“พี่น้องอย่ากระวนกระวายใจถึงสิ่งใดเลย จงทูลพระเจ้าให้ทรงทราบถึงความปรารถนาทุกอย่างของท่าน พร้อมกับการขอบพระคุณ” (ฟีลิปปี 4:6) ในวันที่เรารู้สึกว่าหมดพลังชีวิต ในยามตื่นก็รู้สึกไม่อยากตื่น มองภาระงานก็รู้สึกเหนื่อยหน่ายทดท้อ พาร่างอันสะบักสะบอมกลับบ้านทุกยามเย็น ไม่อยากแตะต้องงานอื่นใดอีกนอกจากพาร่างไปเข้านอน รอเช้าวันใหม่ที่จำเจต่อไป ทำไมเราจึงปล่อยให้ชีวิตเป็นเช่นนั้น ไม่มีใครอยากปล่อยให้ชีวิตเป็นเช่นนั้น แต่มันก็ต้องมีบางช่วงของชีวิต ที่ความรู้สึกนั้นมันเข้ามาในวันที่ใจอ่อนล้า หรือบรรยากาศชวนให้เป็นไป สิ่งหนึ่งที่จะสามารถเรียกพลังกลับมาได้ดีคือการลุกขึ้นเอาชนะมัน ทิ้งความวุ่นวายของชีวิตประจำวันของตนเองสักชั่วครู่ มองหาความสดชื่นแจ่มใสของชีวิต ข้าพเจ้าชอบการบันทึกความรู้สึก หรือแต่งบทกลอน บทความในวันที่ใจแห้งแล้ง หรือมีความทุกข์อย่างล้นเหลือ โดยมีผู้อ่านเป็นองค์พระคริสตเจ้า อย่างน้อยมันเป็นสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าสามารถระบายความรู้สึกใดๆลงไปก็ได้ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ทำแล้วรู้สึกดีขึ้นคือการระบายความสวยงามของชีวิต ประสบการณ์ที่เข้ามาแล้วประทับใจลงเป็นตัวอักษร ยิ่งบันทึกยิ่งรู้สึกเห็นตัวตนความเป็นตัวเองชัดเจนยิ่งขึ้น ข้าพเจ้าย้อนกลับไปอ่านความทรงจำในอดีตบนหน้าเฟสบุ๊คของตนเอง หลายครั้งที่ข้าพเจ้าระบายความรู้สึกหดหู่ทดท้อเป็นบทกลอนลงไปในอดีต เมื่อย้อนกลับมาอ่านมันก็ยังคงเป็นอารมณ์ที่ทดท้อหดหู่เช่นนั้น แต่เมื่อใดที่ข้าพเจ้าเปิดมาแล้วพบว่าในอดีต ณ วันนั้น ข้าพเจ้ามีความสุขสดชื่น มองโลกสวยงาม มันก็ทำให้ดวงใจของข้าพเจ้ารู้สึกมีพลังอย่างน่าแปลกประหลาด การได้บันทึกความรู้สึกของตนในแต่ละวัน ทำให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ว่าตัวเองมีพัฒนาการในด้านอารมณ์มากน้อยเพียงใด และจะทำอย่างไรเพื่อให้พัฒนาการด้านนี้เป็นพัฒนาการเชิงบวกมากยิ่งขึ้น ข้าพเจ้าต้องมองหาแหล่งพลังที่จะเสริมพลังบวกให้ตนเอง เพื่อบันทึกพลังบวกไว้เป็นพลังขับเคลื่อนในวันนี้และอนาคต ที่ข้าพเจ้าอาจจะเปิดมาย้อนอ่านบันทึกนั้นอีกครั้ง มีคนเคยกล่าวว่า “อย่าพยายามพูดถึงปัญหาชีวิต เพราะมันเป็นเสมือนยาเสพติดที่ยิ่งเสพก็ยิ่งเลวร้ายย่ำแย่ แต่จงพูดถึงแต่สิ่งดีๆ ที่จะสร้างพลังให้ตนเอง” ข้าพเจ้าเตือนตัวเองในทุกวัน เพราะข้าพเจ้ารู้ตัวเองดีว่า ข้าพเจ้ามีความอ่อนแอและพร้อมจะพ่ายแพ้อยู่ตลอดเวลา มีอารมณ์ที่ไม่ใคร่จะมั่นคงนัก บางวันสดชื่นรื่นรมย์ บางวันกลับไม่อยากพบหน้าผู้คน แต่อย่างไรก็ตาม ในแต่ละวันขออย่าให้มันสูญเปล่าไปอย่างไร้คุณค่า ด้วยความทดท้อ สิ้นหวัง หมดแรงพลังที่จะทำสิ่งใดๆเลย “แล้วสันติสุขของพระเจ้าซึ่งเกินสติปัญญาจะเข้าใจได้นั้น จะคุ้มครองดวงใจและความคิดของท่านไว้ในพระคริสตเยซู” (ฟิลิปปี 4:7) ข้าพเจ้ารู้ว่า โดยลำพังตัวข้าพเจ้าเอง ไม่อาจต่อสู้หรือผ่านพ้นความอ่อนแอต่างๆไปได้เลย หากไม่มีแสงสว่างแห่งความเมตตาของพระคริสตเจ้าทรงนำทางข้าพเจ้า หลายครั้งที่ข้าพเจ้าฝ่าฝืน จองหอง คิดว่าตนสามารถเดินได้เองโดยลำพัง ในทุกครั้งผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจึงก่อให้เกิดความผิดพลาดมากมายในชีวิตข้าพเจ้า ดังนั้นแล้ว ทุกครั้งที่มโนธรรมกำลังเตือนข้าพเจ้าว่า กำลังหลงทะนงตนมากเกินไปแล้ว วันนั้นข้าพเจ้าจะได้ฝึกฝนที่จะลดความทะนงตนลง ด้วยใจที่สุภาพมากพอ ยอมรับ และขอบพระคุณในความต่ำต้อยของตน ปัจจุบันนี้ มนุษย์กำลังพยายามหาหนทางกลับคืนสู่ธรรมชาติ พยายามหาหนทางพาตนเองให้หลุดพ้นจากเส้นทางแห่งวัตถุนิยม แต่อีกหลายคนก็ยังคงดิ้นรนวิ่งตามวัตถุนิยมอย่างไม่ลดละ ข้าพเจ้าเป็นอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังมุ่งแสวงหา และกลับคืนสู่ธรรมชาติ มีความปรารถนาที่จะหลุดพ้นจากความวุ่นวายในสังคมเมืองยิ่งนัก เพราะในสังคมเมือง ข้าพเจ้าเป็นในสิ่งที่คนอื่นอยากให้เป็น ข้าพเจ้าไม่ได้เป็นในสิ่งที่ข้าพเจ้าอยากเป็นเลย ข้าพเจ้าคิดถึงเรื่องราวของสวนองุ่นของพระเจ้า เถาองุ่นที่เติบโตด้วยพระเมตตาของพระเจ้าต้องคืนกลับสู่พระเจ้า ข้าพเจ้าอยากเป็นเถาองุ่นที่มีคุณค่ามากพอที่พระองค์จะทรงคัดเลือกไว้ เถาองุ่น ขององค์ พระคริสตเจ้า พระองค์เฝ้า ดูแล และรักษา ลิดกิ่งก้าน หว่านอาหาร สำราญตา ผลองุ่น ดกหนา น่าชื่นใจ ขอพระองค์ ทรงลิ้มลอง ตรองดูเถิด องุ่นใด รสเลิศ เกิดคุณให้ โปรดรับเอา เข้าสู่ วิมานใจ องุ่นน้อย ในราชัย ให้ยินดี
......................... |