“พระเยซูเจ้าเสด็จไปที่ใดทรงกระทำความดี และทรงรักษาทุกคนที่อยู่ใต้อำนาจของปีศาจ เพราะพระเจ้าสถิตกับพระองค์” (กิจการอัครสาวก 10:38) จะกี่ปีผ่านไปประโยคนี้ก็ยังคงย้อนกลับมาให้ข้าพเจ้าสะดุดคิดไตร่ตรองชีวิตอยู่เสมอ ข้าพเจ้ายังคงคิดถึงประโยคที่ว่า “อยู่ให้เขารัก จากให้เขาคิดถึง” น้องร่วมงานของข้าพเจ้าคนหนึ่ง เป็นบุคคลที่มีน้ำใจอยู่เสมอ ยามใดที่เพื่อน พี่ ร่วมงานเดือดร้อน หรือต้องการใครสักคนช่วยเหลือ น้องคนนี้มักจะรีบหยิบยื่นไมตรีที่ดีเข้าไปช่วยเหลือตลอดเวลา หรือที่เรียกว่า ไวต่อความต้องการของผู้อื่น ข้าพเจ้าว่าเธอเหมือนมีสายตาที่คอยมองว่าใครต้องการอะไร เพื่อเธอจะได้รีบเข้าไปช่วยอย่างทันท่วงทีเสมอ แล้ววันหนึ่ง น้องคนนี้ก็ต้องลาออกจากงานไปด้วยเหตุจำเป็นบางประการ สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าและเพื่อนร่วมงานกล่าวถึงคือคำว่า “เสียดาย” และเมื่อข้าพเจ้าหรือเพื่อนร่วมงานต้องการบางสิ่งที่น้องเคยช่วยเราก็จะรู้สึกถึงคำว่า “คิดถึง” สิ่งดีๆที่เราทำไว้ไม่เคยเสียเปล่า ไม่เคยเสียฟรี เรื่องราวบางเรื่องถูกค่อยๆเรียงร้อยไว้ในใจผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา เราสร้างเรื่องราวที่ถูกเรียงร้อยไว้นี้งดงามเพียงใด เพื่อใครบ้าง และเมื่อเราจากไป เรื่องราวที่งดงามนี้จะถูกผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเราเล่าขานต่อไป เล่าในสิ่งที่เราเป็น เล่าในสิ่งที่เราเรียงร้อยและฝากเรื่องราวเอาไว้ เฉกเช่นที่พระเยซูเจ้าทรงเรียงร้อยเรื่องราวชีวิตของพระองค์ไว้บนโลกนี้ เป็นเรื่องราวที่เล่าเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อหน่าย เล่าแล้ว “เสียดาย” ที่เรารักพระองค์ไม่ได้เท่าที่พระองค์ทรงรักเรา เล่าแล้ว “คิดถึง” พระเมตตาที่พระองค์ทรงมีต่อเราในเหตุการณ์ต่างๆของชีวิต ที่เราคิดว่าไม่น่าจะผ่านพ้นไปได้ แต่มันก็ผ่านพ้นไปได้ทุกครั้ง ด้วยแบบอย่าง ด้วยเรื่องราวที่พระองค์ทรงเรียงร้อยสอนสั่งไว้ในพระคัมภีร์ “พระเยซูเจ้าเสด็จไปที่ใดทรงกระทำความดี และทรงรักษาทุกคนที่อยู่ใต้อำนาจของปีศาจ เพราะพระเจ้าสถิตกับพระองค์” (กิจการอัครสาวก 10:38) ข้าพเจ้าปรารถนาจะอยู่ที่ใดแล้วเป็นแบบอย่างของความดีงาม เฉกเช่นที่พระเยซูเจ้าทรงเสด็จไปที่ใดก็ทรงกระทำแต่ความดีงาม ข้าพเจ้าปรารถนาที่จะชนะมารซาตาน และไม่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมันอีก แม้ในอดีตข้าพเจ้าอาจจะตกอยู่ในอำนาจของมันมานับครั้งไม่ถ้วนก็ตาม แต่ข้าพเจ้าก็มีความตั้งใจดีเสมอที่จะไม่ยอมตกอยู่ภายใต้อำนาจของมันอีกต่อไป และข้าพเจ้าก็ปรารถนาที่จะเปิดใจให้องค์พระผู้เป็นเจ้า เสด็จเข้ามาประทับในใจของข้าพเจ้า เพื่อว่าข้าพเจ้าจะได้มีพลังชีวิตที่เข้มแข็งยิ่งขึ้นในการดำเนินชีวิตแต่ละวันอย่างดี “เราคือองค์พระผู้เป็นเจ้า เราเรียกท่านมาด้วยความชอบธรรม เราจับมือของท่านและรักษาท่านไว้ เราให้ท่านเป็นพันธสัญญาของประชากร และเป็นแสงสว่างส่องนานาชาติ เพื่อเปิดตาคนตาบอด ปลดปล่อยผู้ถูกจองจำจากคุก ปลดปล่อยผู้ที่อยู่ในความมืดจากที่คุมขัง” (อิสยาห์ 42:6-7) ข้าพเจ้าพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอ ให้รู้บทบาทหน้าที่ของตน ในฐานะผู้รับใช้ที่ต่ำต้อยของพระเจ้า เพราะหากข้าพเจ้าปราศจากพระเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าก็ทำสิ่งใดไม่ได้เลยจริงๆ ทุกความสำเร็จที่เกิดขึ้นในชีวิตข้าพเจ้านั้น ล้วนเป็นเพราะพระเมตตาของพระเจ้าทั้งสิ้น เพราะข้าพเจ้ารู้ดีว่า ลำพังตัวข้าพเจ้าเอง ซึ่งมีความผิดบาป และดวงใจที่หม่นดำอยู่เสมอ ไม่สามารถจะมีสิ่งดีใดๆได้เลยหากปราศจากพระเจ้า และพระเมตตาของพระองค์ คนบาปย่อมเข้าใจคนบาป และการได้รับการอภัยจึงมีคุณค่ายิ่งนักสำหรับคนบาป เหนือกว่าการอภัยคือพระเมตตาที่ได้รับมาอย่างท่วมท้นตลอดชีวิตข้าพเจ้า บทเพลงในวัดสมัยข้าพเจ้ายังเป็นเยาวชน ข้าพเจ้าชอบเพลงในพิธีปลงศพหลายเพลง แต่เพลงหนึ่งที่มักก้องอยู่ในชีวิตข้าพเจ้าก็คือเพลง “รอพระเมตตา” ของ พ.อานามวัฒน์ (คุณพ่อไพศาล อานามวัฒน์) ขออนุญาตนำเนื้อหาของบทเพลงที่คุณพ่อได้กรุณาแต่งไว้มาทบทวนชีวิตอีกครั้งหนึ่ง 1. เหนือสิ่งสุดท้ายก็คือความตาย ชีพดับมลายเป็นผงธุลี แต่สิ่งเหลืออยู่คือความชั่วดี นำบัญชีมุ่งหาพระบิดา 2. เหนือสิ่งสุดท้ายก็คือความจริง ร่างกายชายหญิงแน่นิ่งมรณา แต่ที่เหลืออยู่คือดวงวิญญาณ์ รอเมตตาจากพระองค์ทรงธรรม (รับ) เหมือนดั่งพระคริสต์ชีวิตวายชนม์ ทนความทุกข์ทนจนสิ้นชีวัน ร่างกายสูญสิ้นได้เพียงสามวัน ทรงคืนชีพพลันสู่บ้านถาวร 3. เหนือสิ่งสุดท้ายคือพระวาจา ให้เหล่าวิญญาณ์มวลประชากร เฝ้าองค์สูงสุดชั่วนิรันดร เมื่อม้วยมรณ์พรแห่งผลดีงาม ..................................... |