“จงลุกขึ้น ไปเถิด ความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว” (ลูกา 17:19) ................................ พระเยซูเจ้าทรงรักษาคนโรคเรื้อน 10 คน เมื่อพวกเขาหายจากโรคแล้ว กลับมีเพียง 1 คนเท่านั้นที่กลับมา เพื่อสรรเสริญและขอบพระคุณพระเจ้าผู้ทรงเมตตารักษาโรคร้าย โรคเรื้อนในครั้งกระโน้นถือว่าเป็นโรคที่น่ารังเกียจ ผู้ป่วยนอกจากจะต้องทนทุกข์ทรมานกับตัวโรคร้ายนี้แล้ว ยังต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกขับออกจากสังคม ชุมชน และบุคคลอันเป็นที่รัก ซ้ำร้ายยังต้องป่าวประกาศให้ชาวบ้านรับรู้ถึงโรคอันน่ารังเกียจของตนอีกด้วย ดังนั้นแล้ว หากข้าพเจ้าเป็นหนึ่งในผู้ป่วยโรคเรื้อนในสมัยนั้น ที่ได้รับการรักษาจนหาย ข้าพเจ้าจะมีความชื่นชมยินดีมากสักเพียงใด เสมือนชีวิตที่ตายไปแล้วแต่กลับคืนชีวิตขึ้นมาใหม่ด้วยพระเมตตาของพระเจ้า แต่น่าแปลกที่มนุษย์เราจะคิดถึงพระเจ้าก็ต่อเมื่อเรากำลังได้รับความทุกข์ และกำลังต้องการความช่วยเหลือที่มนุษย์ด้วยกันไม่อาจจะช่วยได้ และน้อยครั้งที่เมื่อเรามีความสุข สมหวัง แล้วเราจะกลับมาขอบพระคุณพระเจ้า เพราะเรากำลังดื่มด่ำกับความสุขที่เราได้รับกับบุคคลที่เราสัมผัสได้ จนลืมคิดถึงพระเจ้าที่เราสัมผัสไม่ได้เมื่อดวงใจเราเต็มล้นด้วยความสุข ข้าพเจ้าคิดถึงพระวาจาหลายบทตอนที่สอนใจข้าพเจ้าว่า ทุกครั้งที่เรามีความทุกข์พระองค์จะทรงอยู่เคียงข้างเสมอ “ท่านทั้งหลายที่เหน็ดเหนื่อย และแบกภาระหนัก จงมาพบเราเถิด เราจะให้ท่านได้พักผ่อน” (มัทธิว 11:28) หรือ “เมื่อท่านได้ทนทุกข์อยู่ชั่วขณะหนึ่งแล้ว พระเจ้าผู้ประทานพระหรรษทาน (1 เปโตร 5:10) ในวันที่ข้าพเจ้าลุ้นกับกระบวนการทำงานวิจัยชิ้นใหญ่ ที่ต้องผ่านกระบวนการตรวจทานหลายขั้นตอนจากทางบัณฑิตวิทยาลัย ด้วยระยะเวลาที่ถูกกำหนดให้ต้องมีการลุ้นอยู่ตลอดเวลา เพราะหากเลยกำหนดเวลาแล้วข้าพเจ้าต้องข้ามปีการศึกษา ที่ควรจะต้องจบไปอีก 1 ปีการศึกษากันทีเดียว และในขณะที่เพื่อนๆที่เรียนปีเดียวกัน กำลังทยอยทำเรื่องจบกันไปทีละคนสองคน ยิ่งกดดันข้าพเจ้ายิ่งนัก ข้าพเจ้ารู้สึกหวั่นไหว ไม่มั่นคง เคว้งคว้าง และพยายามทุกวิถีทางเพื่อปลอบใจตนเอง ให้เชื่อมั่นในพระเจ้าผู้ทรงทันเวลาเสมอ หรือไม่เช่นนั้นหากมันจะไม่ทันเวลาก็อาจจะเป็นสิ่งที่ดีกว่าที่พระจัดสรรให้ ดังนั้น ในทุกๆครั้งที่ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ ข้าพเจ้าหมั่นฝึกฝนตนเองให้รู้จักที่จะคิดถึงพระเจ้าเสมอ เพราะในยามทุกข์ที่ข้าพเจ้าไม่อาจจะช่วยเหลือตนเองได้ ข้าพเจ้ายังร่ำร้องหาพระเมตตาจากองค์พระเจ้า และในยามสุข ข้าพเจ้าก็ต้องรู้จักขอบพระคุณพระเจ้า ที่ประทานน้ำทิพย์มาหล่อเลี้ยงดวงใจมนุษย์ผู้อ่อนแอบนโลกใบนี้เช่นกัน “จงลุกขึ้น ไปเถิด ความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว” (ลูกา 17:19) คนโรคเรื้อน เปื้อนมลทิน แสนสิ้นหวัง หมดพลัง น่าชิงชัง เป็นหนักหนา พระคริสต์ทรง เอื้ออารี มีเมตตา รับรักษา เยียวยา ด้วยปรานี คนโรคเรื้อน สิบคน ที่พ้นทุกข์ ต่างชื่นสุข หรรษา ณ ครานี้ มีเพียงหนึ่ง ระลึกถึง ผู้อารี กลับมาที่ พระภูมี มีเมตตา องค์พระเจ้า ทรงอวยพร สุนทรถ้อย หนึ่งผู้น้อย เคยต่ำต้อย แลด้อยค่า ยังย้อนคืน ระลึกถึง พระเมตตา รู้กลับมา ขอบพระคุณ อุ่นพระพร ..................................... |