“สิ่งที่ตาไม่เคยเห็น และหูไม่เคยได้ยิน และจิตใจของมนุษย์คิดไม่ถึง คือสิ่งที่พระเจ้าทรงเตรียมไว้สำหรับผู้ที่รักพระองค์” (1โครินธ์ 2:9) มีบุคคลบางคนที่เวลาข้าพเจ้าอยู่ใกล้แล้วรู้สึกทึ่งในคำพูดของเขาตลอดเวลา เขาสามารถสรรหาคำพูดที่บางครั้งข้าพเจ้าคิดไม่ถึงและรู้สึกโดนใจมากๆ เป็นประโยคที่ใช่ ในเวลาที่ใช่ที่สุดสำหรับสถานการณ์นั้นๆ หากเป็นวัยรุ่นก็จะออกแนวแรงๆ เน้นๆ และตรงเข้าไปที่ใจ แต่ไม่ใช่เฉพาะบุคคลในวัยที่สูงวัยกว่าข้าพเจ้า แม้แต่เด็กน้อยก็ยังมีคำพูดที่น่าทึ่งด้วย หลานชายวัยสองขวบนิดๆจอมซนของข้าพเจ้า กำลังซุกซนหยิบโยนข้าวของกระจัดกระจายไปทั่วห้อง หลังจากที่ข้าพเจ้ามองดูสถานการณ์แล้วยังไม่มีใครจัดการอะไร ข้าพเจ้าจึงจูงหลานชายตัวน้อยมองดูที่เกิดเหตุการณ์ ถามถึงสิ่งที่เขากระทำลงไปว่าสมควรหรือไม่ และบอกการลงโทษว่าเขาทำผิดต้องถูกตี ข้าพเจ้าหยิบดินสอไม้แท่งยักษ์ข้างๆตัว และบอกเขาว่าให้แบมือออกมา ป้าน้ำผึ้งจะลงโทษเด็กซน หลานชายตัวน้อยแบมือออกมาให้โดยดี ทำหน้าเหมือนรู้ว่าป้าคงจะตีไม่เจ็บ ข้าพเจ้าจึงลงน้ำหนักมือขึ้นมานิดหนึ่ง หลานชายตัวน้อยจึงกะประมาณความเจ็บผิดไป เมื่อไม้โดยมือจึงสะดุ้งโหยง ชะงักไปนิดนึง ทำหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วบอกกับป้าด้วยสำเนียงเหน่อๆว่า เวย์ไม่เจ็บครับ เพราะเวย์อดทน แล้วก็ส่งสายตาแป๋วๆใส่ข้าพเจ้า ข้าพเจ้าแทบหลุดหัวเราะออกมา คำพูดของเสียงน้อยๆ ใจซื่อๆ กับตาใสๆ ของเจ้าจอมซน ทำให้ป้าจำต้องให้อภัย เมื่อหกปีที่แล้ว ลูกชายคนเล็กของข้าพเจ้าตอนนั้นอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ข้าพเจ้าถามเขาว่า น้องน้ำเสกรักแม่ไหมครับ เขาตอบข้าพเจ้า ว่ารักครับ และก็ต้องถามตามสูตรต่อไปว่ารักมากแค่ไหน ซึ่งคำตอบตามสูตรก็น่าจะต้องรักเท่าภูเขาสูงๆ หรือ เท่าฟ้านภาลัย แต่น้องน้ำเสกกลับตอบข้าพเจ้าว่า “รักแม่เท่าเมล็ดมัสตาร์ด” พระเจ้ามักจะตระเตรียมสิ่งที่ดีที่สุด จนเราคาดไม่ถึงไว้สำหรับผู้ที่รักพระองค์เสมอ ข้าพเจ้าคิดว่า ผู้ที่รักพระองค์ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องดีที่สุด แค่เพียรพยายามจะดีที่สุดในทุกๆวันก็ดีแล้ว เพราะสำหรับข้าพเจ้าแล้ว ถ้าพระเจ้าทรงกางม้วนหนังสือแห่งชีวิตของข้าพเจ้าออกมา ข้าพเจ้าก็รู้ตัวเองดีว่า ในม้วนหนังสือแห่งชีวิตของข้าพเจ้าที่ผ่านมานั้น มันเลวร้ายและผิดพลาดมากมายเพียงใดในการดำเนินชีวิตด้วยความประมาท แต่ที่พระองค์ยังทรงเมตตาข้าพเจ้าอยู่นั้น เพราะข้าพเจ้าเองก็มั่นใจว่าพระองค์ทรงทราบดีว่า ข้าพเจ้าพยายามมากเพียงใดที่จะดึงตัวเองกลับมาหาบิดาผู้ใจดี ท่ามกลางความเลวร้ายของเส้นทางที่พร้อมจะดึงข้าพเจ้าลงไปในหุบเหวลึก ดังนั้นแล้ว ข้าพเจ้าจึงมั่นใจว่า สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าตลอดมา คือของขวัญล้ำค่าที่พระทรงมอบให้ เพื่อให้ข้าพเจ้ามั่นใจว่า พระองค์ทรงเมตตาสำหรับผู้ที่มีความเพียรทน จะกลับคืนหาพระองค์เสมอ ความรักเท่าเมล็ดมัสตาร์ดที่บุตรชายมีให้ข้าพเจ้า สอนใจข้าพเจ้าให้รู้ว่า ข้าพเจ้าควรจะเชื่อในความรักที่เขามีให้ข้าพเจ้า เพียงแค่เชื่อจะเห็นความรักของเขาแล้ว ข้าพเจ้าก็เช่นกัน เพียงแค่เชื่อ ข้าพเจ้าก็จะพบความรัก และพระเมตตาที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้านั้นแล้ว เด็กชายต่างความเชื่อคนหนึ่งถามข้าพเจ้าว่า “ครูรู้ได้อย่างไรว่าพระเจ้าสร้างโลก” ข้าพเจ้าถามกลับไปว่า “ลูกคิดว่าโลกเกิดมาได้อย่างไรหละ” เด็กชายตอบข้าพเจ้าว่า “เกิดจากกลุ่มแก๊สและฝุ่นผงมารวมตัวกัน” ข้าพเจ้าว่า “ถ้าเช่นนั้นพวกกลุ่มแก๊สและฝุ่นผงหรืออะไรก็ตาม มันมาจากไหนถึงจะมารวมตัวกันได้ในสภาพที่เหมาะสมจนเกิดเป็นโลกหละ” เด็กชายตอบว่า “ก็คงเป็นไปเองตามธรรมชาตินั้นแหละครู” ข้าพเจ้าจึงตอบไปว่า “นั่นแหละครับ ธรรมชาติที่พวกลูกกล่าวถึง สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ที่มนุษย์เรียกว่าธรรมชาตินั่นแหละ คือสิ่งที่อยู่เหนือธรรมชาติ ซึ่งครู และเราคริสตชนเรียกว่าพระเจ้า” เพราะทุกครั้งที่ข้าพเจ้ามองดูธรรมชาติแล้วคิดถึงพระเจ้าพระผู้สร้างอยู่เสมอ คิดถึงจนไม่เคยสงสัยเลยว่า พระเจ้าสร้างโลกจริงหรือ เพราะการอัศจรรย์ของธรรมชาติล้วนทำให้ข้าพเจ้ารับรู้ ได้ว่านี่คือสิ่งสร้างอัศจรรย์ของพระองค์ เหมือนที่ในพระคัมภีร์เขียนไว้ว่า “ดินนั้นมีพลังให้เกิดผลในตนเอง” (มาระโก 4:28) อีกทั้งฤดูกาลที่ผันเปลี่ยนไป การสร้างสมดุลของโลกที่น่าอัศจรรย์ใจ ล้วนเป็นผลงานของพระเจ้าพระผู้สร้างและเจ้าชีวิตของเรา “ขอให้วิถีชีวิตของข้าพเจ้ามั่นคง ในการปฏิบัติตามข้อกำหนดของพระองค์” (สดุดี 119:5) รักเท่านั้น เท่านี้ หนะเท่าไหน รักเท่าใจ ใสใส ไม่ไร้ค่า รักยิ่งใหญ่ ที่พระองค์ ทรงเมตตา รักล้ำค่า เกินสรรหา คำบรรยาย รักพระเจ้า เพราะพระองค์ ทรงรักก่อน รักอาทร รักคืนย้อน ไม่แหนงหน่าย รักจึงเชื่อ ด้วยใจ ไม่เสื่อมคลาย รักจึงหมาย ทางสวรรค์ หมั่นทำดี รักเท่าเมล็ดมัสตาร์ด ..................................... |