“คนเหล่านี้คือผู้ที่มาจากการเบียดเบียนครั้งใหญ่ เขาซักเสื้อของเขาจนขาว ในพระโลหิตของลูกแกะ” (วิวรณ์ 7:14) การถูกดูถูกเหยียดหยาม การทำร้ายกันทั้งด้วยทางวาจา การกระทำ ข้าพเจ้าถือว่าเป็นกระบวนการของการเบียดเบียนอีกประเภทหนึ่ง นอกเหนือจากที่บรรดามิชชันนารีได้ถูกเบียดเบียนจนถึงแก่ชีวิตในประวัติศาสตร์ ในสังคมปัจจุบันเราอาจจะไม่ได้ถูกเบียดเบียนทางกาย แต่เรากำลังถูกเบียดเบียนทางใจในทุกรูปแบบที่มนุษย์พร้อมจะทำร้ายกันเอง มนุษย์กำลังใช้วาจาเพื่อทำร้ายซึ่งกันและกัน เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าพเจ้าตกอยู่ในอารมณ์ที่ผิดหวังอย่างหนักหนา เมื่อใครคนหนึ่งกำลังเป็นทุกข์แล้วเข้ามาปรึกษาข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารับปากจะช่วยผ่อนเบาภาระของเขา แต่แล้วข้าพเจ้าก็รับรู้มาว่าก่อนที่เขาจะมาขอความช่วยเหลือจากข้าพเจ้านั้น เขาได้ดูหมิ่นดูแคลนข้าพเจ้าไว้กับใครอีกหลายคน ข้าพเจ้าผิดหวังอย่างหนักเนื่องจากสิ่งที่เขาได้ขอให้ข้าพเจ้าช่วย คือสิ่งที่เขาดูหมิ่นข้าพเจ้าไว้นั่นเอง และยิ่งสภาพการณ์ในช่วงเวลานั้นก็เป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้ากำลังรู้สึกติดลบกับชีวิต เบื่อหน่ายสังคมมนุษย์ ที่คนหนึ่งทำร้ายใครอีกคนหนึ่งด้วยการใช้วาจาทำร้ายกัน ดูถูกกัน สร้างความร้าวฉานให้แก่กันและกัน บางคนต่อหน้าเหมือนจะรัก และเอื้อเอ็นดูเรา แต่ในความเป็นจริงเขากำลังแอบลอบทำร้ายเราก็ยังมี ในบทบาทหน้าที่ต่างก็สวมหน้ากากเข้าหากัน กิจการที่แสดงออกเหมือนว่ารักกัน แต่ในความเป็นจริงมันมีความโหดร้ายเคลือบแฝงอยู่ทั้งสิ้น ผนวกกับเพื่อนคนหนึ่งของข้าพเจ้าเคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้ จนต้องผันชีวิตของตนเองออกจากสังคม กลับไปใช้ชีวิตแบบพอเพียงในชุมชนเล็กๆต่างจังหวัด กับบรรดาชาวบ้านที่ยังคงความซื่อใสที่หาได้ยากในสังคมเมือง เพื่อนของข้าพเจ้าเล่าว่า ชาวบ้านน่ารักมาก แต่พอคนเมืองเข้าไปอยู่ด้วย ความไม่น่ารักก็ถูกปะปนเข้าไปในสังคมชนบทเช่นกัน ข้าพเจ้าร้องไห้ให้กับเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตข้าพเจ้า สร้างความทดท้อ เหนื่อยหน่าย ผิดหวัง และรู้สึกถูกลดคุณค่าลง คิดไปร้อยแปดพันประการที่จะหนีจากสังคมเมืองไปเสียให้พ้นๆ ไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากพบปะผู้คน ไม่อยากดิ้นรนหรือคิดสร้างสรรค์งานใดๆอีก ประจวบเหมาะที่ในช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาของวันหยุด วันหยุดที่พระจัดให้ข้าพเจ้าได้หยุดคิด ทบทวนตนเอง ข้าพเจ้าใช้เวลาในขณะเดินดูต้นไม้ใบหญ้า มองท้องฟ้าสีฟ้าใสยามเช้า นั่งบนแคร่ไม้ไผ่ให้ลมพัดโชยเย็นๆผ่านไป โอบกอดต้นไม้ใหญ่และถ่ายเทพลังให้แก่กัน ระบายสิ่งที่อัดอั้นตันใจให้กับเพื่อนที่เราคิดว่าเราไว้วางใจ จนมาถึง ณ จุดหนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่า พลังบางอย่างกำลังเดินทางกลับมา พลังแห่งความรัก พลังแห่งความหวัง พลังแห่งธรรมชาติ สำคัญยิ่งคือพลังแห่งพระวาจา ได้เยียวยา บรรเทาใจให้ชีวิตข้าพเจ้าเหมือนได้รับน้ำทิพย์ในวันอ่อนล้า บางทีการถูกดูหมิ่น เหยียดหยามก็น่าจะเป็นประสบการณ์ที่ดีของข้าพเจ้า เพราะทุกครั้งที่เราถูกดูหมิ่น เหยียดหยาม เราก็กำลังถูกเบียดเบียน เมื่อเราถูกเบียดเบียน เราก็จะได้ฝึกฝนตนเองว่าเราเข้มแข็งมั่นคง ที่จะยืนหยัดต่อสู้ในความถูกต้อง ในการยืนยันถึงคุณค่าและศักดิ์ศรีของตนต่อหรือไม่ หรือจะยอมแพ้ แล้วทอดทิ้งความเชื่อ ความหวัง และความรักที่เราได้รับมาตลอดชีวิต ศ.ดร.สุชัชวีร์ สุวรรณสวัสดิ์ ได้กล่าวไว้ในงานสัมมนาการศึกษาคาทอลิก ประจำปี 2562 ไว้ว่า บรรดาประกาศกส่วนใหญ่ตายเพราะอะไร ใช่ พวกเขาตายเพราะพวกเขาไม่กลัวที่จะเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ดังนั้นแล้ว หากเราอยากจะเป็นผู้นำทางการศึกษา เราก็ต้องยอมเจ็บเพื่อจะเปลี่ยนแปลงไปสู่สิ่งที่ดีกว่า การยอมเจ็บ การยอมถูกทำร้ายมันทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงพระวาจาในวันนี้ “คนเหล่านี้คือผู้ที่มาจากการเบียดเบียนครั้งใหญ่ เขาซักเสื้อของเขาจนขาว ในพระโลหิตของลูกแกะ” (วิวรณ์ 7:14) เรากำลังถูกซักให้ขาว จากการถูกเบียดเบียนทุกรูปแบบ เพื่อเราจะได้เหมาะสมกับการเป็นบุตรของพระเจ้า ข้าพเจ้ารู้สึกว่าพลังบางอย่างในชีวิตที่เหมือนกำลังจะมอดไปแล้วนั้น ในสองสามวันที่ผ่านมา กำลังจะกลับมาลุกโชติช่วงขึ้นใหม่อีกครั้ง “ท่านทั้งหลายย่อมเป็นสุข เมื่อถูกดูหมิ่นข่มเหงและใส่ร้ายต่างๆ นานาเพราะเรา จงชื่นชมยินดีเถิด เพราะบำเหน็จรางวัลของท่านในสวรรค์นั้นยิ่งใหญ่นัก” (มัทธิว 5:12) ข้าพเจ้าจะยืนหยัดต่อสู้กับความเลวร้ายในสังคมให้ถึงที่สุด จะยิ้มรับกับการถูกดูหมิ่น ดูแคลนทุกรูปแบบ เพราะยิ่งพวกเขาทำร้ายข้าพเจ้ามากเท่าใด ข้าพเจ้าก็จะได้รับพระเมตตาสงสารมากขึ้นเท่านั้น “บุคคลเช่นนี้จะได้รับพระพรจากองค์พระผู้เป็นเจ้า จะได้รับความเป็นธรรมจากพระเจ้าผู้ทรงช่วยเขาให้รอดพ้น” (สดุดี 24:5) เพราะพระองค์ ทรงเคียงข้าง บนหนทาง ช่างสดใส แม้ขวากหนาม ตอกย้ำใจ ท้อทำไม ใจมั่นคง จะยืนหยัด อย่างมีหวัง มีพลัง พระเสริมส่ง ด้วยความเชื่อ ที่มั่นคง มีพระองค์ ทรงนำทาง ..................................... |