พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “เจ้าซาตานจงไปให้พ้น...” (มัทธิว 4:10) ในขณะที่เรากำลังถูกทำร้ายจากใครบางคน พลันเราก็รู้สึกโกรธแค้นเคือง สมองเริ่มคิดแผนการการทำร้ายกลับคืน สิ่งแรกที่เราต้องหยุดคือความคิด เพราะเมื่อเราเริ่มคิด เราก็จะเริ่มวางแผน แผนการของซาตานที่พร้อมจะทำร้ายซึ่งกันและกัน ข้าพเจ้าได้อ่านบทความหนึ่งของ คุณพ่อสุรชัย ชุ่มศรีพันธุ์ เป็นเรื่องสั้นสอนใจที่ข้าพเจ้ายังคงแชร์ข้ามปีมาเรื่อยๆ เรื่องมีอยู่ว่า...... “ชาวคริสต์คนหนึ่งเห็นแมลงป่องตัวหนึ่งกำลังดิ้นรนเอาชีวิตรอดในน้ำ เขาตัดสินใจยื่นมือไปให้แมลงป่องเกาะเพื่อช่วยชีวิตมัน แต่แมลงป่องก็ต่อยเขา เขาก็ยังไม่ย่อท้อยื่นมือลงไปในน้ำอีก เขาก็ยังถูกต่อย เพื่อนจึงบอกให้เขาหยุดช่วยมันได้แล้ว แต่ชาวคริสต์คนนั้นตอบว่า ธรรมชาติของแมลงป่องก็คือ ต่อย ธรรมชาติของคริสตชนคือ ความรัก ทำไมผมต้องทิ้งธรรมชาติของผมที่จะรัก เพราะเหตุที่ธรรมชาติของมันก็คือต่อย อย่าเลิกที่จะรัก อย่าเลิกที่จะทำดีนะครับ แม้ผู้คนรอบตัวเราจะทำร้ายเราก็ตาม เราไม่สามารถห้ามผู้คนไม่ให้ทำร้ายได้ แต่เราสามารถที่จะไม่ทำร้ายผู้อื่นได้ หันมารักกันดีกว่าครับ เราเป็นผู้คน ไม่ใช่แมลงป่องครับ” เรื่องสั้นสอนใจนี้ทำให้ข้าพเจ้าสามารถปฏิเสธการแก้แค้นชิงชังได้ง่ายขึ้น เพราะ คริสตชนมีหน้าที่ ที่จะ “รัก” แม้จะถูก “ทำร้าย” ก็ตาม และสำคัญยิ่งทุกครั้งที่ข้าพเจ้าสามารถผ่านความรู้สึกชิงชังนั้นไปได้ ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขับไล่เจ้าซาตานชั่วร้ายนั้นให้ออกไปจากชีวิตด้วยเช่นกัน เหมือนที่พระเยซูเจาทรงเอาชนะเจ้าซาตานจิตชั่วร้ายในครั้งกระโน้น พระเยซูเจ้าจึงตรัสว่า “เจ้าซาตานจงไปให้พ้น...” (มัทธิว 4:10) บางทีเราก็คิดว่าเราเป็นผู้ถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว โดยลืมย้อนกลับไปที่ตัวเราเองเช่นกัน เราอาจจะกำลังทำร้ายใครบางคน ทั้งด้วยที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ผ่านทั้งการกระทำและคำพูดโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม มีประโยคสอนใจสั้นๆของท่านดาไลลามะ ผู้นำด้านจิตวิญญาณของชาวทิเบต กล่าวไว้ว่า “ถ้าคุณทำได้ จงช่วยผู้อื่น ถ้าคุณทำไม่ได้ อย่างน้อยจงอย่าทำร้ายผู้อื่น” “If you can, help others; if you cannot do that, at least do not harm them.” (Dalai Lama) การถูกยั่วยุให้โกรธ ให้อิจฉา ให้รู้สึกคับข้องใจ เป็นกิจการของซาตานที่รู้ว่า ในความอ่อนแอของมนุษย์ คือความรู้สึกและอารมณ์ มันรู้ว่ามันสามารถเอาชนะเราได้ผ่านทางการยั่วยุ การสะกิดความอ่อนแอทางใจ หลายครั้งที่ข้าพเจ้าเองก็ตกเป็นทาสของมัน รุ่มร้อน วุ่นวายใจ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เกลียดได้อย่างที่ไม่เคยเกลียดใคร แต่สิ่งเหล่านั้นกลับย้อนคืนมาในทางเลวร้ายลงไปทั้งสิ้น ยิ่งรุ่มร้อน วุ่นวายใจก็ยิ่งทรมาน ยิ่งโกรธก็ยิ่งทุกข์ทน ยิ่งเกลียดยิ่งเจอะเจอ จนกระทั่ง พระวาจาของพระเจ้าค่อยๆเข้ามาเยียวยารักษาข้าพเจ้า ผ่านบุคคลผู้เป็นแบบอย่างชีวิตที่ดีที่สอนให้ข้าพเจ้ารู้ว่า การนิ่งเงียบ และมองสิ่งเลวร้ายเหล่านั้นอย่างเข้าใจเป็นอย่างไร และการมีธรรมชาติของความรักเป็นพื้นฐานชีวิต จะเป็นเกราะป้องกันภัยให้เราได้ดีเยี่ยมขนาดไหน เพราะ.....“คริสตชน คือคน ของความรัก มีไหล่ไว้ พิงพัก ยามอ่อนล้า มีพระพร เป็นมธุรส วาจา เป็นแหล่ง เยียวยา รักษาใจ มีพระคริสต์ ใกล้ชิด ชีวิตนี้ เป็นแบบอย่าง ชีวี ชี้ทางให้ คริสตชน คนของพระ คนของใจ มีความรัก ยิ่งใหญ่ เช่นพระองค์” ..................................... |