“ฉันเป็นผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์ เพราะฉันทำตามหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น” (ลูกา 17:10) เมื่อกล่าวถึงคำผู้รับใช้ ข้าพเจ้าก็เปิดหาคำแปลในพจนานุกรมออนไลน์พบว่า ผู้รับใช้ แปลว่า ผู้มีหน้าที่รับใช้และอาศัยอยู่ในบ้านเจ้านาย เมื่อกล่าวถึงผู้รับใช้ที่อาศัยอยู่ในบ้านเจ้านาย ข้าพเจ้าคิดไปถึงทาสในสมัยอดีตกาล ทาส ซึ่งหมายถึง บุคคลซึ่งถูกนับสิทธิเสมือนสิ่งของของผู้อื่น ไม่มีอิสระในการดำรงชีวิต และมีหน้าที่รับใช้ผู้อื่น โดยมิได้รับการตอบแทนจากเจ้าของหรือนายทาส ข้าพเจ้าเคยชมละครย้อนยุคเรื่องหนึ่ง ที่ในเรือนยังมีทาสเดินกันขวักไขว่ เจ้าของเรือนมีบุตรสาวหน้าตางดงาม และบุตรสาวของบรรดาเจ้าขุนมูลนายก็ต้องมีแม่นม ที่คอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ทุกฝีก้าว ทุกกระเบียดนิ้ว ครั้งหนึ่งเมื่อบุตรสาวกระทำผิด และจำต้องถูกลงโทษ แม่นมก็จะคอยทำหน้าที่ออกรับหน้าแทนด้วยความรักนายเยี่ยงชีวิต ทาสในสมัยก่อนแสดงออกต่อนายตนด้วยความซื่อสัตย์ จงรักภักดี ยอมถวายตัวถวายหัวเมื่อภัยกำลังจะย่างกรายมาถึงนายตน ด้วยทาสในสมัยเก่าก่อน เห็นนายเป็นเจ้าชีวิต ถูกนายนับสิทธิ์ว่าเป็นเพียงสิ่งของที่ซื้อขายกันได้ แลกเปลี่ยนกันได้เมื่อไม่พึงใจ แต่คำว่าผู้รับใช้ ได้รับการแปลความให้คงคุณค่าบางอย่างไว้ว่า การทำหน้าที่ผู้รับใช้และอาศัยอยู่ในบ้านเจ้านาย ในขณะที่ทาสอาศัยอยู่ในเรือนทาสต่างหาก และแยกกันอย่างชัดเจน ในขณะที่ผู้รับใช้ยังคงสามารถใช้ หยิบจับสิ่งของ ร่วมกับเจ้านายได้บ้าง น้องชายว่าจ้างสาวใช้คนหนึ่งเพื่อมาช่วยดูแลบุตรชายตัวน้อยของตน และช่วยแบ่งเบาภาระของภรรยาในการดูแลทำความสะอาดบ้าน สาวใช้ได้รับสิทธิ์ในการพักห้องหนึ่งในบ้านและใช้ห้องน้ำได้ร่วมกัน รวมไปถึงอาหารการกินในแต่ละมื้อก็เป็นอาหารประเภทเดียวกัน เมื่อสิ้นปี น้องชายเห็นว่าสาวใช้คนนี้ทำงานดีมาก จึงมอบสร้อยทองเส้นหนึ่งให้เป็นของขวัญปีใหม่และถือว่าเป็นสินน้ำใจ ต่อการปฏิบัติงานที่เอาใจใส่อย่างดีตลอดปีที่ผ่านมา สาวใช้ไม่ได้เรียกร้องสิ่งใดนอกจากเงินเดือนของตนรายเดือนที่เธอรับ เธอยังคงปฏิบัติหน้าที่อย่างซื่อสัตย์ และในบางเวลาเธอก็ปฏิบัติงานนอกเหนือหน้าที่ด้วย เช่น บางครั้งเจ้านายกลับดึกดื่น เธอก็จัดเก็บข้าวของในบ้านรอเจ้านายกลับมา ไม่มือไวใจเร็วหยิบฉวยสิ่งที่ไม่ใช่ของตน ทั้งๆที่สิ่งของมีค่านั้นวางไว้อย่างเปิดเผย ข้าพเจ้ายังนึกชื่นชมสาวใช้คนนี้ ที่จะว่าไปเขาใส่ใจรายละเอียดของคนในบ้านนายตน มากกว่าข้าพเจ้าที่เป็นถึงน้องของนายเขาเสียอีก ผู้รับใช้ที่ดี ต้องปรนนิบัติรับใช้นายของตนด้วยความเอาใจใส่ทุกรายละเอียด อันที่แบบอย่างของผู้รับใช้ที่ดีก็มีมากมายในพระคัมภีร์หลายตอน แต่แบบอย่างหลักๆที่สอนใจข้าพเจ้ามาตลอด ก็เห็นจะเป็นเหตุการณ์ในพระคัมภีร์ช่วงคืนอาหารค่ำมื้อสุดท้ายของพระเยซูเจ้านั่นเอง ในค่ำคืนนั้นพระเยซูเจ้าทรงล้างเท้าอัครสาวก และสอนให้อัครสาวกกระทำเช่นเดียวกันนี้กับผู้อื่นด้วย ทรงสอนให้ลูกๆของพระองค์รู้จักที่จะปรนนิบัติรับใช้ผู้อื่น เพราะทุกครั้งที่เรารับใช้ผู้อื่น ก็เหมือนเรากำลังรับใช้พระเจ้าเช่นกัน ในขณะที่สังคมโลกกำลังหล่อหลอมให้เรามองตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก การแสดงตนเป็นผู้รับใช้จึงถูกมองว่าเป็นภารกิจที่ต่ำต้อยด้อยค่า การยื่นมือเข้าไปทำงานเล็กๆน้อยๆ จึงถูกมองว่าเป็นงานไร้สาระ ไม่ได้สร้างอำนาจ บารมี หรือความเจริญก้าวหน้าให้ผู้กระทำเลย แต่พระเยซูเจ้าทรงสอนให้เราเป็นผู้รับใช้ที่ดี เพื่อให้การเจริญชีวิตตามกระแสโลกของเราที่อาจจะทำให้เราลืมตนเองไปว่า เราเป็นผู้รับใช้ของพระคริสต์ ที่ต้องเจริญชีวิตตามแบบอย่างพระคริสตเจ้าของเรา และกระแสโลกอาจจะทำให้เลือนรางในชีวิตฝ่ายจิตของเราไปบ้าง แต่เมื่อเรายังคงยึดพระคริสตเจ้าเป็นศูนย์กลางชีวิต เราจะไม่หลงทางไปไกลเกินกว่าจะเดินกลับมาได้เลย “เพราะพระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของเรา และเราเป็นประชากรที่ทรงเลี้ยงดูดุจฝูงแกะที่ทรงนำไปยังทุ่งหญ้า” (สดุดี 95:7) ข้าฯคือผู้ รับใช้ ที่ไร้ค่า หากแต่ว่า ข้าฯยังเดิน ตามพระเจ้า นายของข้าฯ เปี่ยมเมตตา มาบรรเทา ข้าฯจึงเฝ้า เข้าชิดใกล้ รับใช้นาย จะซื่อสัตย์ รักรับใช้ ด้วยใจมั่น จะแบ่งปัน สรรสร้าง ทางเป้าหมาย จะเลียนแบบ ผู้รับใช้ ให้ใจกาย จะถวาย ชีวิต ใกล้ชิดองค์ ..................................... |