“ถ้าพระองค์พอพระทัย พระองค์ย่อมทรงรักษาข้าพเจ้าให้หายได้” (มาระโก 1:40) ความหวังของคนป่วยคือการหายจากอาการป่วยนั้นๆ โดยเฉพาะผู้ป่วยเรื้อรัง ผู้ป่วยหนักที่ดูเหมือนจะสิ้นหวังที่จะหายจากโรคร้าย ปัจจุบันโรคทางกายก็มากมี โรคทางใจก็ถาโถมเข้ามา ทั้งๆที่ดูเหมือนว่าโลกของเราจะมีแต่การพัฒนาให้ก้าวล้ำไปเสียทุกอย่าง ทั้งเทคโนโลยี การศึกษา การแพทย์หรือแม้กระทั่งการเกษตรที่ต้องพึ่งพาธรรมชาติ ซึ่งดูเหมือนมนุษย์ใช้ความฉลาดของตนเอาชนะธรรมชาติ และอุบัติการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ผลิตสิ่งต่างๆมากมายเพื่อกระตุ้น เยียวยา รักษาสิ่งที่มนุษย์ต้องการ ให้คงอยู่ ให้ผ่านพ้น ให้พัฒนา ในก้าวล้ำ ให้พอเพียงสนองความต้องการของชีวิตมนุษย์เอง แต่ก็น่าแปลก ในขณะที่มนุษย์กำลังรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะครอบครองโลกได้ แต่ในทางกลับกันมนุษย์กับยิ่งพบปัญหาที่เพิ่มมากขึ้นตามมาด้วย ข้าพเจ้าได้อ่านบทความๆ หนึ่งกล่าวถึงโศกนาฏกรรมเงียบของบรรดาลูกหลานในอนาคตของเรา ที่เยาวชนถูกหล่อหลอมภายใต้สื่อเทคโนโลยี และเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย บทความกล่าวถึงอนาคตของเยาวชนที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อครอบครัว ความสัมพันธ์ที่แสดงออกผ่านความกตัญญูรู้คุณกำลังเสื่อมถอยลง เยาวชนมีปัญหาด้านสุขภาพกายและสุขภาพจิตที่รุนแรงขึ้นทุกๆปี สุขภาพกายที่ถูกทำลายลงด้วยสื่อเทคโนโลยีที่ตีกรอบให้ขาดการเคลื่อนไหวของร่างกาย สุขภาพจิตที่ถูกบั่นทอนด้วยการแข่งขัน ห้ำหั่น เอาชนะด้วยการล่ารางวัลเพื่อแสดงความเก่งของตนจนได้รับการยอมรับในสังคม หรือแม้แต่การที่ผู้ปกครองดิ้นรนทำมาหากิน สร้างตัวเงินจนลืมไปว่าลูกหลานของตนกำลังขาดแคลนสิ่งจำเป็นใดที่สำคัญกว่า ข้าพเจ้าเห็นด้วยกับประโยคที่ว่า “ผู้ใหญ่ในยุคปัจจุบันยอมให้เด็กปกครองโลกก่อนวัยอันสมควร” ทำให้พวกเขาเข้าใจผิดว่า พวกเขาสามารถได้ทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย สิ่งเหล่านี้ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกว่า การที่เราก้าวแบบสุดโต่ง วิ่งไปข้างหน้าแบบสุดตัว โดยไม่เหลียวหลังดูสิ่งดีๆในอดีต และหยุดตัวเองให้เดินช้าๆไปพร้อมกับธรรมชาติเสียบ้าง จะทำให้ชีวิตของเราขาดสมดุลจนเกิดอุบัติการณ์เลวร้ายในชีวิตอย่างที่เห็นทุกวันนี้ ข้าพเจ้าอยากกลับไปสู่รากเหง้าของตนเอง ในขณะที่โลกกำลังวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ข้าพเจ้าก็รู้ว่า แท้จริงแล้ว มนุษย์ก็ปรารถนาจะกลับไปสู่พื้นฐานของชีวิตที่ติดอยู่กับธรรมชาติ แต่ในเมื่อทุกคนกำลังก้าวไป แล้วทิ้งรากเหง้าของตนเองอย่างจำใจ หรือบางที เยาวชนรุ่นใหม่บางคนอาจจะไม่เคยสัมผัสรากเหง้าชีวิตของตนที่แท้จริงเลยด้วยซ้ำไป ข้าพเจ้าขอบคุณพระเสมอที่ให้ข้าพเจ้าวนเวียน รายล้อมอยู่กับธรรมชาติ แม้จะเข้ามาใช้ชีวิตในสังคมเมือง แต่พระเจ้าก็ทรงเมตตาข้าพเจ้า ให้ข้าพเจ้าได้มีพื้นที่เล็กๆสีเขียวไว้เยียวยาหัวใจในวันที่กายและใจข้าพเจ้าอ่อนล้า มนุษย์พยายามผลิตวัคซีนรักษาโรคร้ายใหม่ๆที่เกิดขึ้น มนุษย์พยายามผลิตสารเคมีเพื่อกำจัดศัตรูพืช ศัตรูชีวิตของมนุษย์มากมาย แต่ยิ่งผลิต ยิ่งกำจัด สิ่งเหล่านั้นกลับยิ่งพัฒนาตัวเอง และเลวร้ายรุนแรงมากยิ่งขึ้น มนุษย์พยายามเอาชนะธรรมชาติ แต่ก็ไม่เคยชนะได้เลย ข้าพเจ้าเคยคิดว่า ถ้าเราอยู่กับธรรมชาติ เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ แล้วเราจะต้องเอาชนะธรรมชาติเพื่ออะไร ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีวงจร มีวัฏจักรชีวิตของมันอย่างลงตัวตามที่พระเจ้าทรงสร้างมา แต่ที่มันไม่ลงตัว เกิดการเหลื่อมล้ำเพราะมนุษย์ทำลายสมดุลนั้นลง เมื่ออย่างหนึ่งลดลง อีกอย่างหนึ่งก็จะเพิ่มขึ้นมิใช่หรือ ข้าพเจ้ามองดูพืชผลที่เจริญเติบโตในสวนน้อยๆเนื้อที่ 30 ตารางวาของข้าพเจ้า ที่ผู้มีพระคุณในหมู่บ้านกรุณาแบ่งปันพื้นที่ให้สมาชิกลูกบ้าน ได้มีช่วงเวลาคืนสู่ธรรมชาติ และรากเหง้าของตนบ้าง แล้วเมื่อย้อนกลับไปดูลูกหลานของเราเองที่ร้อยละ 90 โดยเฉพาะในช่วงโควิด-19 พวกเขาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว ในห้อง หน้าจอคอมพิวเตอร์ หน้าจอโทรศัพท์ ในขณะที่ผู้ปกครองก็เหนื่อยล้าเกินจะไปดึงพวกเขาออกมาทำกิจกรรมอื่นๆได้ จึงไม่น่าแปลกเลยที่จะมีโศกนาฏกรรมเงียบเกิดขึ้นในวิถีชีวิตของลูกหลานของเรา ข้าพเจ้าจึงเฝ้าวอนขอพรพระเจ้าเพื่อการเยียวยารักษาทั้งสุขภาพกายและใจ สำหรับเยาวชนรุ่นใหม่ผู้ที่ต้องรับผลอันเกิดจากการหล่อหลอมของผู้ใหญ่ในวันนี้ ให้พวกเขาได้รับการเยียวยารักษาอย่างถูกวิธี ได้มองเห็นความจริงของชีวิต และรากเหง้าของตนในฐานะมนุษย์และส่วนหนึ่งของธรรมชาติ “พระเยซูเจ้าทรงสงสาร ตื้นตันพระทัย จึงทรงยื่นพระหัตถ์สัมผัสเขา ตรัสว่า “เราพอใจ จงหายเถิด” ทันใดนั้น โรคเรื้อนก็หาย เขากลับเป็นปกติ” (มาระโก 1:41-42) เพราะพระองค์ ทรงเยียวยา เมตตาข้าฯ ทรงรักษา กายจิต คิดสงสาร แม้กายใจ ข้าฯหม่นดำ ทำรำคาญ พระองค์หว่าน เมตตา มาเกื้อกูล ข้าฯ ระลึก สำนึก โอ้บุญท่าน พระผู้หว่าน ธารใจ ไม่เสื่อมสูญ ชำระข้าฯ พาสู่ธรรม นำเพิ่มพูน จิตจำรูญ จำเริญไป ในเส้นทาง |