“เป็นความจริงที่ว่า ขณะที่ถูกเฆี่ยนตีสั่งสอน ไม่มีความน่ายินดี มีแต่ความทุกข์ แต่ให้ผลเป็นสันติ และเป็นความชอบธรรม แก่ผู้ที่ยอมรับการเฆี่ยนตีสั่งสอน เป็นการฝึกฝนตนเอง” (ฮีบรู 12:11) เมื่อสมัยที่ข้าพเจ้ายังเป็นเด็กประมาณชั้นประถมปลาย พ่อและแม่เริ่มอาชีพทำบ่อเพาะพันธุ์กบเพื่อนำกบและลูกอ๊อดกบมาจำหน่าย ราวๆ 8-10 บ่อ เป็นบ่อปูนทั้งหมด เมื่อน้ำในบ่อที่เต็มไปด้วยกบ นานเข้าก็เริ่มเป็นขี้ตะไคร่ ดังนั้น บรรดาลูกๆจึงมีหน้าที่ในการจัดการกับขี้ตะไคร่ซึ่งขึ้นหนาแน่นมาก เพื่อเปลี่ยนน้ำใหม่ให้พ่อแม่พันธุ์กบได้วางไข่ นอกจากหน้าที่ในการขัดขี้ตะไคร่ในบ่อกบซึ่งน่าขยะแขยงมากสำหรับข้าพเจ้า ก็ยังมีหน้าที่ในการบดปลาทูสดผสมใบโหระพา เพื่อนำไปวางให้ลูกอ๊อดที่กำลังมีขาพอที่จะไต่ขึ้นมากินอาหารบนไม้ลอยน้ำในบ่อได้ งานที่ช่วงแรกๆข้าพเจ้ากับพี่น้องก็รู้สึกสนุกสนานกับมันดี แต่เมื่อต้องทำทุกๆวัน ความเบื่อหน่ายก็เริ่มเกิดขึ้น โดยเฉพาะในวันที่มีเพื่อนชวนไปเล่น หรือมีการ์ตูนสนุกๆรออยู่ แล้วถูกเรียกให้ไปทำหน้าที่ดังกล่าวนี้ จึงเป็นสิ่งที่ขัดใจข้าพเจ้ายิ่งนักในเวลานั้น ข้าพเจ้าจำได้ว่า วันหนึ่งข้าพเจ้าถูกใช้ให้ไปบดปลาทูสดให้กบ ในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังอยากไปเล่น ข้าพเจ้าทำหน้ามู่ทู่ก่อนที่จะตัดสินใจเถียงพ่อแม่ออกไปว่า “น้ำผึ้งไม่ใช่หุ่นยนต์นะ น้ำผึ้งอยากไปเล่น” สิ้นเสียงการเถียงของข้าพเจ้า พ่อก็ตีข้าพเจ้าไปเสียหลายที ตกลงวันนั้นก็ต้องบดปลาทูทั้งน้ำตา และตั้งแต่นั้นมาข้าพเจ้าก็ไม่กล้าเถียงผู้ใหญ่อีกเลย ข้าพเจ้าย้อนกลับไปคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้นทีไร ก็รู้สึกขำตัวเอง แต่สิ่งที่ได้มากกว่าความขำในความดื้อนั้น ข้าพเจ้าก็ได้เรียนรู้ที่จะเป็นผู้มีความอดทนอดกลั้นต่อความยากลำบาก ความไม่พึงพอใจในเหตุการณ์ต่างๆของชีวิต ทั้งชีวิตการงาน ชีวิตครอบครัว และเมื่อข้าพเจ้ามองชีวิตของเยาวชนในยุคปัจจุบัน ที่บรรดาครู ผู้ปกครองต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่า ค่อนข้างขาดความอดทน ขาดการฝึกฝนด้านการรอคอย ทำงานแบบจับจด เลือกงานและยึดตนเองเป็นศูนย์กลางจักรวาล เบื่องานง่าย พยายามหางานที่ตัวเองทำแล้วไม่ลำบาก งานที่สบายตัวและได้เงินง่ายๆ โดยเฉพาะเยาวชนในสังคมเมืองที่ไม่ต้องแตะต้องงานบ้าน หรือไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใดเลยนอกจากการเรียน เพราะภาระหน้าที่ทุกอย่าง พ่อแม่เป็นผู้จัดการให้เรียบร้อย เพื่อให้ลูกได้เรียนอย่างเต็มที่ ระบบการศึกษาเองก็เร่งให้อาหารสมองมากกว่าอาหารฝ่ายจิต สมองมนุษย์แข็งแรงแต่จิตใจกลับอ่อนแอลง มีกฎระเบียบ จรรยาบรรณมากมายที่เป็นกรอบให้ผู้ปกครองนักเรียน รวมไปถึงครูอาจารย์ ห้ามเฆี่ยนตี และให้อิสรภาพในการเรียนรู้แก่เด็กและเยาวชน จนบางทีข้าพเจ้าก็เห็นว่า กฎระเบียบ จรรยาบรรณบางครั้ง แม้จะเป็นสิ่งที่ดี แต่เมื่อนักการศึกษาต่างคนต่างพยายามป้อนความสบายให้เด็ก และเปิดโอกาสให้พวกเขาคิด ทำ และเรียนรู้อย่างเสรีภาพ จนบางทีเราก็ลืมไปว่าพวกเขายังต้องการการถูกเฆี่ยนสอน เมื่อพวกเขาออกนอกกรอบมากเกินไป “ลูกเอ๋ย อย่าดูถูกการเฆี่ยนตีสั่งสอนขององค์พระผู้เป็นเจ้า อย่าท้อถอยเมื่อพระองค์ทรงตำหนิเจ้า เพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเฆี่ยนตีสั่งสอนผู้ที่พระองค์ทรงรัก และทรงเฆี่ยนตีทุกคนที่ทรงรับไว้เป็นบุตร” (ฮีบรู 12:5-6) ดังนั้นแล้วข้าพเจ้าจึงรู้สึกยินดียิ่งนัก ที่ข้าพเจ้ายังเป็นคนบาปที่พระเจ้าทรงรัก เพราะทุกครั้งที่ข้าพเจ้าผิดพลาด พระองค์จะยังทรงเฆี่ยนสอนข้าพเจ้า ผ่านการเตือน ผ่านความผิดหวัง ผ่านความอดทนในเหตุการณ์ต่างๆ ข้าพเจ้าจึงรับรู้ได้ว่า พระองค์ยังทรงรักและเมตตาข้าพเจ้า เพราะข้าพเจ้ารู้ว่า บ้านแท้ถาวรของข้าพเจ้ามิใช่ในโลกนี้ ซึ่งหาความสุขแท้ไม่ได้เลย นอกจากความสุขแท้บนสวรรค์ “จงพยายามเข้าทางประตูแคบ เพราะเราบอกท่านทั้งหลายว่า หลายคนพยายามจะเข้าไป แต่จะเข้าไม่ได้” (ลูกา 13:22-30) จงยอมรับความยากลำบากบนโลกนี้ด้วยความยินดี เพราะความสุขแท้บนสวรรค์นั้นยิ่งใหญ่กว่านัก ..................................... |