำผิด ไม่ดื้อรั้นดันทุรังอ้างคุณธรรมเพื่อกระทำในสิ่งที่ตนปรารถนา ข้าพเจ้าก็แลเห็นและสัมผัสได้ถึงพระเมตตาของพระเจ้า ที่พร้อมจะยกโทษความผิดพลาดที่มีใจสำนึกผิดอย่างแท้จริง บรรดาธรรมาจารย์ผู้เคร่งครัดและเชี่ยวชาญในบทบัญญัติ ข้อกฎหมายต่างๆ หลายครั้งก็ใช้ความเป็นผู้รู้ในการบิดเบือนตัวบทบัญญัติและหลักธรรมปฏิบัติ เพื่อให้ตนพ้นผิดจากสิ่งที่ตนกระทำเพื่อเป็นไปตามที่ตนปรารถนา ในขณะที่เขาสอนให้ผู้อื่นถ่อมใจลงแต่เขากลับยกตนให้สูงขึ้น เหมือนดังที่พระเยซูเจ้าทรงตรัสว่า “พวกธรรมาจารย์และชาวฟาริสีนั่งบนธรรมาสน์ของโมเสส ถ้าเขาสั่งสอนเรื่องใด ท่านจงปฏิบัติตามเถิด แต่อย่าปฏิบัติตามพฤติกรรมของเขา เพราะเขาพูด แต่ไม่ปฏิบัติ" (มัทธิว 23:2-3) ในสมัยวัยรุ่นข้าพเจ้าเรียนรู้มาว่า ความรักเป็นสิ่งที่ดีและสวยงาม ความรักกระทำคุณให้ เพราะพระเยซูเจ้าทรงสอนว่า “ผู้ที่ไม่มีความรักก็ไม่มีค่าใดเลย” แต่ ข้าพเจ้าไม่ได้ใช้คุณธรรมที่แท้จริงในการแสดงออกซึ่งความรักนั้น บิดเบือนข้อคำสอนที่ถูกต้องของพระเยซูเจ้า เพื่อสนองความต้องการของตนเอง จนกลายเป็นความรักทำให้ข้าพเจ้าตาบอด มองไม่เห็นแม้ความผิดพลาดของสิ่งที่ตนกระทำลงไป ปิดหูปิดตาแสร้งมองไม่เห็นความเลวร้ายของสิ่งที่เลือกกระทำ แล้วสรุปว่าสิ่งที่ทำไปนั้นมันคือความรัก มันจึงไม่ผิด ซึ่งความจริงแล้ว ข้อคำสอนก็กล่าวไว้ชัดเจนแต่ข้าพเจ้าปิดหูปิดตาที่จะรับรู้ว่า “ความรักย่อมอดทน มีใจเอื้อเฟื้อ ไม่อิจฉา ไม่โอ้อวดตนเอง ไม่จองหอง ไม่หยาบคาย ไม่เห็นแก่ตัว ความรักไม่ฉุนเฉียว ไม่จดจำความผิดที่ได้รับ ไม่ยินดีในความชั่ว แต่ร่วมยินดีในความถูกต้อง ความรักให้อภัยทุกอย่าง เชื่อทุกอย่าง หวังทุกอย่าง อดทนทุกอย่าง” (1โครินธ์ 13:4-7) เสียงคำสอนของบิดาของข้าพเจ้าก็ดังแว่วขึ้นมาในวันที่ข้าพเจ้า กำลังประพระพฤติตนบิดเบือนข้อคำสอนของพระเจ้า “อย่าเป็นเหมือนบรรดาธรรมาจารย์ในอดีต” ข้าพเจ้าจึงพยายามไตร่ตรองพระวาจา และใช้พระวาจาเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิต เป็นกรอบ เป็นตัวกำหนด และเป็นหลักยึดเหนี่ยวในวันที่ข้าพเจ้าหลงทาง เมื่อใช้พระวาจาเป็นกรอบในการดำเนินชีวิต ข้าพเจ้าก็สมควรที่จะต้องระแวดระวังตัวเอง ไม่ให้ตัวเองเป็นที่สะดุดในฐานะประจักษ์พยานของพระคริสต์ เพราะ อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้ารู้ว่า “การกระทำนั้น ดังกว่าคำพูด” แน่นอน ในอดีตและอาจจะมีบางช่วงในปัจจุบันที่ข้าพเจ้าอาจจะยังหลงสิ่งของๆโลก หลงอยู่ในวังวนความสุขสบายฝ่ายโลก แต่กรอบคำสอนจะค่อยๆตะล่อมข้าพเจ้าให้กลับเข้าที่เข้าทาง ไม่หลงเดินออกนอกเส้นทางไปไกลนัก อย่างน้อย ก็ไม่หลงออกไปไกลจากพระเมตตาที่จะนำพาข้าพเจ้ากลับเข้ามา ไม่กี่วันมานี้ ข้าพเจ้าได้ทราบข่าวเกี่ยวกับสมาชิกบางท่านในพระศาสนจักร ที่หลงออกนอกเส้นทางแห่งการเป็นประจักษ์พยานของพระเจ้า กระทำตนเป็นที่สะดุดด้วยการสั่งสมทรัพย์สมบัติหรือใช้ทรัพย์สมบัติของโลกนี้ เพื่อปรนเปรอความสุขสบายของตน โดยไม่นึกถึงการกระทำเพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขนั้น การขอบริจาคทุนปัจจัยเพื่อผู้ทุกข์ยากเป็นสิ่งที่ดี แต่ผู้รับบริจาคเมื่ออยู่กับตัวเงินย่อมต้องมีใจโน้มเอียงที่จะถูกความโลภเข้าครอบงำ ข้าพเจ้าไม่โทษเจ้าความโลภเหล่านั้นที่ครอบงำตัวบุคคลนั้นๆ แต่เป็นตัวบุคคลนั้นๆที่ต้องระแวดระวัง และไม่ทำอะไรในที่ลับ เพราะความถูกต้องบางอย่างบนโลกนี้จะต้องอยู่ในที่แจ้งท่ามกลางพยานเสมอ “ผู้ที่ใช้ของของโลกนี้จงเป็นเสมือนผู้ที่มิได้ใช้ เพราะโลกดังที่เป็นอยู่กำลังจะผ่านไป” (1 โครินธ์ 7:31) ขอองค์พระเจ้า โปรดทรงปรานี อภัยโทษข้าฯนี้ คืนชีวีให้ ข้าฯเป็นคนบาป หยาบช้าหลงไป บนโลกกว้างใหญ่ หลงไกลใช่คืน แสงสีสดสวย ร่ำรวยสุขสันต์ โลกกลืนชีวัน กลืนฝันเกินฝืน ข้าฯแสนอ่อนแอ พ่ายแพ้กล้ำกลืน พระเมตตาชุ่มชื่น คืนข้าฯสุขสราญ ..................................... |