“ท่านทั้งหลายจงคาดสะเอวและจุดตะเกียงเตรียมพร้อมไว้” (ลูกา 12 :35) การคาดสะเอวแสดงให้เห็นถึงความพร้อมที่จะทำงาน เนื่องจากชาวยิวมักนิยมสวมชุดยาว เมื่อจะทำงานให้ถนัดต้องนำสายประคดหรือเชือกมารัดเอวไว้ พระเยซูเจ้าทรงตักเตือนข้าพเจ้ามีความพร้อมเสมอที่จะทำงานด้วยความกระตือรือร้น โดยเฉพาะงานประกาศข่าวดีผ่านการแสดงออกด้านความรักและการรับใช้ผู้อื่น เมื่อข้าพเจ้าปฏิบัติภารกิจที่พระเจ้าทรงเลือกสรรสำหรับข้าพเจ้า ด้วยความกระตือรือร้นแล้ว ภารกิจที่ดีเหล่านั้นจะเป็นเสมือนเชื้อน้ำมันตะเกียงนำแสงส่องสว่างให้วิญญาณข้าพเจ้า เพื่อจะได้ส่องนำทางเข้าสู่พระอาณาจักรสวรรค์โดยไม่พลัดหลงไปไหน ค่ำคืนหนึ่งในขณะที่ฝนกำลังตกหนัก ลมพายุพัดอยู่ภายนอกบ้านเสียงดังอื้ออึง ข้าพเจ้ากำลังนั่งทำงานอยู่ในบ้าน จู่ๆ หลอดไฟในบ้านก็กระพริบเปิดๆปิดๆ สักพักหนึ่งก็กลับคืนสู่สถานการณ์ปกติ แต่ข้าพเจ้าจำเหตุการณ์เช่นนี้ได้ว่า ถ้าเป็นเช่นนี้ อีกสักพักไฟจะต้องดับแน่นอน ข้าพเจ้าเริ่มมองหาเทียนและไฟแช็คเพื่อนำมาไว้ใกล้ๆตัวในยามที่ไฟดับ และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ สักพักหนึ่งไฟก็ดับลง รอบข้างมืดมิด ลูกที่กำลังอาบน้ำเริ่มตะโกนเรียกข้าพเจ้าเพื่อขอแสงสว่างในการทำภารกิจของตนต่อไป ชีวิตของเราก็เช่นกัน ถ้าเราใช้ชีวิตแสวงหาความสุขสบายไปในแต่ละวัน จนหลายครั้งเราก็ลืมเตรียมจิตวิญญาณของตน เพราะมัวแต่พะวงแสวงหาความสุขฝ่ายกายในทุกรูปแบบ สะสมทรัพย์สมบัติฝ่ายกายจนลืมสะสมทรัพย์สมบัติฝ่ายจิต เตรียมตัวสำหรับความสุขสบายฝ่ายโลกจนลืมเตรียมตัวสำหรับชีวิตฝ่ายวิญญาณ “จงหาถุงเงินที่ไม่มีวันชำรุด จงหาทรัพย์สมบัติที่ไม่มีวันหมดสิ้นในสวรรค์” (ลูก 12:33) บิดามารดาพยายามสร้างฐานะของตนเพื่อมิให้บุตรหลานต้องลำบาก พวกเขาพยายามสะสมทรัพย์สมบัติเพื่อให้ลูกหลานอยู่สบาย เมื่อลูกหลานมีทรัพย์สมบัติเป็นทุนชีวิตแล้ว พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องดิ้นรน หรือใช้ความเพียรพยายามเพื่อให้ตนต้องทุกข์ยาก ความที่ไม่ต้องพยายามดิ้นรนเพื่อให้ตนต้องทุกข์ยากมักนำมาซึ่งความทุกข์ยากที่มากกว่า เมื่อเขาต้องเผชิญกับปัญหาโดยปราศจากประสบการณ์ความทุกข์ยาก “เพราะทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ใด ใจของท่านก็จะอยู่ที่นั่นด้วย” (ลูกา 12:34) หัวใจของเราคือศูนย์กลางการควบคุมชีวิตของเราเอง ชีวิตของเราจะสะท้อนภาพลักษณ์ที่มีในจิตใจของเราออกมาให้คนภายนอกได้เห็น เราจึงต้องเฝ้าระวัง รักษาใจของเราอย่าให้หลงผิดไป เพราะเมื่อใจเราหลงผิด ก็จะพาให้กายเราปฏิบัติในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรไปด้วย และเมื่อใจเราหลงอยู่ในทรัพย์สินเงินทอง พะวงกับทรัพย์สมบัติฝ่ายโลก กายของเราก็จะกระวนกระวายขวนขวายเพื่อจะหาหนทางสะสมทรัพย์สมบัติเหล่านั้น นำมาตอบสนองความสุขทางกาย ถ้าเราบังคับใจเราไม่ได้แล้ว เราก็จะสูญเสียการบังคับกายของตนไปด้วย เหมือนดังสำนวนไทยที่ว่า “ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว” (The mental is the boss. - The body is the servant.) อย่าให้กายมีอำนาจเหนือจิตใจ เพราะพระเจ้าทรงสร้างจิตใจของเรา ให้เต็มเปี่ยมด้วยคุณธรรมที่ดีงาม แต่หากเราปล่อยให้กายเป็นนาย อำนาจแห่งคุณธรรมฝ่ายจิตใจจะถูกความปรารถนาฝ่ายกายกลืนกินไปเสียสิ้น ต่อให้มี ทรัพย์สิน และเงินทอง ก็มิ อาจหมายปอง สวรรค์ได้ เพราะความสุข บนโลกนี้ นำพาไป สู่ความทุกข์ ที่ยิ่งใหญ่ ในทุกวาร จงสะสม ทรัพย์สมบัติ ในสวรรค์ คือผลอัน อิ่มเอม เกษมศานต์ หมั่นทำดี มีคุณธรรม นำกิจการ จักพบพาน บ้านแท้ แห่งวิญญาณ ..................................... |