“สันติสุขจงสถิตกับท่านทั้งหลายเถิด พระบิดาทรงส่งเรามาฉันใด เราก็ส่งท่านทั้งหลายไปฉันนั้น” (ยอห์น 20:21) เมื่อครั้งที่ข้าพเจ้าได้รับโอกาสจากหน่วยงานให้ศึกษาต่อในระดับปริญญาโท ผู้บริหารให้ข้าพเจ้าตัดสินใจเลือกสาขาวิขาที่ต้องการเรียน พี่ท่านหนึ่งที่ข้าพเจ้าเคารพรักมากได้เสนอแนะให้ข้าพเจ้าเรียนทางด้านจิตวิทยา หรือด้านการศึกษาพิเศษ แม้ในใจลึกๆข้าพเจ้าก็ปรารถนาเช่นนั้น แต่ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ตัวเองเป็นคนที่ไม่ชอบการจดจำ โดยเฉพาะชื่อของบรรดานักจิตวิทยา และกระบวนการทางทฤษฎีของเขา ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจเลือกที่จะเรียนทางด้านเทคโนโลยีการศึกษา ซึ่งก็ยังพอจะมีวิชาปรัชญาและจิตวิทยาเข้ามาเสริม 1 วิชาเรียนด้วย จริงแล้วข้าพเจ้าเองก็ชื่นชอบการศึกษาพัฒนาการและพฤติกรรมมนุษย์ เหตุเพราะว่า ข้าพเจ้ามักจะสงสัยอยู่เสมอ เมื่อได้สัมผัสกับพฤติกรรมมนุษย์ที่มีพฤติกรรมแตกต่างจากพฤติกรรมปกติทั่วไป เช่น เมื่อดูคลิปข่าวคุณยายที่สังคมให้ฉายาว่ามนุษย์ป้า ทำไมเขาจึงมีพฤติกรรมเช่นนั้น แล้วบุคคลที่ประณามท่านต่างๆนาๆ ก็ยังมีพฤติกรรมที่น่าค้นหาอีกเช่นกัน หรือพฤติกรรมของเด็กวัยรุ่นที่แสดงออกถึงความก้าวร้าว เกเร หรือพยายามสร้างจุดเด่นในทางลบ รวมไปถึงปัญหาด้านสุขภาพจิตของพวกเขาด้วย พฤติกรรมหรือปัญหาเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าสงสัยและใคร่จะเรียนรู้อยู่ลึกๆ น่าแปลก...เมื่อข้าพเจ้าปฏิเสธที่จะเรียนรู้ในด้านนี้ ด้วยเหตุผลที่อาจจะดูไม่เข้าท่าเสียเท่าไหร่ กลับมีเคสต่างๆ แวะเวียนเข้ามาให้ข้าพเจ้าได้ศึกษาเรียนรู้ไม่ขาดสาย ข้าพเจ้าเล่าถึงเคสต่างๆที่เข้ามาในชีวิตให้พี่ที่เคารพรักท่านนั้นฟัง พี่ท่านนั้นกระแซะแซวข้าพเจ้าว่า “เห็นไหม พี่บอกแล้วว่าน้องเหมาะแก่การเรียน ทางด้านนี้จริงๆ น้องเหมาะกับการอภิบาลจิตใจคน พอน้องปฏิเสธ พระก็เลยทำโทษ ให้ศึกษาจากประสบการณ์ตรงไปเลยเห็นไหม!” ข้าพเจ้าทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระยะหลังๆมานี้ ทั้งหลานสาวที่เป็นเด็กพิเศษของข้าพเจ้า ก็มีพัฒนาการต่างๆที่ทำให้ข้าพเจ้าได้ฉงนสงสัยอยู่ตลอดเวลา และยังมีนักเรียนที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าที่พระสงฆ์ท่านหนึ่งฝากให้ข้าพเจ้าดูแล เยียวยา บรรเทาใจ และฟังใจของเธอด้วย ซึ่งในตอนนั้น โรคซึมเศร้าเพิ่งจะมีอิทธิพลเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะวัยรุ่นในสังคมเมือง ข้าพเจ้ามีแต่ความว่างเปล่าเขลาปัญญาในการที่จะเยียวยาผู้ป่วยโรคนี้เลยจริงๆ และสำคัญยิ่ง ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกว่ามันค่อนข้างไกลตัวข้าพเจ้ามากเกินไป ข้าพเจ้าจึงไม่สามารถที่จะเยียวยาหรือฟังใจผู้ป่วยโรคนี้ได้เลยในนาทีนั้น จวบจนลูกชายของข้าพเจ้าบอกกับข้าพเจ้าว่า เพื่อนสาวของลูกเพิ่งจะป่วยเป็นโรคนี้เช่นกัน ณ เวลานั้นแหละที่ข้าพเจ้าเข้าใจแล้วว่า มันไม่ไกลตัวเลย นี่อาจจะเป็นบทเรียนจากประสบการณ์ตรงที่พระส่งมาให้ข้าพเจ้าได้ศึกษาเรียนรู้ ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ถึงพฤติกรรม อารมณ์ การตอบสนอง และปัญหาในใจ ของผู้ป่วยโรคนี้จากเพื่อนสาวของลูกชาย ข้าพเจ้าต้องใช้ใจฟังใจ ใช้สตินำทางในทุกคำพูดและการกระทำ หลายครั้งที่เมื่อข้าพเจ้าฟังใจแล้ว ข้าพเจ้ารู้สึกเหนื่อยล้าในใจตัวเองมาก เหมือนพลังชีวิตถูกใช้ไปกับการพยายามฟังปัญหาและเข้าใจเขา ถ่ายทอดและให้เหตุผล ให้ทางเลือกทางบวกแก่เขา การเรียกสติของผู้ป่วยโรคนี้ให้กลับมาในวันที่มันเตลิดเปิดเปิงไปมันเหนื่อยจริงๆ จนปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าเองก็ไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดลงตรงที่ไหน หรือจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าสัมผัสถึงพลังงานทางบวกที่มีเพิ่มขึ้นในผู้ป่วย ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเห็นเธอพยายามสร้างสมดุลให้กับเคมีในสมองด้วยการเชื่อฟังหมอ และรับประทานยาตามเวลาที่กำหนด ค่อยๆลดขนาดของยาลงเรื่อยๆ แค่นี้ข้าพเจ้าก็รู้สึกมีพลังขึ้นมาบ้างแล้ว แผนการของพระยากเกินที่ข้าพเจ้าจะเข้าใจ แต่ข้าพเจ้าก็มั่นใจว่า ทุกเหตุการณ์พระองค์ทรงนำทางข้าพเจ้าไม่เคยห่างไกลเลย เหตุการณ์ต่างๆในชีวิตข้าพเจ้า คอยกล่อมเกลาให้ข้าพเจ้าตระหนักแน่นรู้ ถึงความยิ่งใหญ่ในอำนาจของพระเจ้าที่ทรงมีต่อมนุษย์ที่พระองค์ทรงรัก แม้หลายครั้งมักยากเกินที่จะเข้าใจ หรือยากที่จะทำใจให้รับได้ แต่.... “ถ้าพระองค์ทรงเรียกลงปราณกลับคืน สิ่งมีชีวิตก็ตาย และกลับเป็นฝุ่นดิน” (สดุดี 104:29) ไม่มีสรรพสิ่งบนโลกที่อยู่เหนืออำนาจของพระเจ้าเลยจริงๆ ข้าพเจ้าจึงเรียนรู้ว่า.... สำหรับพระเจ้าแล้วนั้น...ข้าพเจ้าไม่ต้องเข้าใจทั้งหมด แค่วางใจก็พอ เหตุเพราะพระองค์ทรงเลือกสรร ทุกสิ่งอันจึงบรรเจิดเทิดศักดิ์ศรี สรรพสิ่งบนโลกล้วนมวลสิ่งดี พระปราณีมีพระคุณหนุนนำใจ ข้าฯจึงวางไว้ใจในพระเจ้า พระผู้ทรงบรรเทาปัดเป่าให้ ทุกสิ่งสร้างทางจรยามอ่อนใจ ถวายไท้ให้พระองค์ทรงหนุนนำ ..................................... |