“ไม่มีสรรพสิ่งใดๆจะพรากเราได้ จากความรักของพระเจ้า ซึ่งปรากฏในพระคริสตเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา” (โรม 8:39) ช่วงวันหยุดยาว 4 วันที่ผ่านมา กิจวัตรของข้าพเจ้าคือตื่นเช้าขึ้นมาตระเตรียมอาหารให้สมาชิกในบ้าน ก่อนออกไปสวนเพื่อเตรียมแปลงปลูกผักรวมถึงถอนหญ้าในสวนด้วย ในช่วงกลางวันที่อากาศร้อนอบอ้าว ข้าพเจ้าจึงกลับเข้าบ้าน เก็บบ้านบ้าง นั่งฟังเพลงบ้าง และเปิดFacebookดูบ้าง หน้าFacebookเต็มไปด้วยภาพที่แสนสดชื่นรื่นเริงของเพื่อนๆกับกิจกรรมการท่องเที่ยว บางคนไปทะเล บางคนไปน้ำตก บางคนไปเหนือ บางคนลงใต้ ข้าพเจ้านั่งมองภาพสวยๆของเพื่อนๆตามสถานที่ต่างๆมากมาย แล้วก็แอบเอามาเปรยๆกับสามีว่า “ดูสิ ใครๆก็เที่ยวในวันหยุดกันหมดเลย ทำไมพี่ถึงไม่พาน้ำผึ้งไปพักผ่อนแบบนี้บ้างนะ” แต่ใจก็รู้ว่าตัวเองเปรยๆไปแบบนั้นเอง เพราะเราก็รู้ขอบเขตของตนเองในการจับจ่ายใช้สอยของครอบครัวดี สำคัญคือครอบครัวเราไม่ชอบการจราจรที่คับคั่งในช่วงวันหยุดยาวเช่นนี้ สามีตอบว่า “เราก็เที่ยวสวนเกษตรของเราหน้าหมู่บ้านไง” สวนเกษตรหน้าหมู่บ้านของเราที่เราใช้แรงกายอาบเหงื่ออย่างหนัก ในช่วงหยุดยาวโควิดที่ผ่านมาในการตระเตรียมแปลงผักจนสวยงาม บางทีข้าพเจ้าก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่คือการพักผ่อนหย่อนใจจริงๆ อย่างที่สามีของข้าพเจ้ากล่าวไว้กระนั้นหรือ ล่วงเข้าสู่วันสุดท้ายของการหยุดยาว ข้าพเจ้าก็ยังไม่เห็นทีท่าว่าจะได้ไปพักผ่อนที่ไหนไกลไปกว่า สวนเกษตรหน้าหมู่บ้านของตน จึงแอบเกริ่นๆสามีว่า เราพาลูกๆไปกินข้าวที่ห้างกันไหมเที่ยงนี้ เมื่อการขออนุญาตประสบความสำเร็จ เราจึงได้ยกครอบครัวตัวน้อยของเราไปห้างเล็กๆแถวบ้าน เดินหาซื้อเครื่องอุปโภคบริโภคตามจำเป็นเพื่อสมาชิกในบ้าน ถ่ายรูปกับครอบครัวที่ลูกๆกำลังเป็นวัยรุ่น ภาพก็จะออกมาสดชื่นรื่นใจหน่อย ปกติการเดินห้าง สามีของข้าพเจ้าจะเดินได้ไม่ถึงชั่วโมง ก็จะเดินออกไปยืนกดดันรอกลับแล้ว แต่วันนี้ ฝนตกหนักมากหลังจากที่เราเดินเข้าห้าง ข้าพเจ้าจึงได้มีโอกาสเดินเตร็ดเตร่ตากแอร์กับลูกๆอย่างเต็มที่ กลับถึงบ้าน รู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อย ผ่อนคลาย สุขใจ ไม่ใช่สุขเพราะไปเที่ยว แต่สุขเพราะเห็นลูกๆคุยเล่นกันตลอดทางเดิน สุขที่ได้ยินเสียงหัวเราะของลูกๆเวลาอยู่รวมกัน เล่นกัน สุขที่สมาชิกในครอบครัวออกมาจากหน้าจอโทรศัพท์ และมาคุยแบ่งปันความสนุกสนานของสิ่งที่ได้พบเจอกันมา ข้าพเจ้าคิดถึงประโยคหนึ่งขึ้นมาเมื่อความรู้สึกสุขใจ อิ่มเอมใจ “พระองค์ทรงทันเวลาเสมอ” ทันเวลาทุกครั้งในขณะที่ใจข้าพเจ้ารู้สึกไม่สมบูรณ์ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงมั่นใจได้ว่า ไม่มีสิ่งใดเลย ที่จะมาพรากเราไปจากความรักของพระเจ้าได้ และก็ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะมาพรากความรักของพระเจ้าไปจากเรา เพราะทุกครั้งที่ดวงใจหดหู่ พระองค์จะทรงเยียวยารักษา และการเยียวยารักษาที่ผ่านประสบการณ์ชีวิตแต่ละครั้ง พระองค์ก็ทรงกระทำให้ข้าพเจ้าสัมผัสได้ ถึงความรักของพระเจ้าในตัวของเพื่อนมนุษย์ที่มีต่อข้าพเจ้าด้วยเช่นกัน “ใครจะพรากเราจากความรักของพระคริสตเจ้าได้” (โรม 8:35) วัยรุ่นหญิงป่วยเป็นโรคซึมเศร้า เธอรักษาตัวมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ในระยะแรกของการรักษา บุคลิกภาพของเธอเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง อาจจะด้วยตัวยาที่ไปกดระบบประสาทของเธอ ทำให้เธอมีสภาพกึ่งรู้ตัวและไม่รู้ตัว เหม่อลอย และอารมณ์แปรปรวนอยู่ตลอดเวลา แต่อารมณ์ที่เกิดขึ้นโดยพื้นฐานของโรคแล้วคือ อารมณ์เศร้า คิดลบอยู่เสมอ มองไม่เห็นคุณค่าของตนเอง เก็บเอาอดีตที่เลวร้ายขึ้นมาย้ำคิดย้ำพูด คิดว่าตัวเองเป็นภาระของคนอื่น หรือบางทีก็คาดหวังอย่างหนักว่าคนอื่นจะต้องไม่ทำให้ตนเสียใจ ระยะหลังๆมานี้ เธอเริ่มมีอาการดีขึ้นมาก และเธอปรารถนาจะเรียนคำสอน แม้ข้าพเจ้าจะยังรู้สึกว่าเธอไม่น่าจะพร้อมที่จะเรียนรู้ และเนื่องจากข้าพเจ้าเคยย้ำเธอหลายครั้งว่า พระเจ้าสอนว่า การทำร้ายตนเองเป็นบาปที่หนักมาก เธอพยักหน้ารับรู้ แม้ใจหนึ่งข้าพเจ้ายังรู้สึกไม่มั่นใจที่จะให้เธอเรียนคำสอน แต่อีกใจหนึ่ง ข้าพเจ้าก็คิดถึงการอัศจรรย์ของพระคริสตเจ้า ที่จะทรงกระทำต่อเธอในช่วงเวลาที่เหมาะสม ด้วยความรักของพระองค์ และสภาพแวดล้อมของความรัก ที่อบอวลอยู่ในหมู่มวลวิถีชีวิตของคริสตชนรอบข้าง แม้ปัจจุบัน เธอจะดีขึ้นมาก แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเกิดขึ้นเรื่อยๆ คือ เมื่อเธอถูกขัดใจ หรือถูกทำให้เสียใจ หรือเกิดความคับข้องใจ เธอก็จะยังคงทำร้ายตัวเองอยู่บ้าง แต่ไม่รุนแรงเท่าที่ผ่านมา ข้าพเจ้าจึงหวังแต่เพียงว่า ความรักของพระเจ้าจะเยียวยาจิตวิญญาณของเธอได้ และพระองค์จะทรงทันเวลา และเลือกหนทางที่เหมาะสมที่สุด สำหรับทุกคนที่รัก และเดินอยู่ในหนทางของพระองค์ “องค์พระผู้เป็นเจ้าประทับอยู่ใกล้ชิดทุกคนที่เรียกขานพระองค์ ทุกคนที่เรียกขานพระองค์ด้วยใจจริง พระองค์ทรงตอบสนองความปรารถนาของทุกคนที่ยำเกรงพระองค์ ทรงฟังเสียงร้องขอความช่วยเหลือ และทรงช่วยเขาให้รอดพ้น” ..................................... |