“จงประกาศพระวาจา จงพร้อมสรรพทั้งเมื่อมีโอกาส และเมื่อไม่มีโอกาส จงว่ากล่าว จงตักเตือน จงให้กำลังใจ โดยพร่ำสอนด้วยความพากเพียรอย่างเต็มที่” (2 ทิโมธี 4:2) จงประกาศพระวาจา....จงให้กำลังใจ....พร่ำสอนด้วยความพากเพียร ทุกภารกิจแห่งรักล้วนต้องใช้ความพากเพียรอดทนอย่างเต็มที่ เพื่อจะได้บรรลุซึ่งภารกิจนั้น เราต้องเสียสละน้ำใจตนเอง แม้ว่าภารกิจในการประกาศพระวาจาของข้าพเจ้านั้นอาจจะไม่เข้าถึงคนทุกกลุ่ม แม้ว่าการพร่ำสอนของข้าพเจ้านั้นอาจจะเข้าไม่ถึงใจของผู้รับ แต่สิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นภารกิจที่กระทำได้ไม่ยากเลย ก็คือภารกิจแห่งการให้กำลังใจซึ่งกันและกัน โดยเฉพาะในสังคมปัจจุบันที่ต่างคนต่างดิ้นรนต่อสู้กันสุดแรง บทเพลงแห่งกำลังใจบทหนึ่งขับขานเอาไว้ว่า “กำลังใจจากใครหนอ ขอเป็นทานให้ฝันให้ใฝ่ ให้ชีวิตได้มีแรงใจ ให้ดวงใจลุกโชนความหวัง กำลังใจจากใครหนอ ขอเป็นทานให้ฉันได้ไหม ดังหยาดฝนบนฟากฟ้าไกล ที่หยาดริน สู่พื้นดินแห้งผาก” ในวันที่เราทุกข์ท้อเราเองก็ยังต้องการคนเข้าใจ คนส่งมอบกำลังใจ หรือแค่เพียงอ้อมกอดที่จริงใจ ไม่ต้องพูดกล่าวอะไรก็ได้กำลังใจมากโขแล้ว ข้าพเจ้ามาทบทวนตัวเองว่า การที่เราให้กำลังใจผู้อื่น บางครั้งมันก็สะท้อนตัวเอง ว่าตัวเราเองก็ต้องการกำลังใจเช่นกัน เมื่อข้าพเจ้าให้กำลังใจคนอื่นบางทีวันนั้นอาจจะเป็นวันที่ ข้าพเจ้ากำลังต้องการกำลังใจก็เป็นได้ ข้าพเจ้าเปิดความทรงจำในอดีตจาก Facebook อันที่จริงมันก็ทำให้ข้าพเจ้าได้ค้นพบสิ่งดีๆ หลายเรื่องจากความทรงจำในอดีต หนึ่ง คือ มันทำให้ข้าพเจ้าหันกลับไปมองอดีตที่งดงาม และทบทวนตนเองว่าความงดงามเช่นนั้นข้าพเจ้ายังรักษามันไว้หรือไม่ หรือข้าพเจ้าให้สภาพแวดล้อมที่เลวร้ายทำลายมันไปเสียแล้ว เช่น รอยยิ้ม ความเอื้ออารี ความจริงใจใสซื่อในกิจการและความคิด หรือสิ่งดีอื่นๆก็ตาม สอง คือ มันทำให้ข้าพเจ้าทบทวนข้อบกพร่องของตนเองในอดีต และรู้จักถ่อมใจลงว่าตนเป็นคนบาปที่ยังต้องการพระเมตตา พร้อมที่จะพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นมากน้อยเพียงใด สาม คือ มันทำให้ข้าพเจ้าเห็นพัฒนาการในทุกๆด้านของตนเอง และเลือกที่จะหยิบเอาสิ่งดีๆ มาใช้ในการดำเนินชีวิตต่อไป ในอดีตข้าพเจ้าเคยเขียนบทความ บทกลอนที่สะท้อนถึงความรัก ความจริงใจ กำลังใจ ธรรมชาติ และความละเอียดอ่อนของชีวิต แต่เมื่อวันเวลาผันผ่านไป ข้าพเจ้ากลับพบว่า บทกลอน บทความของข้าพเจ้ามันไม่อ่อนโยนเหมือนเช่นเคยเสียแล้ว ข้าพเจ้าอ่านบทกลอนบทความในอดีตของตนเอง แล้วกลับมาทบทวนตนเองอีกครั้ง เพื่อปรับสมดุลชีวิตของตน ถามตนเองว่าอะไรคือตัวตนที่แท้จริงของข้าพเจ้า ความซื่อ สดใส ร่าเริง ความเมตตาในสายตา อ้อมกอดแห่งรัก กำลังใจในทุกกิจการมันเลือนหายไปจากจิตวิญญาณของข้าพเจ้าหรือ มันไม่ได้เลือนหายไป มันแค่ถูกละเลยที่จะแสดงออกต่อบุคคล ภายใต้ภาวะที่เปลี่ยนแปลงของสังคมปัจจุบัน ในวันที่ ทุกข์ท้อเรายังต้องการกำลังใจ ในวันที่อิ่มอุ่นไอเรายื่นกำลังใจให้ใครบ้าง ทุกอ้อมกอดมีคุณค่าในวันที่ใจอ้างว้าง อย่ามองเมินหมางเมื่อข้างทางยังมีคนทุกข์ใจ อย่าให้วันเวลาพรากความรักไปจากใจเรา อย่าให้ความโง่เขลาทำร้ายเราจนสิ้นสดใส เอาความร่าเริงเป็นปราการส่งรักออกไป ทุกหยาดหยดกำลังใจต่อชีวิตให้ใครอีกหลายๆคน ลูกชายคนสุดท้องทำท่าเหงาหงอยในวันใกล้วันเกิดของตนเอง เมื่อรู้ว่าพ่อแม่และพี่ๆมีค่าใช้จ่ายค่อนข้างสูงในช่วงนี้ ปากก็พร่ำบอกแต่ว่า ผมไม่ต้องการของขวัญใดใด ไม่ต้องการงานเลี้ยงฉลองใดใด แต่ใบหน้าของลูกชายกลับดูเศร้าหมองหงอยเหงาพิกล ข้าพเจ้าจึงตกลงกับพี่ๆของเจ้าลูกชายเล็กว่าเราจะเติมพลังใจอย่างไรให้น้องดี ในขณะที่เรามีทรัพย์อันจำกัด พี่ๆ ตกลงกันว่าจะเลือกซื้อของขวัญที่มีลักษณะคล้ายๆกันแต่ราคาเบากว่าให้แทน ข้าพเจ้าก็ถือโอกาสพาเลี้ยงฉลองแบบเบาๆและร้องเพลงอวยพรให้ หน้าตาของเจ้าลูกชายเล็กสดชื่นแจ่มใสขึ้นมาทันที เมื่อรับรู้ว่าพ่อแม่พี่น้องใส่ใจความรู้สึกของเขา เหมือนวิญญาณที่หลุดจากร่างไปแล้วกลับเข้าร่างมาอีกครั้ง บรรยากาศดูช่างสดชื่นแจ่มใสเมื่อสมาชิกในบ้านเติมใจให้กัน เสียสละให้กันคนละเล็กละน้อย นี่เป็นเพียงประสบการณ์ในรั้วบ้านหลังน้อยๆหลังหนึ่ง ที่พ่อแม่พี่น้องยังใส่ใจความรู้สึกต่อกัน แล้วพระเจ้าจะไม่ทรงใส่ใจชีวิตลูกของพระองค์ที่พระองค์ทรงรักหรือ พระองค์จะไม่เยียวยา รักษา เติมกำลังใจให้ลูกของพระองค์ในวันอ่อนล้าหรือ เมื่อเรามองหากำลังใจจากคนรอบข้าง บางทีเราก็อาจจะลืมไปว่าแหล่งพลังงานและกำลังใจที่ยิ่งใหญ่ของเราคือพระผู้สร้าง พระผู้ไถ่กู้ และพระผู้ประทานพระพรนานาประการให้เรา พระองค์จะไม่ทรงทอดทิ้งลูกที่ยังคอยเซ้าซี้วิงวอนขอจากพระองค์ ให้ต้องกลับไปอย่างสิ้นหวัง พระองค์จะทรงเติมพลังใจ กำลังใจ ให้กับทุกๆก้าวของชีวิตเรา “องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสว่า จงฟังคำที่ผู้พิพากษาอธรรมคนนั้นพูดซิ แล้วพระเจ้าจะไม่ประทานความยุติธรรมแก่ผู้เลือกสรรที่ร้องหาพระองค์ ทั้งวันทั้งคืนดอกหรือ พระองค์จะไม่ทรงช่วยเขาทันทีหรือ” (ลูกา 18:6-7) ..................................... |