“ทรงยกย่องผู้ต่ำต้อยให้สูงขึ้น พระองค์ประทานสิ่งดีทั้งหลายแก่ผู้อดอยาก” (ลูกา 1:52-53) ความเชื่อคาทอลิกเชื่อว่าพระเจ้าได้รับพระแม่มารีย์เข้าสู่สวรรค์ทั้งร่างกายและวิญญาณ เหตุด้วยพระแม่เป็นผู้ได้รับเลือกสรรเข้าร่วมแผนการไถ่กู้มนุษยชาติ เมื่อสิบกว่าปีที่ผ่านมาข้าพเจ้าได้รับโอกาสเดินทางสู่แผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ ณ ที่นั่น มีวัดแห่งหนึ่งชื่อวัดแม่พระบรรทม ด้านในของวัดข้าพเจ้ายังจำได้ติดตาว่ามีโดมทรงกลม ภายในมีพระรูปแม่พระแกะสลักจากไม้ กำลังนอนบรรทมอยู่ ด้านบนหลังคาโดมทรงกลมมีรูปสตรีที่ถูกกล่าวถึงในพระคัมภีร์ ข้าพเจ้ายืนมองรูปเหล่าสตรีบนหลังคาโดมนั้น อย่างน้อย ในภารกิจของพระเยซูเจ้า บรรดาสตรีก็ได้เข้ามามีส่วนร่วมเดินทางไปกับพระองค์ด้วย สำคัญไปกว่านั้น สตรีหลายคนที่ถูกกล่าวถึงนั้นพระเจ้าทรงฉุดดึงขึ้นมาจากโคลนตม ตั้งแต่เอวาในพันธสัญญาเดิมมาจนถึงหญิงคนบาปในพันธสัญญาใหม่ และมาจนถึงปัจจุบัน ข้าพเจ้าเองก็เป็นหญิงคนบาปคนหนึ่ง ที่พระเจ้าพยายามฉุดดึงขึ้นมาจากโคลนตมเช่นกัน เมื่อข้าพเจ้ามองดูความหม่นหมองของวิญญาณตนเอง ข้าพเจ้าก็มองเห็นความขาวสะอาดของจิตวิญญาณพระแม่มารีย์ชัดเจนขึ้นเสมอ หลายครั้งที่ข้าพเจ้าสัมผัสได้ว่า รังสีแห่งความบริสุทธิ์ผุดผ่องของพระแม่ เฉิดฉายปกคลุมและเจือจางจิตวิญญาณสีหม่นๆของลูกของพระแม่ให้สวยงามขึ้นด้วย พระแม่มารีย์ผู้สุภาพถ่อมตน ไม่มีสักครั้งที่พระแม่ยกย่องตนเองในฐานะแม่ของพระคริสตเจ้า พระแม่ใช้ชีวิตเพื่อให้คนรอบข้างเห็นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า มากกว่าเห็นความยิ่งใหญ่ของความเป็นแม่ของพระเจ้า “วิญญาณข้าพเจ้าประกาศความยิ่งใหญ่ขององค์พระผู้เป็นเจ้า จิตใจข้าพเจ้าชื่นชมยินดีในพระเจ้า พระผู้ทรงกอบกู้ข้าพเจ้า” (ลูกา 1:46 – 47) ในความสุภาพนบนอบของพระแม่มารีย์ พระแม่มารีย์ก็เป็นที่เคารพรักของคนรอบข้างด้วยเช่นกัน ด้วยความมีน้ำใจ มีเมตตาช่วยเหลือ ตั้งแต่เดินทางไปดูแลนางเอลิซาเบธจนกระทั่ง นางเอลีซาเบธคลอดนักบุญยอห์นบัปติสต์ ตั้งแต่งานเลี้ยงที่เมืองคานาด้วยความห่วงใยของพระแม่ ที่มีต่อเจ้าภาพจัดงานเมื่อเหล้าองุ่นหมด ข้าพเจ้าเฝ้าเตือนตัวเองเสมอให้รู้จักที่จะเลียนแบบอย่างความอ่อนโยนที่ไม่อ่อนแอ เช่นที่พระแม่มารีย์ทรงเป็นแบบอย่างให้ เพราะหลายครั้งที่ข้าพเจ้าแยกแยะตัวเองระหว่างความอ่อนแอและอ่อนโยนไม่ถูก อ่อนโยนต่อผู้อื่น แต่ไม่อ่อนแอต่อบาป และผู้ชักจูงไปสู่บาป แม้ข้าพเจ้าจะได้รับเกียรติบัตรชื่นชมในฐานะครูผู้มีอัตลักษณ์ความอ่อนโยน แต่ข้าพเจ้าก็รู้ตัวตนของตนดีว่า ในความอ่อนโยนข้าพเจ้าแฝงความอ่อนแอเอาไว้มากกว่า จนกระทั่งมันอาจจะแสดงออกมาในรูปแบบที่ละม้ายคล้ายความอ่อนโยนก็เป็นได้ แต่อย่างไรก็ดี สิ่งเหล่านั้นกลับสอนให้ข้าพเจ้ารู้จักที่จะฝึกฝนตนเอง รู้ว่าควรอ่อนโยนต่อเหตุการณ์ใด กับใคร เมื่อไหร่ และควรเข้มแข็ง เด็ดเดี่ยวกับเหตุการณ์ใด กับใคร เมื่อไหร่เช่นกัน ข้าพเจ้าเคยสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับน้องคนหนึ่ง เกี่ยวกับพฤติกรรมของคนใกล้ตัวที่เป็นโรคซึมเศร้าเหมือนกัน สิ่งหนึ่งที่เราห้ามไม่ได้เมื่อเราดูแลผู้ป่วยโรคซึมเศร้าอย่างดีที่สุดแล้วก็คือ ถ้าเขาคิดจะทำร้ายตนเองจนเกินที่เราจะเข้าไปเยียวยา “ก็ต้องปล่อยเขาไป” คำว่า “สุดท้ายก็ต้องปล่อยเขาไป” มันเคยดังก้องในใจข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้ายังรับไม่ได้กับพฤติกรรมเช่นนั้น แต่เมื่อวันหนึ่งมันเดินทางมาประชิดตัวจริงๆ ข้าพเจ้าก็พบว่า คำว่า”สุดท้ายก็ต้องปล่อยเขาไป” มันเป็นคำปลอบโยนที่ดีที่สุดแล้ว มันทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกปล่อยวางมากขึ้นในวันที่เครียดกับสภาพแวดล้อม ที่ถูกรายล้อมด้วยความซึมเศร้าของผู้ป่วยโรคนี้จริงๆ ข้าพเจ้าขอพรพระด้วยความเชื่อมั่นว่า ถ้าพระองค์เห็นสมควร เขาจะต้องหายจากโรคที่พาให้ดวงใจหดหู่นี้ไปให้จนได้ ข้าพเจ้าพยายามใส่ความรักของพระเจ้าลงในใจเขา แม้ความรักของเขายังเป็นรักที่มีเงื่อนไขอยู่ตลอดเวลาก็ตาม ด้วยความหวัง ข้าพเจ้ามั่นใจว่า ทุกอย่างล้วนเป็นแผนการของพระเจ้า แผนการให้ข้าพเจ้าได้เรียนรู้จักโรคนี้อย่างชิดใกล้ แผนการให้เขาผู้ป่วยได้เข้ามาอยู่ในรังสีของความรักของพระเจ้า ผ่านสมาชิกในครอบครัวของข้าพเจ้า แล้วสักวันหนึ่ง “ศัตรูสุดท้ายที่จะถูกทำลายคือความตาย เพราะพระเจ้าทรงปราบทุกสิ่งให้อยู่ใต้พระบาทของพระองค์” (1 โครินธ์ 15:26) ..................................... |