“ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะเผชิญกับทุกสิ่งทุกกรณี” (ฟิลิปปี 4:12) มีคติธรรมเตือนใจอยู่ข้อความหนึ่งที่ข้าพเจ้าใช้เตือนใจตัวเองและลูกๆ นั่นคือ “ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว” ข้อความนี้จะคอยเตือนใจข้าพเจ้าในทุกครั้งที่ข้าพเจ้ากำลังจะหลงทาง หรือกำลังทดท้อกับสิ่งดีที่ทำแล้วเหมือนดูจะไร้ค่าต่อคนรอบข้าง มากไปกว่านั้น ข้าพเจ้ายังพึ่งพระวาจาเตือนใจส่วนตัว เพื่อฉุดดึงจิตวิญญาณของข้าพเจ้าให้เดินไปให้ถูกทาง “อย่าให้เราเหนื่อยล้าในการทำดี เพราะว่าถ้าเราไม่ท้อใจ แล้วเราก็จะเก็บเกี่ยวในเวลาอันสมควร” (กาลาเทีย 6:9) ทุกๆพระวาจา และข้อความเตือนใจจะสอน... “ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะเผชิญกับทุกสิ่งทุกกรณี” (ฟิลิปปี 4:12) บางคนมีคำพูดบางประโยคของใครสักคนหนึ่งเป็นแรงบันดาลใจ บางคนมีแบบอย่างชีวิตจากใครสักคนหนึ่งเป็นแนวทางในการปฏิบัติตน ทุกเหตุการณ์ ทุกท่วงทำนองของชีวิต ล้วนเป็นแบบเรียนให้เราได้ฝึกฝน แล้วเมื่อเราผ่านเหตุการณ์หนึ่งๆไปได้ เราก็จะรู้สึกได้ว่าเราเติบโตขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว “ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้ในพระองค์ ผู้ประทานพละกำลังแก่ข้าพเจ้า” (ฟิลิปปี 4:13) เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ ข้าพเจ้าได้รับการทาบทามให้ช่วยมาจัดกิจกรรม สำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 – 6 ที่มาโรงเรียนสายหลายครั้ง สิ่งแรกที่ข้าพเจ้ารู้สึกกังวลคือ ข้าพเจ้าจะทำอย่างไรจึงจะเข้าไปนั่งอยู่ในใจของเยาวชนวัยรุ่นกลุ่มนั้นได้ ทำอย่างไรจึงจะเป็นหนึ่งเดียวกับพวกเขาได้ ข้าพเจ้าสวดขอพระจิตเจ้าทรงนำทาง เพื่อที่ข้าพเจ้าจะได้กระทำหน้าที่นี้อย่างดีที่สุดตามน้ำพระทัยของพระองค์ เมื่อถึงวันที่กำหนด ข้าพเจ้ากลับรู้สึกสงบมาก ไม่ตื่นเต้น ไม่พะวงใดใด แม้ว่าบุคลิก พฤติกรรมของนักเรียนบางคน จะค่อนข้างขัดต่อใจข้าพเจ้ามากอยู่พอสมควร แต่เมื่อข้าพเจ้ามองโดยภาพรวมแล้วพวกเขาให้ความร่วมมือมากเกินที่ข้าพเจ้าคาดไว้ ข้าพเจ้าเริ่มกิจกรรมของข้าพเจ้าด้วยการเกริ่นนำทางพวกเขาว่า ข้าพเจ้ามิได้มีจุดมุ่งหมายเพื่อมาอบรม ต่อว่า หรือจับผิดพวกเขาแต่ประการใดเลย ข้าพเจ้าขอใช้คำว่าข้าพเจ้ามาเพียงเพื่อต้องการแบ่งปันสิ่งดีดีบางอย่างเท่านั้น ข้าพเจ้าแบ่งปันคำว่า “ต้นทุนชีวิต” กับพวกเขา ต้นทุนที่พวกเขามีแต่อาจจะลืมรักษาคุณค่าของมันไว้ให้พัฒนาเพิ่มขึ้นเท่านั้นเอง “ข้าพเจ้าทำทุกสิ่งได้ในพระองค์ ผู้ประทานพละกำลังแก่ข้าพเจ้า” (ฟิลิปปี 4:13) ข้าพเจ้าขอบพระคุณพระเจ้าที่พระองค์ทรงกระทำให้กิจการในวันนั้น เป็นกิจการของพระองค์อย่างชัดเจน อย่างน้อยในช่วงท้ายของกิจกรรม ข้าพเจ้าอวยพรพวกเขา วัยรุ่นที่ข้าพเจ้าเคยรู้สึกว่าข้าพเจ้าไม่สามารถเข้าไปนั่งในใจของพวกเขาได้ กำลังยกมือขึ้นพนมอย่างสวยงามเพื่อรับพรของข้าพเจ้า พรที่ข้าพเจ้าให้ด้วยทั้งหมดของใจ พรที่ให้พวกเขากลับไปและเป็นคนดีของสังคม มีอนาคตที่สวยงาม มีพระเจ้านำทางพวกเขาเสมอ “โปรดทรงสอนข้าพเจ้าทั้งหลาย ให้รู้จักนับวันแห่งชีวิตได้ถูกต้อง เพื่อจะได้มีจิตใจปรีชาฉลาด” (สดุดี 90:12) ข้าพเจ้าคิดถึงข้อความจากเรื่องอุปมาในพระวรสารท่อนหนึ่งที่ว่า “จงไปตามทางแยก พบผู้ใดก็ตาม จงเชิญมาในงานวิวาห์เถิด” (มัทธิว 22:9) สิ่งที่ให้นั้นจะมีคุณค่าก็อยู่ที่ผู้รับจะเห็นคุณค่าของมันมากน้อยเพียงใด ** จะดีชั่ว ตัวดำ ต่ำเพียงดิน จะมากมี ทรัพย์สิน หรือสิ้นศรี หากแต่ไร้ คุณธรรม นำชีวี ก็ไม่มี คุณค่าใด ให้จดจำ** ....................................... |