“ท่านอิจฉาริษยาเพราะฉันใจดีหรือ” (มัทธิว 20:15) การเปรียบเทียบเกิดขึ้นตลอดชีวิตการเป็นมนุษย์ ไม่ว่าจะในวงการการทำงานระบบมนุษย์เงินเดือน ที่พนักงานคอยเปรียบเทียบการขึ้นเงินเดือนของตนกับเพื่อนร่วมงาน และเก็บมาซุบซิบนินทา เห็นด้วยบ้าง ไม่เห็นด้วยบ้าง หรือในการเลื่อนขั้น ปรับตำแหน่ง ทุกอย่างดูมีการเปรียบเทียบไปเสียหมดในชีวิตมนุษย์ ที่รู้สึกว่าตนเองไม่ได้รับความยุติธรรม หรือแม้แต่แค่การดำเนินชีวิตที่แตกต่างกันของแต่ละคน บางคนทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ในขณะที่บางคนท่องเที่ยวตามฝันอย่างสนุกสนาน ความแตกต่างทำให้เกิดการเปรียบเทียบ แต่ในความแตกต่างบางที่เราอาจจะมองมุมของตนฝ่ายเดียว มุมที่ลดคุณค่าของตนลง และยกคุณค่าของผู้ที่เราเปรียบเทียบขึ้น เมื่อเราเห็นว่าเขาสุขสบายกว่าตน ได้รับความเมตตามากกว่าตน เราอาจจะไม่ได้รับรู้ในมุมมืด มุมทุกข์ที่เขาอาจจะหนักหนากว่าเราก็ได้ ทุกครั้งที่เราเอาตัวเราเองไปเปรียบเทียบกับใครเพื่อลดคุณค่าของตนลง เมื่อนั้นเราก็จะพบเจอแต่ความทุกข์ ความสิ้นหวัง ท้อแท้ ข้าพเจ้าเองก็เป็นมนุษย์ที่อ่อนแอคนหนึ่ง หลายครั้งที่ข้าพเจ้าเองก็แอบอิจฉาคนที่เขาพรั่งพร้อมทุกสิ่งอย่าง ได้พักผ่อน ได้ท่องเที่ยวไปในที่ๆอยากไป ไม่ต้องมีอะไรให้วุ่นวายหัวใจ มีเงินมีทองพอที่จะทำในสิ่งที่ตนอยากทำ ไปในที่ๆตนอยากไป แต่นั้นเป็นเพราะข้าพเจ้ามองมุมมืดของตนฝ่ายเดียว โดยลืมไปว่า ตัวเราเองก็มีอะไรอีกหลายๆอย่างที่น่าอิจฉาเช่นกัน ข้าพเจ้ามีครอบครัวที่อบอุ่น คอยเติมเต็มและเป็นพลังให้ข้าพเจ้า ในวันที่ข้าพเจ้าบาดเจ็บ อ่อนแอจากการดิ้นรนต่อสู้ในโลกนี้ ข้าพเจ้ามีพ่อแม่ที่น่ารัก คอยห่วงใย ถามไถ่ ให้พร ให้เวลา ให้ความรักดีๆ ให้แบบอย่างที่ดีมากแก่ข้าพเจ้าตั้งแต่ข้าพเจ้าจำความได้ ข้าพเจ้ามีพี่ มีน้องที่รักข้าพเจ้ามาก พวกเขาคอยรับฟัง ปลอบใจ ให้ใจ เข้าใจ เติมใจ และช่วยเหลือข้าพเจ้า ในวันที่ข้าพเจ้ารู้สึกไม่สมบูรณ์ หรือหมดแรงจะก้าวเดินต่อไป นอกจากการเติมเต็มฝ่ายใจจากบุคคลอันเป็นที่รักแล้ว ข้าพเจ้าก็ยังสามารถเติมเต็มหัวใจให้ตนเองได้จากสิ่งต่างๆที่ข้าพเจ้ามี ข้าพเจ้ามีแปลงเกษตรเล็กๆ น่ารัก ที่ทางหมู่บ้านจัดสรรให้ลูกบ้านทำเกษตร มันเป็นสถานที่ที่ข้าพเจ้าได้พักใจ พักสายตา พักภารกิจวุ่นวายของชีวิต
ข้าพเจ้ามีหลังคาบ้านที่เมื่อปีนขึ้นไปนั่งในยามเย็นจะเห็นทุ่งกกธูป ได้สัมผัสสายลมพัด เสียงนกกาเหว่า นกกระปูด นกกระจิบร้อง เห็นเครื่องบินแต่ละสายการบิน บินผ่าน มองลุ้นล้อที่เครื่องบินปล่อยเพื่อเตรียมลงรันเวย์ ข้าพเจ้าเคยแต่งกลอนบทหนึ่งไว้เพื่อเตือนใจตนเอง... พอใจในสิ่งที่มี ยินดีในสิ่งที่ได้ มีแค่ไหนก็สุขใจ ไม่เหมือนใครก็สุขดี ความอิจฉาห้ามอย่างไรก็ไม่สามารถห้ามได้ แต่ข้าพเจ้าฝึกปรับเปลี่ยนความอิจฉาให้เป็นพลังในการสรรหาสิ่งดีๆ สิ่งใหม่ๆ ให้ชีวิต สร้างสุข จากสิ่งที่มี สร้างความยินดี จากสิ่งที่ได้ มองให้เห็นสุข ก็สุขใจ สุขยิ่งใหญ่ จากสิ่งที่มี
“ท่านทั้งหลายจงประพฤติตนให้คู่ควรกับข่าวดีของพระคริสตเจ้า” (ฟิลิปปี 1:27) ข้าพเจ้าดูละครเรื่องหนึ่ง “มัจจุราชสีน้ำผึ้ง” ซึ่งหากจะกล่าวถึงบุคลิกของนางเอก ก็คงจะถูกกล่าวว่าเป็นนางเอกที่ดีจนน่ารำคาญ ซึ่งในชีวิตจริงคงจะไม่มีใครที่ยอมถูกทำร้าย ยอมรับความอยุติธรรมได้ขนาดนั้น แต่ในความอยุติธรรม และการยอมรับแบบยึดมั่น ถือมั่น จริงจัง ซึ่งอาจจะหาไม่ได้ในสังคมปัจจุบันแล้ว อย่างน้อยคำพูดหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้า หรือคนดูอาจจะได้ฉุกคิดบ้าง เพื่อได้กลับมาทบทวน และฝึกฝนตนเองให้อดทนที่จะรักและทำสิ่งที่ดีอย่างไม่ย่อท้อ เชื่อมั่นในความรักและความดีที่จะต้องเกิดผลไม่สักวันใดก็วันหนึ่ง “เพราะพระเจ้าสร้างมนุษย์ให้มีหัวใจ มนุษย์จึงไม่อาจต้านทานความรักและความดีที่มั่นคงเที่ยงแท้ และไม่สิ้นสุดได้” ความรักและความดีจากใจที่บริสุทธิ์และอดทน จะหลอมละลายหัวใจที่แข็งกระด้างให้อ่อนโยนลงเรื่อยๆ บทเพลงจากข้อความในพระคัมภีร์ประโยคหนึ่งก็ดังขึ้นในวันที่ใจอ่อนล้าที่จะทำสิ่งที่ดี เพลง Don't give up (กาลาเทีย 6:9) ของ BB.Mind “อย่าให้เราเหนื่อยล้าในการทำดี เพราะว่าถ้าเราไม่ท้อใจ แล้วเราก็จะเกี่ยวเก็บในเวลาอันสมควร” (กาลาเทีย 6:9) ......................... |