“ขอพระหรรษทานและสันติสุขจากพระเจ้าพระบิดาของเรา และจากพระเยซูคริสต์องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา สถิตกับท่านทั้งหลายเถิด” (โรม 1:7) ในช่วงเวลาของความชื่นชมยินดี ซึ่งควรจะเป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าน่าจะใช้เวลาในการทบทวนตัวเอง เตรียมตัวเตรียมใจรับเสด็จการบังเกิดมาของพระผู้ไถ่ แต่ในปีนี้ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่าข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงความหงอยเหงาในจิตวิญญาณ อาจจะเพราะความคาดหวังของข้าพเจ้า ว่าในเทศกาลอันแสนสุขนี้ ข้าพเจ้าควรจะมีจิตใจเบิกบาน แจ่มใส เพื่อต้อนรับอิสรภาพจากบาปที่กำลังจะมาถึงผ่านการไถ่กู้ของพระคริสตเจ้า แต่เมื่อข้าพเจ้ากลับมาย้อนระลึกถึงองค์พระกุมารน้อยที่กำลังจะบังเกิดมา เพียง 33 ปีถัดไป พระองค์จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างร้ายกาจ ซึ่งเมื่อมาเปรียบเทียบกับความทุกข์ยากในชีวิตข้าพเจ้าแล้ว ยังน้อยนิดนักกับภารกิจที่ต้องกระทำในขณะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ ในช่วงเวลาของความยุ่งยาก ข้าพเจ้าเปิดพบเฟสของแม่ท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว และต้องเลี้ยงลูก 3 คน ลูกสาวคนเล็กป่วยเป็นโรคดาวน์ซินโดรม อีกคนหนึ่งไม่ค่อยแข็งแรง ดังนั้นเมื่อภาระหน้าที่ของความเป็นแม่ซึ่งพึ่งมีต่อลูก จึงเป็นตัวเลือกเดียวที่แม่ต้องเลือก นั่นคือ การเลี้ยงดูลูกที่ต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นประจำทุกสัปดาห์ ภาระมีมากพอๆกับค่าใช้จ่ายของบ้าน ในขณะที่บ้านก็ยังต้องเช่า ข้าวต้องซื้อ หมอต้องหา แต่เงินที่เข้าครอบครัวกลับมีเพียงน้อยนิด ข้าพเจ้าไล่อ่านโพสต์ของคุณแม่ท่านนี้ไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกห่อเหี่ยวในใจ สำคัญคือข้าพเจ้ารู้สึกว่าความทุกข์ยากของตนเองช่างน้อยนิดเหลือเกิน ดังนั้นแล้วหากวันนี้ข้าพเจ้าจะรู้สึกอึดอัดใจ ท้อใจ ไม่สบายใจ กับเรื่องราวบางเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต นั่นก็คงเป็นเพียงกางเขนน้อยๆที่ข้าพเจ้าควรจะมีส่วนร่วมกับพระกุมารน้อย ที่ถ่อมตนลงมาบังเกิดบนโลกใบนี้ เพื่อข้าพเจ้าและมนุษยชาติได้รอดพ้นมิใช่หรือ ข้าพเจ้าตั้งปณิธานกับตัวเองไว้ว่า ตลอดเทศกาลพระคริสตสมภพนี้ ข้าพเจ้าจะไม่พร่ำบ่นในความเหนื่อยยาก หรือความขัดใจในบางเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เพื่อให้ตัวข้าพเจ้าเองได้เตรียมตัวเตรียมใจต้อนรับการบังเกิดมาของพระกุมารเยซู และในโอกาสพิเศษนี้ ข้าพเจ้าตั้งใจไว้ว่า ช่วงปิดคริสต์มาสและปีใหม่ ข้าพเจ้าจะขึ้นไปเยี่ยมเยียนเพื่อนครูคำสอนบนดอยและนำของเล็กๆน้อยๆไปฝาก เพื่อให้เด็กน้อยเหล่านั้น ได้มีความสุขในเทศกาลแห่งความชื่นชมยินดีนี้ ดังแบบอย่างที่พระคริสตเจ้าทรงมอบให้ไว้ นั่นคือ การถ่อมองค์ลงมาบังเกิดในสถานที่ที่ต่ำต้อยที่สุด เพื่อให้ข้าพเจ้าและมนุษยชาติได้เรียนรู้ว่า อย่ามองข้ามผ่านผู้ทุกข์ยาก ผู้ที่ลำบากตรากตรำ ซึ่งมีมากมายเกินกว่าเราจะเข้าไปถึง เมื่อเราอยากมีความสุข เราก็จะมองหาแต่ความสุข เพื่อแสวงหาความสุขนั้นมาเป็นของตนเอง และเมื่อมันไม่สามารถไขว่คว้าหาความสุขได้สมที่ตั้งความหวัง ก็เป็นความทุกข์ในใจ ความไม่สุขกายไม่สบายใจ แต่เมื่อใดที่เรามองหาผู้ที่ทุกข์ยากมากกว่าเรา เราก็จะรับรู้ได้ว่า ความทุกข์ของเรานั้นไม่ได้ใหญ่โตเกินเราจะรับได้ และการแสวงหาความสุขก็ไม่ได้มีคุณค่ามากกว่าการนำความสุขไปสู่ผู้ทุกข์ยากเลย ปล่อยให้ความทุกข์ยากลำบากเล็กๆน้อยๆในชีวิตเรา ดำเนินไปตามครรลองของมัน เพราะเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมมันก็ผ่านไป แต่การนำความสุขเล็กๆน้อยไปสู่ผู้ที่ทุกข์ยากกว่าเรา กลับสร้างคุณค่าชีวิตให้กับตัวเราเองพร้อมเติมคุณค่าให้กับชีวิตผู้อื่นด้วย “บุคคลเช่นนี้จะได้รับพระพรจากองค์พระผู้เป็นเจ้า จะได้รับความเป็นธรรมจากพระเจ้าผู้ทรงช่วยเขาให้รอดพ้น” (สดุดี 24:5) องค์พระคริสตเจ้าทรงประทับอยู่ในหมู่ผู้ยากไร้ องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเคียงข้างผู้ทุกข์ทน และปลอบประโลมใจผู้ร่ำไห้เพราะถูกข่มเหงรังแก ในเทศกาลแห่งความรักและการให้ในปีนี้ ขอให้ข้าพเจ้ามีองค์พระคริสตเจ้าเป็นพลังชีวิต เพื่อจะได้นำพระพรแห่งความรักและความหวังไปสู่ผู้คนรอบข้างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ขอให้ข้าพเจ้ายอมรับและปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างดี ขอพระพร แห่งรัก ประจักษ์มั่น ประทานวัน เวลา ที่เหมาะสม ให้สายตา มองธรรม อย่างชื่นชม แม้ขื่นขม มองทุกข์ตรม ให้ข่มใจ มองเห็นแสง สว่าง กระจ่างฟ้า แม้ในวัน เวลา ที่หม่นไหม้ มองเห็นดาว พราวนภา ฟ้าอำไพ เพื่อทุกวัน ที่สดใส ในพระพร ..................................... |