“ท่านเกิดมาในบาปทั้งตัว แล้วยังกล้ามาสั่งสอนพวกเราอีกหรือ” (ยอห์น 9:34) เมื่อคนตาบอดแต่กำเนิดถูกชาวฟาริสีขับไล่เพราะเขาชี้แจง สิ่งที่พระเยซูเจ้ากระทำสำหรับเขาและสิ่งที่พระองค์ทรงเป็น ชาวฟาริสีไม่พอใจ และดูถูกชายตาบอดแต่กำเนิดที่กลับมามองเห็นอีกครั้ง ว่าเขาเกิดมาในบาปทั้งตัว ตาบอดก็เป็นบาปหรือ? ชายตาบอดมิได้สั่งสอนพวกเขา เพียงแต่เขาต้องการบอกในสิ่งที่เขาได้สัมผัสมา มีใครคนหนึ่งเคยบอกกับข้าพเจ้าว่า ดูสิ โลกเราใกล้ถึงกาลอวสานโลกแล้ว ทั้งโรคระบาดที่มันพัฒนาตัวเองขึ้นให้ร้ายแรงกว่าในอดีต ทั้งปัญหาด้านจิตใจของมนุษย์ ที่แสดงออกผ่านโรคทางจิตเวช ทางความรุนแรงที่ยิ่งวันยิ่งมากขึ้น และใครคนนั้นก็บอกกับข้าพเจ้าว่า คนบาป คนชั่วจะถูกทำลายล้างแล้ว สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ในฐานะที่ข้าพเจ้าเองก็เป็นคนบาป คนชั่วคนหนึ่ง ที่มีความหวังในการกลับตัวกลับใจในทุกๆวัน แต่คำว่าคนบาป คนชั่ว ในความหมายของคนแต่ละคนที่ตีความเอาไว้ คงให้ระดับความเข้มข้นของความชั่วไม่เท่ากัน บางคนแค่คิดก็ชั่วแล้ว บางคนแค่พูดก็ชั่วแล้ว บางคนชั่วเพราะเราเห็นจากการกระทำ จะอย่างไรก็ตาม เรามักมองดูความชั่วของคนอื่นมากกว่าจะเห็นความชั่วของตนเอง เรามักเรียกร้องให้คนอื่นกลับตัวกลับใจ ในขณะที่ตัวเราเองยังไม่ได้กลับตัวกลับใจเลย ซ้ำร้าย เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเราเองชั่วร้ายเพียงใด คนชั่ว คนบาป ยังไม่น่าสงสารเท่าคนที่ไม่รู้ตัวเองว่าตัวเองมีความชั่ว หรือมีบาปอะไรบ้าง คนชั่วคนบาปที่มีจิตใจสุภาพอ่อนน้อมพอที่จะยอมรับผลของความผิดบาปของตนเอง ย่อมได้รับความเมตตาสงสาร และการอภัย ข้าพเจ้าคิดถึงบรรดาคนยากจนที่เราจะเห็นบุคลิกลักษณะของเขาที่แสดงออกมา ถึงความเจียมเนื้อเจียมตัว ครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าได้มีโอกาสเข้าร่วมงานเลี้ยงของผู้หลักผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง สิ่งที่ข้าพเจ้าควรจะกระทำก็คือ ควรจะอยู่ในมุมหลืบของตัวเอง เพราะข้าพเจ้ารู้สึกเขินอาย ประหม่าที่จะวางตัวในวงที่ดูเหมือนจะสูงกว่าข้าพเจ้าในทุกมิติ ข้าพเจ้าจึงคิดว่าการคอยเป็นผู้รับใช้ อยู่ในมุมของตัวเองน่าจะเหมาะสมกว่า ข้าพเจ้าจึงเข้าใจเสมอว่า ทำไมผู้ยากไร้จึงต้องดูสุภาพเจียมตนอยู่เสมอ และทำไมพวกเขาจึงได้รับความเมตตาสงสาร และการช่วยเหลือเกื้อกูล เพราะพวกเขาน่ารัก เพราะพวกเขาสุภาพนบนอบถ่อมตน เพราะพวกเขามีใจบริสุทธิ์ “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเลี้ยงดูข้าพเจ้าอย่างผู้เลี้ยงแกะ ข้าพเจ้าจึงไม่ขาดสิ่งใด พระองค์ทรงให้ข้าพเจ้านอนพักอยู่ในทุ่งหญ้าเขียวขจี ทรงนำข้าพเจ้าไปริมสายนทีที่เงียบสงบ เพื่อฟื้นฟูจิตใจของข้าพเจ้า” (สดุดี 23:1-3) องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเมตตาผู้ตกทุกข์ได้ยาก คนบาปและคนป่วย ทรงเป็นสายน้ำเย็นรินรดใจผู้ทดท้อ อ่อนล้า ทรงเป็นอาจารย์แพทย์ที่คอยเยียวยารักษาผู้เจ็บป่วยทั้งฝ่ายกายและฝ่ายใจ ในช่วงที่โรคโควิด-19 กำลังระบาดอยู่ทั่วโลกนี้ ทุกฝ่ายต่างเฝ้าระวังการแพร่กระจายของโรค รวมทั้งเฝ้าระวังตัวเองและคนใกล้ตัวด้วย ต่างคนต่างดิ้นรนต่อสู้ทั้งภัยโรคร้ายและภัยสังคม ทั้งจากภัยเศรษฐกิจและภัยของข่าวสารที่ยากต่อการแยกแยะความจริงความเท็จ แต่ในชุมชนคริสตชน ข้าพเจ้ากลับพบความอบอุ่นที่ก่อตัวขึ้นท่ามกลางภัยร้ายเหล่านั้น บทภาวนาเพื่อให้เราผ่านช่วงเวลาของความทุกข์ยากไปด้วยกัน ก็ถูกร้อยเรียงขึ้นเพื่อให้เราได้ภาวนาเป็นพิเศษสำหรับกันและกันและสำหรับโลกของเรา การติดตามข้อมูลข่าวสารของพี่น้องคริสตชน และพี่น้องต่างความเชื่อ ที่กำลังประสบภัยร้ายนี้ไปด้วยกัน ในเวลาแห่งความทุกข์ยากและคลุมเครือนี้ เราอาจจะหาความกระจ่างหรือความชัดเจนของสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ไม่ได้เลย แต่เราก็เชื่อและวางใจในการทรงนำของพระเจ้าสำหรับเราเสมอ ว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรา คือสิ่งที่พระองค์ทรงเห็นว่าเหมาะสมที่สุดแล้ว “พระองค์ทรงจัดเตรียมโต๊ะอาหารไว้สำหรับข้าพเจ้าต่อหน้าเหล่าศัตรู ทรงเทน้ำมันเจิมศีรษะของข้าพเจ้า ทรงเทเครื่องดื่มลงในถ้วยของข้าพเจ้าจนล้นปรี่ พระกรุณาและความรักมั่นคงของพระองค์จะติดตามข้าพเจ้าไปทุกวันตลอดชีวิต” (สดุดี 23:5,6) ท่อนหนึ่งของบทเพลง “โรคร้ายในวิญญาณ” ของ พ.อานามวัฒน์ ซึ่งข้าพเจ้าร้องตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และชื่นชอบเนื้อหาของเนื้อเพลงนี้มาก เพราะมันคอยเตือนใจให้ข้าพเจ้า ให้รู้จักเฝ้าระวังและมองดูแผลร้ายในวิญญาณของตัวเอง ที่มันร่ายกาจกว่าโรคร้ายฝ่ายกายยิ่งนัก “โรคร้ายเร้ารุมสุมในกายา สูญสิ้นเงินตราเยียวยารักษาเพียงกาย ต้องทนจนถึงวันชีพวาย ในวันสุดท้ายต้องตายแม้นไม่ต้องการ แต่โรคร้ายฝ่ายใจแม้นไม่ดูแล ทิ้งให้เป็นแผลยังแต่แพ้พ่ายหมู่มาร หากใจไร้องค์คงต้องร้าวราน ช่างทรมานวิญญาณที่ไร้ความดี......” ..................................... |