“ดังนั้น จงตื่นเฝ้าระวังไว้เถิด เพราะท่านไม่รู้วันและเวลา” (มัทธิว 25:13) ผู้บริหารโรงเรียนท่านหนึ่งกล่าวแก่ข้าพเจ้าว่า เยาวชนในยุคปัจจุบันนี้น่าเป็นห่วงด้วยภัยทั้งฝ่ายกายและฝ่ายจิต พวกเขาส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าการใช้ชีวิตอยู่เพื่อเป้าหมายที่แท้จริงปลายทางชีวิตคืออะไร พวกเขามีปัจจุบันเป็นที่ตั้งในการแสวงหาความปรารถนาของตน เรียกร้องสิทธิเสรีภาพที่ตนยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่ามันคืออะไร มีขอบเขตเพียงไหน โดยหลายครั้ง พวกเขาลืมไปว่า สิทธิเสรีภาพที่เขากำลังเรียกร้องนั้น อาจจะกำลังละเมิดสิทธิเสรีภาพของผู้อื่นเช่นกัน พวกเขาปรารถนาชัยชนะบนโลกใบนี้ ในการห้ำหั่นเรียกร้อง โดยไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า ผลลัพธ์ที่เขาต้องการคืออะไร และมีประโยชน์สูงสุดเพื่อส่วนรวมจริงหรือไม่ ข้าพเจ้าจึงคิดถึงพระวาจาที่พระเยซูเจ้าทรงเล่าเป็นอุปมา ในเรื่องหญิงสาว 10 คน สรุปท้ายเรื่องว่า “ดังนั้น จงตื่นเฝ้าระวังไว้เถิด เพราะท่านไม่รู้วันและเวลา” (มัทธิว 25:13) เราเพียรหาชัยชนะบนโลกใบนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งความถูกใจ ตรงใจของตน จนลืมคิดถึงชัยชนะของชีวิตตนเองในโลกหน้า ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิตตนคืออะไร ความสะใจที่ได้รับชัยชนะจากการต่อสู้ฟาดฟันบนโลกใบนี้หรือ ? อะไรคือความถูกต้อง อะไรคือความดีงาม มนุษย์มีสติปัญญามากมายเพียงใดหรือ ที่จะตัดสินคนรอบข้างว่าเขาผิดหรือถูก ถ้าวันพรุ่งนี้โลกจะแตก วันนี้ข้าพเจ้าจะทำอะไรได้บ้างเล่า ข้าพเจ้าเพียรแสวงหาสันติสุขแท้ที่อยู่ภายใน พยายามไม่วิ่งตามกระแสโลก กระแสสังคมจนเอาตนเองเข้าไป ในวิถีของอารมณ์มนุษย์ แบ่งฝักแบ่งฝ่ายใช้คำพูด การกระทำทำร้ายกันและกันไปมา ไม่รู้สิ้นสุด เพื่อผลประโยชน์อันใดกันเล่า ทั้งหมดทั้งสิ้นต่างคนต่างมองว่าคนอื่นนั้นผิด ตนถูกต้องทั้งนั้น การกระทำสำคัญกว่าคำพูด และการกระทำที่แสดงความเป็นประจักษ์พยานแห่งรักเมตตา ตามแบบศิษย์พระคริสต์ ย่อมชัดเจนและสร้างสันติกว่าการลุกขึ้นมาประหัตถ์ประหารกันในทุกทางเสียอีก ทำไมมนุษย์จึงเลือกที่จะยุติความขัดแย้งด้วยความรุนแรง คำพูดใส่ร้ายกันและกัน และอำนาจที่ตนมีเหนือกว่าไม่ว่าจะเป็นอำนาจกลุ่มใดๆก็ตาม ข้าพเจ้าคิดถึงพลังชีวิตที่พระเจ้าทรงเติมให้ในใจมนุษย์ทุกคน แล้วมนุษย์แต่ละคนก็ใช้มันอย่างไม่รู้คุณค่า ใช้มันในทางที่ผิด จนวันหนึ่งพลังชีวิตนั้นหมดลง แล้ววันสุดท้ายก็มาถึง เราจะยังมีพลังชีวิตใดหลงเหลืออยู่เพื่อเดินทางไปสู่อาณาจักรสวรรค์ได้เล่า แต่ก็นั้นแหละ ปัจจุบันหลายชีวิตก็ไม่ได้เห็นคุณค่า ความสำคัญของเส้นทางเดิน สู่อาณาจักรสวรรค์กันเสียแล้ว “ในวันสุดท้าย...ตะเกียงชีวิตของคุณจะมีน้ำมันหลงเหลืออยู่เพื่อเข้าสู่สวรรค์หรือไม่” ในวันสุดท้ายที่เราไม่เคยรู้ว่า เมื่อไหร่ วันไหน และเราจะเหลือความทรงจำดีๆใดไว้ให้ลูกหลานของเราพูดถึงเราต่อไป “เพราะความรักมั่นคงของพระองค์มีคุณค่ากว่าชีวิต ริมฝีปากข้าพเจ้าจะพร่ำสรรเสริญพระองค์ ข้าพเจ้าจะถวายพระพรแด่พระองค์ตลอดชีวิต ข้าพเจ้าจะชูมือขึ้นเรียกขานพระนามพระองค์” (สดุดี 63:3-5) ข้าพเจ้าเคยรู้สึกทดท้อห่อเหี่ยวใจกับการต้องเห็นการดำเนินชีวิตของเยาวชนรุ่นใหม่ แม้ว่าจะยังมีเยาวชนอีกหลายคนที่น่ารัก และดำเนินชีวิตเป็นประจักษ์พยานของพระคริสต์ได้อย่างดี แต่ก็ยังมีเยาวชนอีกไม่น้อยที่เดินตามกระแสโลก กระแสสังคม จนแยกไม่ออกระหว่างความกล้าหาญ กับความก้าวร้าวในการแสดงตัวตนออกมา จะอย่างไรก็ตาม ในความรู้สึกขัดแย้งในใจข้าพเจ้า บังเอิญเหลือเกินที่ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเข้าอบรมแนวทางการปกป้องคุ้มครองเด็ก ซึ่งมีแนวทางมากมายที่ผู้ใหญ่พึงต้องปฏิบัติต่อเด็กและเยาวชน โดยรู้ถึงสิทธิของเด็กและเยาวชนที่ผู้ใหญ่พึงปฏิบัติ ข้าพเจ้ารู้สึกค้านในใจ เนื่องด้วยผลประโยชน์นั้นให้กับเด็กและเยาวชนอย่างเต็มที่ และดูเหมือนผู้ใหญ่จะถูกจำกัดสิทธิเสรีภาพ หรืออำนาจที่จะครอบครองเด็กให้อยู่ในโอวาทได้บ้าง แต่สุดท้าย ข้าพเจ้าก็เข้าใจได้ว่า อำนาจที่ผู้ใหญ่มี ต้องมาพร้อมกับมโนธรรมหรืออำนาจภายในเพื่อสร้างอำนาจร่วมแก่กันและกัน สุดท้ายแล้วการที่ผู้ใหญ่เป็นประจักษ์พยานชีวิต มีความรักเมตตาเป็นพื้นฐาน เด็กและเยาวชนก็สามารถที่จะซึมซับเอาสิ่งที่ผู้ใหญ่แสดงออกมานั้น เข้าไปเป็นพฤติกรรมของตนได้ ข้าพเจ้ารู้ดีว่ากิจการเช่นนี้เป็นกิจการที่ยากและท้าทายสำหรับครู/ผู้ใหญ่ ที่ต้องเผชิญกับเด็กและเยาวชนที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเช่นนั้น แต่หากข้าพเจ้าไม่ทดท้อ และพยายามที่จะเป็นประจักษ์พยานด้วยชีวิต ให้ความรักเมตตาเยียวยาจิตวิญญาณของเด็กและเยาวชน ที่พวกเขาอาจจะบอบช้ำจากการเปลี่ยนแปลงรอบข้างของพวกเขา โดยที่เราอาจจะไม่ได้เหลียวกลับไปสัมผัสในใจของพวกเขาอย่างลึกซึ้งเลย ข้าพเจ้ามีความหวังว่า.... ความอ่อนโยนจะค่อยๆกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูเยียวยาใจที่แข็งกระด้างได้ในสักวันหนึ่ง ความรักเมตตาจากใจจะชำระล้างดวงใจที่ต้องการเอาชนะให้ยอมเป็นผู้แพ้ได้บ้าง ดังนั้น ในฐานะของสมาชิกในโรงเรียนคาทอลิก ข้าพเจ้าจึงบอกกับตนเอง แสดงความตั้งใจกับตนเองไว้ว่า จะพยายามปรับดวงใจของตนเองในฐานะครู ใช้ความรักเมตตา อ่อนโยน เพื่อให้เกิดอำนาจร่วมกัน ระหว่างตัวข้าพเจ้าเองและเยาวชน และแม้ว่าระหว่างเส้นทางที่ยาวนานหรือไม่นั้นจะมีอุปสรรคให้ทดท้อใจ ข้าพเจ้าก็ปรารถนาจะยึดมั่น เดินตามทางแห่งการเป็นประจักษ์พยานด้วยชีวิต ตามแบบอย่างพระคริสต์ เพื่อนำศิษย์ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน ศิษย์ที่เติบโต อบอวลด้วยความรักและเมตตา ด้วยความเคารพซึ่งกันและกัน ด้วยความซื่อสัตย์จริงใจ และปฏิบัติตนตามแบบอย่างพระคริสต์ไปด้วยกัน โดยไม่ใช้ความรุนแรง หรือละเมิดสิทธิซึ่งกันและกัน ขอเพียงมองตา ก็รับรู้ถึงจิตใจ ขอเพียงภายใน มีจิตใจรักเมตตา มีพระคริสต์ นำชีวิตไปข้างหน้า ร่วมรักษา เยียวยาสมานดวงใจ ......................... |