“ความเครียดแค้นและความโกรธเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ แต่คนบาปกลับยึดไว้แน่น” (บุตรสิรา 27:30) สังคมทุกวันนี้เหมือนมี 2 ขั้วที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หนึ่ง บุคคลที่พยายามแสวงหาหนทางแห่งความสงบสุขของชีวิต ด้วยเห็นว่าชีวิตในสังคมโลกทุกวันนี้มันช่างวุ่นวายยุ่งเหยิงเหลือทน เขาพยายามหาหนทางคืนสู่ธรรมชาติอย่างแท้จริง สอง บุคคลที่พยายามแสวงหาความโดดเด่น อำนาจ ชื่อเสียงในชีวิต ด้วยเห็นว่า โลกต้องพัฒนาไปให้ถึงที่สุด และบุคคลต้องก้าวให้ทันโลก เขาพยายามจะดิ้นรนขวนขวายหาลู่ทาง วางแผนการชีวิตเพื่อผลักดันตนเองอย่างสุดแรง บางกลุ่มคน... มองเห็นแต่เพียงเหตุผลของตนเพียงฝ่ายเดียวว่าเป็นเหตุผลที่ถูกต้อง เอาอารมณ์ของตนเป็นที่ตั้ง มุทะลุดุดันก้าวร้าวผู้มีความเห็นต่าง ขาดสติยั้งคิด ยั้งทำ ขาดการยับยั้งชั่งใจก่อนที่จะพูดสรุปสิ่งต่างๆออกไป มองผู้คิดต่างเป็นศัตรูของตน จนบางครั้งก็ลืมคิดถึงรายละเอียดของเหตุการณ์ และบุคคล ความแตกต่างของการรับรู้ข้อมูล ที่ต่างคนต่างเอามาสรุปเป็นข้อมูลของตนบนความคิดเห็นส่วนตัวของตน แต่ทำร้ายคนรอบข้างได้อย่างไม่น่าเชื่อ มีเรื่องบางเรื่องที่ไม่ควรนำเข้ามาอยู่ในบทสนทนา เพราะบางเรื่องนำไปสู่การแตกแยก ระแวง และความเห็นต่างที่ไม่เคยจบสวยงาม ดังนั้นแล้ว การเลือกที่จะเงียบบ้าง เลือกที่จะไม่รู้บ้างก็เป็นสิ่งที่ดี ที่จะทำให้เราเห็นทัศนคติของอีกฝ่าย เพื่อตั้งรับให้ถูกที่ถูกทาง วางคนให้ถูกตัวในการปรับทัศนคติที่บิดเบือนไป แต่ผู้ที่ลุกขึ้นมาโวยวาย ด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน มักจะกลับกลายเป็นผู้พ่ายแพ้ไปเสีย เพื่อนของข้าพเจ้าคนหนึ่ง มีบุคลิกที่นิ่งเงียบในทุกเหตุการณ์ แม้กระทั่งเหตุการณ์ที่เขากระทำพลาดอย่างหนักหนาสาหัส เขาก็ยังคงแสดงท่าทีที่นิ่งสงบบนใบหน้าอย่างชัดเจน จนไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้ถึงเหตุการณ์ผิดพลาดยิ่งใหญ่นั้นได้เลย เพราความนิ่งเงียบ และสงบของเขา เขาจึงมีโอกาสในการกลับตัวกลับใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างง่ายดาย ต่างจากผู้ที่ใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง เขาป่าวประกาศความเลวร้ายของตนด้วยอารมณ์ของตนให้คนรอบข้างรู้ เมื่อถึงเวลาที่เขาจะกลับคืนสู่สภาวะปกติ จึงต้องใช้แรงพลังมหาศาลเช่นที่เขาเคยใช้แรงอารมณ์แสดงออกไป เพื่อให้เขากลับมาเป็นที่ยอมรับอีกครั้งหนึ่ง แต่อย่างไรก็ดี พระเยซูเจ้าทรงสอนให้คริสตชนมีจิตยิ่งใหญ่แห่งการให้อภัย จะกี่ครั้งกี่หนที่เราต้องเผชิญหน้ากับบุคคลที่ทำร้ายเรา เราก็ยังคงต้องเรียนรู้ที่จะให้อภัยอย่างไม่มีสิ้นสุดต่อไป ตามแบบอย่างของพระเยซูเจ้า พระเยซูเจ้าตรัสว่า “เราไม่ได้บอกท่านว่า ต้องยกโทษให้เจ็ดครั้ง แต่ต้องยกโทษให้เจ็ดคูณเจ็ดสิบครั้ง” (มัทธิว 18:22) ผู้ป่วยต้องการหมอฉันใด ข้าพเจ้าก็ต้องการพระเจ้าฉันนั้น โรคภัยฝ่ายจิตบางทีก็ไม่แสดงอาการให้ผู้อื่นเช่นเดียวกับโรคภัยฝ่ายกาย กว่าจะวินิจฉัยได้ถูกต้องก็ล่วงเวลามาจนยากจะรักษา เมื่อรักษาจนหายแล้ว ก็ยังกลับไปใช้ชีวิตตามอำเภอใจอีกครั้ง ไม่เชื่อคำหมอสั่ง คำพระสอน กี่ครั้งกี่หนที่ได้รับการรักษา ได้รับการเยียวยา แล้วก็ยังคงกลับไปใช้ชีวิตเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง “แต่พระองค์ยังทรงมีพระทัยเมตตาสงสาร ทรงให้อภัยความผิด ไม่ทรงทำลายเขา ทรงระงับพระพิโรธครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ทรงปล่อยความโกรธอย่างเต็มที่” (สดุดี 78:38) ......................... |