“จงร่วมยินดีกับฉันเถิด ฉันพบแกะตัวที่หายไปนั้นแล้ว” (ลูกา 15:6) ..................................... ถ้าครอบครัวของเราซึ่งมีสมาชิกในบ้านอยู่ร่วมกันหลายคน แต่หากสมมติว่าใครสักคนหนึ่งในบ้านหายไป เราจะรู้สึกเป็นห่วงเป็นใย และออกตามหาหรือไม่ เราจะยังมีกระจิตกระใจใช้ชีวิตอย่างปกติสุขกับสมาชิกที่เหลือหรือเปล่า เพราะทุกคนที่อยู่ในบ้านของเรา ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา ดังนั้นแล้ว ถ้าใครคนหนึ่งกำลังหลงทางออกจากพื้นที่ที่ปลอดภัย ผู้ที่เข้มแข็งที่สุดในบ้านย่อมต้องรีบออกตามหา และทิ้งสมาชิกที่เรารู้ว่าเขาอยู่ในที่ปลอดภัยไว้เบื้องหลังอย่างไว้วางใจ เพื่อนำพาสมาชิกที่หายไปกลับมาให้จงได้ ความรักยิ่งใหญ่ของใครคนหนึ่งที่มีต่อชีวิตน้อยๆตลอดมา แม้ว่าชีวิตน้อยๆหนึ่งชีวิตนี้จะเหลวไหล หลงทาง ดื้อรั้น ดึงดัน แต่ความรักของใครคนนั้นก็นำพาชีวิตน้อยๆนี้กลับมาอยู่ในที่ปลอดภัยเสมอ ข้าพเจ้าก็เป็นชีวิตน้อยๆที่หลงออกนอกทางตลอดเวลา เพลิดเพลินเดินไปตามทางที่คิดว่าเป็นทางความสุขสบาย บ่นว่าพื้นที่ปลอดภัยว่าเป็นเสมือนกรอบกั้นไร้อิสรภาพ มองโลกกว้างว่าสวยงามไร้พิษภัย วิ่งตุปะตุเป๋ไม่สนใจภยันตรายรอบข้าง เห็นหมาป่าเป็นมิตรรายทางที่พร้อมจะเข้าไปคลอเคลียแอบอิง เป็นกงจักรเบื้องหน้าเป็นดอกบัวงามที่พร้อมจะเข้าไปดอมดมชมกลิ่น บาดเจ็บ หม่นหมองด้วยรอยแผล องค์พระเจ้าก็อุ้มกลับมารักษาดูแล ตีสอนให้จำจารึกไว้ถึงประสบการณ์ที่พลาดพลั้งไป ข้าพเจ้าก็จดจำ และพยายามไม่ให้พลาดพลั้งหลงทางไปไหนไกลๆอีก เปิดหูเปิดตามองดูสัจธรรมบนโลกกว้าง ว่าสุขไม่ได้อยู่นาน ทุกข์ก็ไม่ได้อยู่นาน และโลกนี้ก็เป็นเพียงเส้นทางข้ามผ่านไปสู่บ้านแท้ถาวรบนสวรรค์ เป็นเส้นทางเก็บเกี่ยวธรรม นำพระพร ให้กับตนเองและเพื่อนมนุษย์รอบข้าง “ข้าแต่พระเจ้า โปรดเมตตาข้าพเจ้าตามความรักมั่นคงของพระองค์เถิด โปรดทรงลบล้างการล่วงละเมิดของข้าพเจ้า เพราะพระกรุณาของพระองค์ โปรดทรงล้างข้าพเจ้าให้สะอาดหมดจดจากความผิดของข้าพเจ้า โปรดชำระข้าพเจ้าให้บริสุทธิ์จากบาปที่ข้าพเจ้าได้ทำ” (สดุดี 51:1-2) แกะน้อย ตัวหนึ่ง ในคอกใหญ่ หลงทาง ออกไป สู่โลกกว้าง ระหกระเหิน เพลิดเพลิน บนหนทาง ทุกอย่าง ดูน่า ไว้วางใจ กระโดด โลดเต้น อย่างยินดี โอ้โลก ช่างสุขศรี แสนสดใส นั่นดอกไม้ แสนสวย โน้นธารน้ำไหล โลกนี้ ช่างยิ่งใหญ่ น่าใฝ่ปอง เห็นหมาป่า ยิ้มสง่า เข้ามาใกล้ ก็ยิ้มให้ ด้วยไมตรี ที่ร่ำร้อง คิดว่า เทพบุตร ที่หมายปอง กลับถูก จำจองเป็น เช่นเชลย แกะน้อย ร้องเรียก พร่ำเพรียกหา โอ้นาย ชุมพา ของข้าเอ๋ย โปรดช่วย ชีวิตข้า อย่าละเลย นำกลับสู่ ถิ่นเคย เอ่ยพร่ำวอน พลันแล้ว นายชุมพา เมตตานัก ด้วยความรัก โอบอุ้มข้าฯ วาจาสอน ทรงตีข้า ด้วยสายตา เอื้ออาทร จดจำไว้ อย่าคืนย้อน ทางร้อนรน ..................................... |