“ดังนั้น จงใช้ร่างกายของท่าน ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าเถิด” (1โครินธ์ 6:20) เด็กสาวคนหนึ่งป่วยด้วยโรคซึมเศร้า สิ่งที่เธอกระทำในยามที่เธอรู้สึกคับข้องใจ คับแค้นใจคือการทำร้ายตนเอง จนบางครั้งข้าพเจ้าก็ไม่สามารถแยกแยะระหว่างอาการป่วยกับอาการเอาแต่ใจตนได้เลย เพราะทุกครั้งที่เธอผิดหวังแม้ในเรื่องเล็กน้อย เธอจะกำมือแน่น น้ำตาไหลพราก และเริ่มทำร้ายตนเอง ในช่วงที่เธอป่วยช่วงแรกๆ เธอยังไม่ได้รับศีลล้างบาปเป็นคริสตชน แม้เธอจะคอยบอกข้าพเจ้าว่าเธอต้องการเป็นคริสตชนก็ตาม ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่า เธอยังไม่พร้อมและเธอยังมีอะไรอีกหลายๆอย่างที่ข้าพเจ้าไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจที่จะยืนยัน หรือเป็นพยานให้เธอในการรับศีลล้างบาป ข้าพเจ้ากำลังพยายามเรียนรู้ ยอมรับ และเข้าใจในตัวของอาการโรคซึมเศร้า โดยไม่ใช่คล้อยตาม หรือเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลาที่อาการของโรคกำลังปะทุขึ้นมา ข้าพเจ้าเรียนรู้ว่า หากสมาชิกคนหนึ่งคนใดในครอบครัวของเราป่วยด้วยโรคนี้ จงรู้ไว้ว่า....โรคนี้ไม่ใช่โรคทางจิตประสาทเพียงเท่านั้น แต่มันคือโรคทางจิตใจที่ไม่ใช่การรักษาเฉพาะด้วยการกินยาระงับอาการให้หายไปได้ทันที สิ่งที่ต้องรักษาและสำคัญกว่าคือรักษาภาวะทางจิตใจ ที่ถูกกีดกั้นด้วยกำแพงในลักษณะขวางกั้นตัวเอง กับการเผชิญหน้าต่ออุปสรรคและปัญหาที่เกิดขึ้น โดยเอาอดีตมาเป็นตัวตั้งในการตัดสินเหตุการณ์หรือปัญหาในปัจจุบัน ซึ่งแสดงออกด้วยการทำร้ายตนเองเมื่อไม่สามารถก้าวข้ามผ่านอารมณ์นั้นๆไปได้ สิ่งแรกที่ข้าพเจ้าบอกกับเด็กสาวผู้ป่วยด้วยโรคนี้คือ ร่างกายของเราเป็นของพระเจ้า “ท่านไม่รู้หรือว่าร่างกายของท่านเป็นพระวิหารของพระจิตเจ้าผู้สถิตในท่าน” (1 โครินธ์ 6:19) ข้าพเจ้าถือว่าเป็นแผนการของพระเจ้า ที่ได้ส่งเด็กสาวคนนี้เข้ามาในวิถีชีวิตของข้าพเจ้า ให้ข้าพเจ้าได้ฝึกความเข้าใจ ความอดทน ยอมรับ เรียนรู้ตัวโรคนี้ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น และที่สำคัญ เป็นตัวอย่างในการแสดงถึงฤทธิ์อำนาจของพระเจ้า ที่มีอยู่เหนืออำนาจความเจ็บป่วย หรืออำนาจใดๆในโลกนี้ อำนาจของพระเจ้ามีผลเหนือจิตวิญญาณทุกดวง เพียงแค่เราเปิดใจรับให้พระเจ้าเข้ามามีอำนาจในชีวิตเรา เด็กสาวพยายามเรียนรู้ที่จะไม่ทำร้ายตนเอง พยายามฝึกฝนตนเองให้ก้าวข้ามผ่านโรคนี้ไปให้ได้ ปรับจิตวิญญาณของตนไปพร้อมกับการปรับสารเคมีในสมอง ผ่านการเยียวยาทั้งทางโลก และทางธรรม หลายเดือนที่ผ่านมา ข้าพเจ้ารู้ว่าเธอมีการพัฒนาตนเองด้านอารมณ์ได้ดีขึ้น ควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น ไม่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆ เหมือนในอดีต แม้จะยังมีหลุดไปบ้างในบางเหตุการณ์ก็ตาม ข้าพเจ้าอยากแบ่งปันเป็นประสบการณ์สำหรับผู้ที่มีสมาชิกป่วยด้วยโรคเหล่านี้ แต่ละคนอาจจะต้องมีการปรับเปลี่ยนวิถีชีวิต หรือการแสดงความเข้าใจที่แตกต่างกันไป ด้วยบุคลิกของผู้ป่วยแต่ละคน ภูมิหลังของปัญหาของแต่ละคน และการแสดงออกทางอารมณ์ที่แตกต่างกัน เมื่อสมาชิกคนหนึ่งป่วย ต้องมีใครสักคนที่ผู้ป่วยเชื่อฟังที่สุด เพื่อคอยประคองใจยามพบเจอปัญหา และต้องมีคนที่วางเฉยที่สุดเมื่อมีเหตุการณ์หรือพฤติกรรมทางลบ เช่น การทำร้ายตนเอง สมาชิกทุกคนต้องแสดงให้เห็นว่าเป็นเหตุการณ์ที่เราไม่พึงประสงค์ ไม่ยอมรับ และไม่ต้องการให้เกิดขึ้น การเข้าไปประคับประคองหรือโอ๋ ไม่ใช่ทางที่ถูกต้อง แต่ให้บุคคลที่ผู้ป่วยรักและเข้าถึงได้มากที่สุด เข้าไปรับฟัง ช่วยเหลือ หรือทำให้เหตุการณ์รวมถึงอารมณ์ ณ จุดนั้นสงบลงก่อน การอธิบาย หรือการสอน ณ เวลานั้น ไม่มีผลอะไรเลยต่อผู้ป่วยนั้นจริงๆ แต่อย่างไรก็ตาม มันเป็นการยากที่จะนำวิธีการของคนหนึ่งไปแก้ไขกับอีกคนหนึ่ง เพราะพื้นฐาน ภูมิหลัง หรือสภาพทางจิตใจของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ลูกสาวของเพื่อนข้าพเจ้าคนหนึ่งเธอก็ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเช่นกัน สิ่งหนึ่งที่เธอบอกกับข้าพเจ้าคือ บางทีเราก็ต้องยินยอมให้บางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น หากมันเกินที่เราจะยื้อไว้ได้แล้วจริงๆ แต่อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเด็กสาวคนนี้ได้รับศีลอภัยบาปแล้ว โดยข้าพเจ้าเป็นแม่ทูนหัวให้เธอ แม้ในส่วนลึกข้าพเจ้าเองก็แอบหวั่นไหว ไม่มั่นใจในพัฒนาการเกี่ยวกับตัวโรคของเธอ แต่ข้าพเจ้าก็ฝากทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในแผนการของพระเจ้า ในฤทธิ์อำนาจของพระองค์ เพราะจริงๆแล้ว ข้าพเจ้ากระทำสิ่งใดไม่ได้เลยหากปราศจากพระเจ้า “ตรัสมาเถิด ผู้รับใช้ของพระองค์กำลังฟังอยู่” (1ซามูแอล 3:10) ไม่มีอะไรใหม่ภายใต้ฟ้าสวรรค์ ดังนั้นแล้ว จงใช้ชีวิต ใช้ร่างกายของตน เพื่อถวายเกียรติแด่พระเจ้าเถิด ขอพระเจ้าโปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้า และต่อบาปที่ข้าพเจ้าได้กระทำลงไปทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ ทั้งต่อร่างกายของตนเอง และร่างกายของผู้อื่นด้วย ขอให้ข้าพเจ้ารู้จักที่จะรัก เคารพ รู้คุณค่าศักดิ์ศรีของร่างกายตนเองและผู้อื่น เพื่อจะได้เป็นประจักษ์พยานของพระเจ้าได้อย่างแท้จริง ..................................... |