“ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำใจท่าน สู่ความรักของพระองค์ และสู่ความอดทนมั่นคง ของพระคริสตเจ้าเถิด” (2 เธสะโลนิกา 3:5) ข้าแต่พระเยซูคริสตเจ้า พระผู้ไถ่กู้ข้าพเจ้าด้วยพระโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ ขอโปรดให้การไถ่กู้ศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ สอนใจข้าพเจ้าให้มีความเพียรอดทนจนถึงที่สุด ต่อการถูกเบียดเบียนข่มเหงในทุกรูปแบบ โปรดประทานความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวที่จะรักษาไว้ซึ่งความดีงาม และความถูกต้อง ท่ามกลางความชิงชังโหดร้าย และโปรดสอนให้ข้าพเจ้ามีใจที่ละเอียดอ่อนพอที่จะนอบน้อมมองเห็นสิ่งดีงาม บนความผิดหวัง เจ็บปวด จากการถูกเบียดเบียนทั้งทางใจและกาย ให้ข้าพเจ้ารู้จักขอบคุณทุกเหตุการณ์ในชีวิต แม้จะเป็นเหตุการณ์ที่ข้าพเจ้าไม่ประสงค์จะให้เกิดขึ้นก็ตาม เพื่อให้ดวงใจของข้าพเจ้าเข้มแข็งดังเช่นดวงใจของพระองค์ แม้จะถูกเบียดเบียนทำร้ายอย่างอยุติธรรม **ขอพระ ทรงธรรม โปรดนำใจ เติมเชื้อไฟ แห่งรัก ประจักษ์มั่น ให้ดวงใจ ลูกมั่นคง ในทรงธรรม์ แม้ศัตรู หมายประจัน ไม่หวั่นเกรง** พ่อของข้าพเจ้าในวัยเจ็ดสิบปลายๆ ซึ่งมีประสาทการรับฟังเสื่อมถอยไปมากแล้วนั้น จึงทำให้ในยามที่มีใครต่อใครพูดคุยกัน พ่อจึงมักนั่งนิ่งๆไม่ค่อยเป็นส่วนหนึ่งในวงสนทนาเท่าที่ควร ยกเว้นเสียแต่ว่า หากลูกๆหลานๆมาพร้อมหน้า แล้วมีการตั้งวงสนทนากันขึ้นอย่างสนุกสนานเมามัน พ่อก็จะเอียงหูตั้งใจฟังและขอร้องให้ช่วยพูดดังขึ้น เพื่อพ่อจะได้อยู่ในวงสนทนานั้นด้วย พ่อเคยบอกข้าพเจ้าว่า การไม่ได้ยินบางทีมันก็เป็นสิ่งที่ดี เพราะเราจะได้ไม่ต้องไปรับฟังเรื่องของโลกมากเกินไป มันก็จริงของพ่อ เพราะหลายครั้งการสนทนาของมนุษย์โลก มักจะสิ้นสุดลงด้วยการนินทาว่าร้ายผู้อื่นเสมอ และการพูดหลายครั้งก็เป็นช่องทางนำไปสู่บาป พ่อจึงเลือกที่จะรับฟังเฉพาะเรื่องที่ควรฟัง ฟังแล้วสุขใจ ฟังแล้วเกิดธรรมแก่ผู้ฟังและผู้รับฟัง พ่อเลือกที่จะรับฟังเสียงของครอบครัวที่เป็นสายสัมพันธ์แห่งความรักแท้จริง นั่นสินะ ข้าพเจ้าอาจจะฟังเสียงทางโลกมากเกินไปจริงๆ ฟังเสียงของมารร้าย ที่แทรกซึมเข้ามากัดกร่อน ดวงใจแห่งรักที่เคยสวยงามในใจของข้าพเจ้า ฟังเสียงแห่งความแตกแยกที่ดังมาจากเหวลึกของอำนาจชั่วร้าย เพื่อทำลายดวงใจแห่งความปรองดองสามัคคี อำนาจชั่วร้ายที่ข้าพเจ้าเผลอเปิดใจรับฟังนั้น จึงดูดเอาพลังแห่งการรู้คุณค่าของตนเองของข้าพเจ้า ให้เสื่อมถอยลดลงอย่างรวดเร็ว ทำให้ข้าพเจ้าสะดุดหกล้มอย่างไร้ท่า บนทางที่เต็มไปด้วยกรวดหินและลวดหนามแหลม หัวใจของข้าพเจ้าเกิดรอยบาดแผล และข้าพเจ้าก็อ่อนแรงเกินจะต่อสู้อีกต่อไป บทเรียนจากพ่อ บทเรียนของการเลือกรับฟัง จึงเป็นเสมือนมืออุ่นๆที่สะกิดให้ข้าพเจ้าหยุดคิด และพระวาจาก็เป็นเสมือนแอลกอฮอล์ล้างบาดแผลร้ายในใจข้าพเจ้า “โปรดทรงรักษาข้าพเจ้าไว้ดุจแก้วตา โปรดทรงปกป้องข้าพเจ้าไว้ใต้ร่มปีกของพระองค์ ให้พ้นจากคนชั่วร้ายที่ข่มเหงข้าพเจ้า ศัตรูกำลังห้อมล้อมหมายจะเอาชีวิตข้าพเจ้า” (สดุดี 17:8-9และ15) บทเพลงหนึ่งขับขานไว้ว่า “ไม่มีความรักใดจะยิ่งใหญ่เท่ากับการ ที่พระคริสต์ประทานพระชนม์ชีพเพื่อชาวเรา..” ข้าพเจ้าจึงเรียนรู้จักที่จะมองหารักที่ยิ่งใหญ่จากรักที่แท้จริง ไม่ใช่รักยิ่งใหญ่ของโลกที่จอมปลอม **เพราะพระองค์ ทรงรักข้าฯ ดุจแก้วตา ทรงเยียวยา รักษาข้าฯ คราล้าอ่อน ใต้ร่มปีก แห่งเมตตา เอื้ออาทร คือพระพร ป้อนปกปักษ์ พิทักษ์ใจ ข้าฯจึงรอด ปลอดพ้น จากภัยพาล แม้หมู่มาร หมายมาด พิฆาตใกล้ พระทรงโปรด คุ้มกัน ข้าฯมั่นใจ ใต้เงาปีก ยิ่งใหญ่ ปลอดภัยพาล** ..................................... |