“พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “ท่านจะต้องรักองค์พระผู้เป็นเจ้าพระเจ้าของท่านสุดจิตใจ สุดวิญญาณ สุดสติปัญญาของท่าน.... ท่านต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง” ” (มัทธิว 22:37-39) ข้าพเจ้าเคยถามเยาวชนต่างความเชื่อกลุ่มหนึ่งว่า คุณลักษณะเด่นของคนที่นับถือศาสนาคริสต์คืออะไร พวกเขาตอบข้าพเจ้าว่า “คนคริสต์ส่วนใหญ่จะดูเป็นคนใจดี มีน้ำใจ มีเมตตา มีจิตอาสา มีความอ่อนโยน ใจกว้าง ชอบช่วยเหลือ และมีบุคลิกนิ่งๆ เงียบๆ” ข้าพเจ้าในฐานะคนคริสต์เอง เราย่อมรู้ตัวของเราดีว่า สิ่งที่บุคคลภายนอกมองเรา กับสิ่งที่เราเป็นในเนื้อแท้ของเรา มันจริงแท้แค่ไหน ข้าพเจ้าเคยมองสะท้อนภาพต่างๆของบุคลิกลักษณะของพี่น้องคริสตชนด้วยกันบางคน เคยรู้สึกตัดสินพี่น้องคริสตชนด้วยตัวเองว่าทำไมคนนี้จึงเป็นคริสตชนด้วย ทำไมคริสตชนบางคนจึงมีลักษณะนิสัยที่ไม่น่ารักแบบนี้ ทำไมคริสตชนบางคนจึงใช้คำพูดทำลายน้ำใจผู้อื่นได้อย่างง่ายดาย ทำไมคริสตชนบางคนมีสายตาที่ดูแคลน เหยียดหยามผู้ที่ต่ำต้อยกว่าเขาได้ ทำไม และทำไม คือคำถามในใจข้าพเจ้าทุกครั้งที่ได้พบเจอบุคคลประเภทนี้ แต่อย่างไรก็ตาม พระเจ้าทรงกระซิบเตือนข้าพเจ้าว่า ข้าพเจ้าหละเป็นคริสตชนประเภทไหนสำหรับคนรอบข้าง “อย่าตัดสินเขา แล้วท่านจะไม่ถูกพระเจ้าตัดสิน” (มัทธิว 7:1) ข้าพเจ้ากำลังตัดสินผู้อื่นด้วยคำตัดสินของมนุษย์คนหนึ่งเท่านั้น บางที ข้าพเจ้าอาจจะไม่ได้รับรู้ถึงความเป็นมา ของพฤติกรรมที่ดูเหมือนจะเป็นพฤติกรรมทางลบในสายตาของข้าพเจ้า ดังนั้นแล้ว ข้าพเจ้าจึงเตือนตัวเองอยู่เสมอว่า เลิกที่จะตัดสินผู้อื่น เลิกที่จะเพ็งเล็งคนรอบข้าง หรือมองหาจุดบกพร่องของเพื่อนมนุษย์ แต่หันกลับมามองหาข้อบกพร่องของตนเองเพื่อปรับปรุงตนเอง พัฒนาจิตวิญญาณของตนเองตามบัญญัติแห่งความรักที่พระเจ้ามอบให้ ถามตนเองอยู่เสมอว่า รักพระเจ้ามากพอจริงหรือเปล่า รักเพื่อนมนุษย์มากพอจริงหรือไม่ กิจการที่ทำเพื่อตนเองหรือเพื่อผู้อื่น และทำสิ่งใดบ้างที่ยืนยันว่าตนเองเป็นคริสตชนอย่างแท้จริง มนุษย์ถูกสร้างมาให้มีอิสรเสรีภาพในการคิด การกระทำ แต่การกระทำต้องอยู่ในกรอบของมโนธรรมที่พระเจ้าทรงมอบให้มนุษย์ทุกคน ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงแน่ใจว่า มนุษย์รู้ตัวเองดีว่าสิ่งที่กำลังกระทำนั้น มโนธรรมเตือนตนว่าอย่างไร อยู่ที่มนุษย์เลือกที่จะใช้อิสรเสรีภาพลงมือกระทำ ตามเสียงของมโนธรรม หรือเสียงความปรารถนาของตนเอง มีอาจารย์สอนศาสนาท่านหนึ่งกล่าวว่า กฎของสังคมมนุษย์มีอยู่ 2 กฎ คือ กฎของมนุษย์ ที่เราสามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยไม่รู้สึกผิดเมื่อได้รับการยินยอมร่วมกัน เช่น กฎระเบียบสังคมส่วนรวม กฎการแข่งขันต่างๆ เป็นต้น และ กฎของพระเจ้า ซึ่งหากมนุษย์เปลี่ยนจะรู้สึกผิดทันที นั่นคือ มโนธรรม เช่น เราฝ่าฝืนกฎของสังคมส่วนรวมที่ตั้งมาแล้วทั้งๆที่รู้ว่าผิดแต่ก็จะทำ มโนธรรมเตือนตนว่าผิด ก็ยังดื้อรั้นจะกระทำ เป็นต้น มโนธรรมจึงเป็นคุณธรรมที่พระเจ้าทรงใส่ไว้ในใจมนุษย์เพื่อเป็นกรอบในการดำเนินชีวิต ด้วยการแสดงออกซึ่งความรักต่อพระเจ้า และความรักต่อเพื่อนมนุษย์ หากมนุษย์รู้จักที่จะฟังเสียงของมโนธรรม รู้จักยับยั้งชั่งใจที่จะใช้เสรีภาพของตนอย่างมีสติ สังคมมนุษย์คงเต็มไปด้วยสันติสุข “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้ารักพระองค์ผู้ทรงเป็นพลังของข้าพเจ้า องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นหลักศิลาและป้อมปราการของข้าพเจ้า ทรงเป็นผู้ช่วยข้าพเจ้าให้รอดพ้น” (สดุดี 18:1-2) ในอดีตพระเจ้าทรงปกปักษ์ พิทักษ์ดูแลมนุษย์ด้วยความรัก เคียงข้างมนุษย์ในทุกยุคทุกสมัย มา ณ วันนี้ แม้ข้าพเจ้าจะไม่ได้สัมผัสพระองค์ด้วยสายตา แต่ด้วยใจ ข้าพเจ้ารับรู้ว่า พระเจ้าไม่เคยทอดทิ้งข้าพเจ้าไปจากเส้นทางของพระองค์เลย ดังบทเพลงแห่งรักที่แว่วดังว่า “บนทางเดิน ในความมืดมน เดียวดายจนเกินทนใครเลยเข้าใจ เสียงนุ่มนวลยังคง ก้องดังข้างใน เราอยู่เคียงข้างเสมอ” ......................... |