“ทุกท่านเป็นบุตรแห่งความสว่างและบุตรแห่งทิวากาล เรามิได้อยู่ฝ่ายราตรีกาลหรือความมืด ดังนั้น เราอย่าหลับใหลเหมือนคนอื่น จงตื่นอยู่เสมอและจงรู้จักประมาณตน” (1 เธสะโลนิกา 5:5-6) ข้อเขียนครั้งก่อนข้าพเจ้าเคยเล่าให้ฟังถึงพฤติกรรมของบุตรสาว ในวันที่เธอรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และกำลังโทษถึงความอ่อนแอของตนอย่างหนัก ข้าพเจ้าขอทบทวนความรู้สึกในวันนั้นอีกครั้งหนึ่ง ในวันที่ข้าพเจ้าเดินผ่านห้องนอนของบุตรสาวแล้วได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆ พร้อมเสียงบ่นพึมพำไม่ได้ใจความอยู่สักพักใหญ่ ข้าพเจ้าเปิดประตูเข้าไป พบว่าบุตรสาวกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้น้ำตานองหน้า ปากก็พร่ำพูดเหมือนบ่นกับตนเองไม่เป็นประโยค ข้าพเจ้ารู้สึกไม่พอใจกับสภาพของลูกสาวในเวลานั้นเอาเสียเลย จนเผลอเอ็ดเธอออกไปว่า “ลูกกำลังทำอะไรของลูกอยู่” เธอเงยหน้าที่นองน้ำตาขึ้นฟูมฟายบอกข้าพเจ้าว่า “แม่ปล่อยหนูไว้อย่างนี้ หนูกำลังโกรธตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่เคยดีเลย ทำอะไรให้ใครก็โดยว่าตลอด หนูมันแย่ หนูมันไม่เอาไหนเลย” แล้วเธอก็ก้มลงกอดเข่าตัวเองร้องไห้ต่อไป ข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าจะปล่อยให้บุตรสาวจมอยู่กับอารมณ์เช่นนี้เพียงลำพังไม่ได้เลย ข้าพเจ้าเริ่มหายใจลึกๆ เก็บอารมณ์ที่พลุ่งพล่านด้วยความไม่เข้าใจ สงสัยไว้ในใจ เดินเข้าไปนั่งบนเตียงใกล้ๆบุตรสาวกล่าวว่า “ลูกเป็นอะไร ลูกต้องหยุดร้องไห้ และกอดเข่าตัวเองแบบนี้ก่อน” เธอเริ่มพร่ำพรรณนา “หนูมันไม่เอาไหน ใครๆก็ด่าว่าหนู หนูมันอ่อนแอ หนูมันไม่เก่ง ไม่เข้มแข็งเหมือนพี่ เหมือนน้อง....” เธอเริ่มพร่ำรำพันพยายามขุดภาพลบที่คิดว่าเป็นของตัวเองออกมามากมาย ยิ่งพร่ำพูดก็ยิ่งพาตัวเองแย่ลงไปเรื่อยๆ ข้าพเจ้าจึงบอกเธอว่า “ทำไมลูกรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหุบเหวที่มองลงไป ก็มืดมิด ลูกก็ยังจะปีนจะไต่มันลงไปหาความมืดมิดนั้น หรือทำไมลูกรู้ว่าลูกอาจจะถูกผลักลงไปในหุบเหวมืดมิดนั้นจากคนรอบข้าง ที่เขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจ หรือตั้งใจก็ตาม ลูกก็ไม่พยายามที่จะไต่จะปีนขึ้นมาหาแสงสว่าง กลับพาตัวเองไต่ลงให้ลึกเข้าไปอีก การที่ลูกมานั่งกอดเข่าพร่ำพูดถึงภาพลบที่ตนเองสร้างขึ้นมาเอง ตีตราตัวเองให้เป็นเช่นนั้น ก็เหมือนลูกพยายามไต่ลงไปยังหุบเหวมืดมิดนั้นไม่ใช่หรือ ปีนขึ้นมาสิ มองขึ้นข้างบนสิ ไม่ใช่ก้มมองแต่เข่าตัวเองพร้อมน้ำตา แม่เองก็เคยเป็นแบบหนู อ่อนแอกว่าหนูหลายร้อยเท่า กว่าจะเข้มแข็งได้ขนาดนี้ก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนคนแล้ว แต่หนูอายุยังน้อย พยายามฝึกฝนตนเองให้เข้มแข็งไวกว่าแม่ ลูกต้องเข้มแข็งที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนในภาพลักษณ์ที่ลูกเป็น ลูกมีอยู่แล้ว พระพรต่างๆที่ลูกมีก็มากมาย คนรอบข้างก็ยอมรับลูก รักและเอ็นดูลูก ลูกมีแสงสว่างอยู่เบื้องหน้าที่รอลูกก้าวไป แล้วอะไรคือการที่ลูกพาตัวเองปีนลงไปในหุบเหวของความมืดมิดนั้น” ข้าพเจ้าและบุตรสาวยังคุยกันอีกพักใหญ่ จนกระทั่งเห็นว่าบุตรสาวหลุดออกมาจากอารมณ์นั้นแล้ว จึงชักชวนให้ไปทำกิจกรรมอื่นๆแทน ....................................... เราทุกคนมีพระพรพิเศษแตกต่างกันไป เราทุกคนมีแสงสว่างของพระเจ้านำทางชีวิต พระพรพิเศษของเราแต่ละคนที่ถูกใช้เพื่อผู้อื่นจะทวีมากยิ่งขึ้น ความสว่างของเราที่ส่องสว่างเพื่อผู้อื่นก็เช่นกัน จะนำพาผู้อื่นให้เห็นหนทางชัดเจน และปลอดภัย หากตัวเราเองยังมีเงามืดปกคลุมตัวเองแล้ว เราจะนำความสว่างไปให้คนรอบข้างได้อย่างไรกัน ดังนั้นแล้ว เราจึงมีทั้งพระพรพิเศษและแสงสว่างพิเศษนำทางชีวิตของเรา เราจึงต้องใช้พระพรและแสงสว่างนั้นอย่างเต็มที่ เต็มความสามารถของเรา มิเช่นนั้น พระพรและแสงสว่างนั้นก็จะถูกริบคืนกลับไป เหมือนใบมีดที่ไม่ได้ใช้ตามหน้าที่ของมันอยู่เสมอ ก็จะทื่อและเป็นสนิมไร้คุณค่าในที่สุด .............................. เราเป็นคนของโลกใบนี้ที่มีสภาพแวดล้อมคอยหล่อหลอมให้เราแก่งแย่งแข่งขัน กอบโกยความสุขสบายใส่ตัวเอง นำเสนอความสุขทางกาย และเสพสื่อที่นำเสนอซึ่งความสุขทางกายจากสังคมรอบข้าง เพื่อนำมาสร้างความปรารถนาของตน และไขว่คว้าให้ได้มาเช่นกัน หลงคิดว่าความสุขนี้คือความสงบสุขสันติและปลอดภัยในชีวิต ทั้งๆที่ นี่คือวิถีทางความสุขของโลกใบนี้ที่เบียดบังความสุขฝ่ายจิตวิญญาณ “เมื่อใดที่กล่าวกันว่า ‘มีสันติและความปลอดภัยแล้ว’ เมื่อนั้นความพินาศจะอุบัติแก่เขาโดยฉับพลัน เหมือนความเจ็บปวดของหญิงมีครรภ์ แล้วเขาจะหนีไม่พ้น” (1 เธสะโลนิกา 5:3) ตราบใดที่เรายังเดินทางอยู่บนโลก เป็นคนของโลกนี้ เราคงจะหาความสงบสันติและปลอดภัยให้แก่จิตวิญญาณได้ยากลำบากยิ่งนัก ดังนั้นแล้วการเฝ้าระวังจิตวิญญาณของตนไม่ให้ความมืดเข้าครอบงำ จึงต้องเป็นความพยายามอย่างสุดกำลัง อาศัยพระเมตตารักของพระเจ้าผู้ทรงเป็นพละกำลังและแสงสว่างของเรา ...สุขทางโลกหล่อเลี้ยงร่างกาย สุขสบายตามวิถีโลกนี้ สุขทางธรรมสุขชื่นชีวี หล่อเลี้ยงใจนี้ด้วยวิถีแห่งธรรม... ......................... |