“ผู้ใดไม่รับเอาไม้กางเขนของตนแบกตามเรา ผู้นั้นก็ไม่คู่ควรกับเรา” (มัทธิว 10:38) ที่ค่ายสัมมนามีกิจกรรมนันทนาการภาคค่ำ ให้ผู้เข้าร่วมสัมมนาได้ปลดปล่อยก่อนไปนอน ผู้นำนันทนาการให้ครูพับกระดาษแบ่งออกเป็น 8 ช่อง และในแต่ละช่องผู้นำจะให้ครูเขียนคำตอบตามคำสั่งของผู้นำ 1ใน 8 ของช่องมีคำถามว่า.... ถ้าคุณรู้ว่าคุณกำลังจะตาย คุณอยากจะทำอะไรก่อนตายมากที่สุด แน่นอนหลายคนตอบว่ากลับไปหาคนที่ตนรัก อยู่กับครอบครัว หรืออะไรก็แล้วแต่ ซึ่งเมื่อข้าพเจ้าคิดในใจแว๊บแรกสมองก็ให้คำตอบเช่นนั้นเหมือนกันจริงๆ ข้าพเจ้าคิดถึงครอบครัว และบุคคลอันเป็นที่รัก แต่เมื่อข้าพเจ้าคิดไตร่ตรองใคร่ครวญดูดีๆ ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่า สิ่งสำคัญที่สุด ณ วินาทีแห่งความตายนั้น ข้าพเจ้าควรจะร่ำร้องหาพระมิใช่หรือ ข้าพเจ้าจึงลงข้อความคำตอบในช่องนั้นไปว่า “แก้บาปและรับศีลเจิมฯ” จะมีสักกี่คนที่มีบุญได้แก้บาป และรับศีลเจิมฯ เตรียมตัวตายอย่างดี ข้าพเจ้าขอแค่นั้นจริงๆ ทุกครั้งที่สวดบทเยซู มารีย์ ยอแซฟ ข้าพเจ้าก็คิดถึงการขอให้ตายดีทุกครั้ง หลังเสร็จสิ้นกิจกรรม ข้าพเจ้าขึ้นห้องพัก ในช่วงที่รอพี่ที่พักคู่กับข้าพเจ้าเข้าอาบน้ำ ข้าพเจ้าเปิดไบเบิ้ลไดอารี่อาทิตย์ที่ 28 มิถุนายน 2563 อ่านออกเสียงเบาๆ ช้าๆ และคิดไตร่ตรองตามหาคำที่น่าจะโดนใจในวันนี้เสียหน่อย พลันพระวาจาในวันนี้ก็เตือนใจข้าพเจ้าว่า “ผู้ที่รักบิดามารดามากกว่ารักเรา ก็ไม่คู่ควรกับเรา ผู้ที่รักบุตรชายหญิงมากกว่ารักเรา ก็ไม่คู่ควรกับเรา” (มัทธิว 10:37) ทำให้ข้าพเจ้าย้อนกลับไปคิดถึงกิจกรรมเมื่อภาคค่ำที่ผ่านมาจริงๆ มีคำอธิบายว่าในบริบทสมัยพระเยซูเจ้านั้น พระองค์ถูกต่อต้านจากหลายๆคน จนบางทีผู้ที่ติดตามพระองค์เองก็ประสบปัญหาด้วย อาจจะด้วยสภาพแวดล้อมในครอบครัวที่มีพ่อแม่หรือลูกต่อต้านพระเยซูเจ้า จึงทำให้การติดตามพระเยซูเจ้า หรือการเป็นสาวกของพระองค์นั้น ต้องมีอุปสรรค เพราะเห็นแก่คนในครอบครัว แต่อันที่จริงแล้ว สิ่งสำคัญยิ่งคือ พระองค์ต้องการเตือนใจเราให้เราสำนึกเสมอว่า เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือพระเจ้าผู้เป็นที่หนึ่งเสมอ บิดามารดาคือผู้ให้กำเนิดและเป็นผู้มีพระคุณที่พระเจ้าทรงส่งมาดูแลเราบนโลกนี้ ท่านก็เป็นผู้นำพระพรพิเศษของพระมาสู่ลูกๆของท่าน ลูกๆก็เป็นของขวัญที่มีค่าที่พระประทานมาให้ครอบครัว เพื่อให้ครอบครัวเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ แต่สำคัญยิ่งคือ บุคคลในครอบครัวรักพระเจ้าเป็นอันดับแรกเหนือสรรพสิ่งบนโลกนี้ และข้าพเจ้าก็ทราบดีว่าการรักพระเจ้าก็เท่ากับการแบกกางเขนอันหนักหน่วงด้วย แต่กางเขนบนโลกใบนี้ จะค่อยๆนำพาเราให้ไปสู่เป้าหมายที่แท้จริง ข้าพเจ้าจึงเห็นว่า ทุกสิ่งล้วนเคยมี เคยเป็น และเคยผ่านมาแล้วในอดีต มันยังคงล่วงเลยผ่านพ้นมาได้จนถึงปัจจุบัน แล้วประสาอะไรกับวิถีชีวิตซ้ำๆ ความทุกข์ ความสุข ที่เคยผ่านมาแล้วของบุคคลในอดีตอย่างไร ปัจจุบันก็เป็นเช่นนั้น แต่ข้าพเจ้าควรจะดำเนินชีวิตให้มีคุณค่ามากกว่าการมีวิถีชีวิตซ้ำๆเหล่านั้นมิใช่หรือ วัยรุ่นหญิงคนหนึ่งระบายความรู้สึกในใจกับข้าพเจ้า เธอบอกว่าพระเจ้าไม่ยุติธรรมกับเธอเลย เธอทำดีมาตลอดชีวิต แต่ทำไมชีวิตของเธอจึงมีแต่อุปสรรคและสิ่งที่ไม่ดีเข้ามาตลอด ในขณะที่คนไม่ดีกลับได้รับแต่สิ่งดีๆมากมาย มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ใช่มันไม่ยุติธรรมเลย เพราะเราเข้าใจ และเข้าข้างตัวเองเสมอว่า พระเจ้าของฉัน พระองค์ทรงรักฉัน และเมตตาฉัน จนลืมไปว่า พระเจ้าผู้ทรงความรักความเมตตาของฉัน ก็เป็นพระเจ้าองค์เดียวกันที่ทรงความรักและความเมตตาของคนอื่นๆด้วย เรานี่เองที่ไม่ยุติธรรมต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เราอยากแม้แต่จะครอบครองความรัก ความเมตตาของพระเจ้าเพียงคนเดียว หลายครั้งข้าพเจ้าเองก็ลืมตัวไปเหมือนกัน เมื่อใครสักคนหนึ่งประสบความสำเร็จในชีวิตทั้งๆที่ภาพลักษณ์ชีวิตเขาไม่ได้ดีงามเลย ข้าพเจ้าก็แอบคิดตำหนิความไม่ยุติธรรมที่ข้าพเจ้าเห็นด้วยเพียงตานั้น โดยลืมไปว่า เบื้องหลังของเขานั้นอาจจะพบเจออะไรมามากมายเพียงไหน และความสำเร็จในชีวิตของเขาที่เราเห็นก็อาจจะเป็นความหวังสุดท้ายในชีวิตเขา ที่ทำให้เขามีพลังยืนหยัดต่อไปก็เป็นได้ นี่อาจจะทำให้เขาสัมผัสถึงความรักความเมตตาของพระเจ้าเหมือนที่เราสัมผัสก็ได้ ดังนั้นแล้ว ข้าพเจ้าพยายามจะไม่พร่ำบ่นต่อกางเขนเล็กๆน้อยๆในชีวิต ความผิดหวัง ความทุกข์ท้อแท้ที่อาจจะเกิดขึ้นมาเป็นระยะให้ชีวิตดูมีสีสันต์ขึ้น และหากเมื่อใดที่ข้าพเจ้าเดินทางอย่างมีความสุข แม้จะมีกางเขนติดสอยห้อยตามไปด้วยตลอดเส้นทาง ข้าพเจ้าก็มั่นใจว่า “รางวัลของผู้ชอบธรรม” จะรอผู้ที่มั่นคงบนหนทาง ความจริงและชีวิต จนไปสู่หลักชัยได้อย่างสวยงาม ไม่ต้องยิ่งใหญ่แบบใครๆ ไม่ต้องก้าวไกลเหมือนใครเขา ค่อยๆเดินก้าวแบบของเรา ที่มีร่มเงาพระนำทาง ..................................... |