“...แต่ผู้ที่ดื่มน้ำซึ่งเราจะให้นั้น จะไม่กระหายอีกเลย น้ำที่เราจะให้เขา จะกลายเป็นธารน้ำในตัวเขา ไหลรินเพื่อชีวิตนิรันดร” (ยอห์น 4:14) .................................................... ร่างกายมนุษย์ขาดอาหารได้ไม่เกิน 45 วัน แต่ร่างกายมนุษย์ขาดน้ำได้ไม่เกิน 1 สัปดาห์ น้ำจึงมีความจำเป็นในการมีชีวิตอยู่ของมนุษย์ด้วยเช่นกัน หลายครั้งพระเยซูเจ้าจึงทรงเปรียบพระองค์เองเป็นธารน้ำทรงชีวิต เหตุการณ์นี้ทำให้ข้าพเจ้าระลึกถึงเหตุการณ์ในสมัยโมเสสในถิ่นทุรกันดาร อำนาจของพระเจ้าผ่านทางโมเสสทำให้ประชากรของพระเจ้ารอดพ้นจากการเป็นทาส และทรงประทานมานนาและน้ำให้กับประชากรของพระองค์ เหมือนที่พระองค์ทรงดูแลประชากรของพระองค์มาตลอดจนถึงปัจจุบันนี้ เมื่อกล่าวถึงน้ำในการดำรงชีวิตของมนุษย์ในแต่ละวัน ปัจจุบันนี้มีน้อยนักที่มนุษย์จะรองน้ำฝนไว้เพื่อใช้อาบใช้ดื่มกิน เพราะเราได้รับการเตือนจากสาธารณสุขว่าน้ำฝนสมัยนี้สกปรก เนื่องจากผ่านชั้นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยมลพิษ กว่าจะตกลงมาถึงแผ่นดินให้เราได้ชื่นใจ มนุษย์ทำให้น้ำที่เคยใสสะอาดแปดเปื้อนไปด้วยมลพิษ และมนุษย์ก็ต้องมาดำเนินชีวิตใช้น้ำที่ต้องผ่านการกลั้นการกรอง ไม่ใช่ผ่านกระบวนการที่เคยใสสะอาดจากธรรมชาติอีกต่อไป มีคนเคยถามว่าทำไมพระเจ้ารู้ว่าบางสิ่งนั้นไม่ดีแล้วจึงปล่อยให้เกิดขึ้น ข้าพเจ้าถามว่าสิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นเพราะฝีมือใครทำ เขาถามกลับว่า แล้วพระเจ้าสร้างมนุษย์มาทำไมไม่ให้เป็นคนดีทั้งหมด พระเจ้าสร้างมนุษย์มาดีมาก ดีที่สุด ทรงให้อิสระ ไม่ได้สร้างมาเหมือนที่มนุษย์สร้างหุ่นยนต์ไว้เพื่อใส่ข้อมูลเฉพาะที่เขาต้องการลงไป มนุษย์มีอิสระที่จะคิด เลือก และกระทำ รู้ว่าสิ่งใดควรทำไม่ควรทำ ลองไตร่ตรองดูเถิดว่าเราอยากเป็นมนุษย์แบบหุ่นยนต์ที่มีข้อมูลสั่งการไว้แล้ว หรือเราจะเป็นมนุษย์ที่พระองค์ทรงมอบความรัก ให้อิสรเสรีภาพในการดำเนินชีวิต เพียงแค่เราเลือกที่จะทำในสิ่งที่ดีที่ถูกต้องก็เท่านั้น ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา พระเจ้าไม่เคยทอดทิ้งมนุษย์เลย เดินทางไปพร้อมกับมนุษย์ในทุกยุคทุกสมัย ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยที่จะคอยให้อภัย ที่จะคอยการกลับมาของมนุษย์ที่พระองค์ทรงรัก ทรงเป็นธารน้ำใสบริสุทธิ์ที่คอยรดรินลงในใจมนุษย์ แต่เราหละ...เคยเปิดใจรองรับน้ำอันทรงชีวิตของพระองค์ มาหล่อเลี้ยงชีวิตวิญญาณของเราเองหรือไม่ “พระคริสตเจ้าสิ้นพระชนม์เพื่อเราขณะที่เรายังเป็นคนบาป” (โรม 5:8) ข้าพเจ้าเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินกับการที่ต้องวิ่งไปบนหนทางชีวิต บางครั้งก็ล้มลุกคลุกคลาน บางครั้งก็สวยงามราบรื่น ตลอดเส้นทางข้าพเจ้ามอมแมมด้วยโคลน ฝุ่น และคราบเหงื่อไคล ท่ามกลางแดดร้อนระอุที่แผดเผาข้าพเจ้า ข้าพเจ้ายินยอมที่จะเสียเวลาในการวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหลบความร้อนแรงจากแสงนั้น อยู่ภายใต้อาคารใหญ่ที่ให้ความร่มเงาแต่ไร้ซึ่งเส้นทางที่จะวิ่งไปข้างหน้า เวลาที่สูญเสียไปกับความสุขเล็กๆน้อยๆของข้าพเจ้า อาจจะทำให้ข้าพเจ้าพลาดโอกาสที่จะได้สัมผัสกับ สายลมยามเมื่อหมู่เมฆมาบดบังดวงอาทิตย์ หรือสายฝนปรอยจนเห็นแสงรุ้งงามยามต้องแสงตะวัน หรืออาจจะพลาดจากการล้างคราบดินโคลน ฝุ่น หรือเหงื่อไคลยามฝนชโลมลงมา ข้าพเจ้าเป็นเพียงคนบาปคนหนึ่ง ที่พระเจ้าทรงเมตตาเอ็นดูช่วยเหลือ ตลอดเส้นทางชีวิต ดูเถิด ข้าพเจ้ามีใจสู้เพียงใดที่จะออกวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับพระองค์ และเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม พระองค์ก็จะทรงชโลมล้างวิญญาณมอมแมมของข้าพเจ้าด้วยน้ำใสสะอาด ในบางวันที่แดดแผดเผา ข้าพเจ้าเพียงแค่ไว้วางใจ พระองค์ก็จะทรงให้หมู่เมฆมาบดบังความร้อนแรง ทั้งยังให้สายลมอ่อนพัดให้เย็นใจ “พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของเรา และเราเป็นประชากรที่ทรงเลี้ยงดูดุจฝูงแกะที่ทรงนำไปยังทุ่งหญ้า” (สดุดี 95:9) ............................ |