“มารธา มารธา เธอเป็นห่วงและวุ่นวายหลายสิ่งนัก สิ่งที่จำเป็นมีเพียงสิ่งเดียว มารีย์ได้เลือกเอาส่วนที่ดีที่สุดที่จะไม่มีใครเอาไปจากเขาได้” (ลูกา 10:41-42) การเป็นเครื่องมือทำงานรับใช้พระเจ้านั้นสำคัญ แต่สัมพันธภาพระหว่างเรากับพระเจ้านั้นสำคัญยิ่งกว่า ข้าพเจ้าทำงานในหน่วยงานการศึกษา ตำแหน่งงานของข้าพเจ้าคืองานประกาศข่าวดี ดังนั้นในทุกๆปีการศึกษา ข้าพเจ้าจะต้องวางแผน เขียนโครงการ เพื่อนำเสนอกิจกรรมในการประกาศข่าวดีของหน่วยงานการศึกษาของตน น่าแปลก ในขณะที่ข้าพเจ้าทำหน้าที่หลักคืองานประกาศข่าวดี นั่นคือ ข้าพเจ้าพยายามนำข่าวดีไปสู่ผู้อื่น ไปสู่คนรอบข้าง แต่ข้าพเจ้ากลับรู้สึกว่าข่าวดีนั้นไม่เจริญเติบโตเท่าที่ควร ในตัวข้าพเจ้า ในจิตวิญญาณข้าพเจ้าผู้ทำหน้าที่เป็นผู้ประกาศนี้เลย ดังนั้น พระวาจาตอนนี้จึงทำให้ข้าพเจ้าต้องย้อนกลับมาไตร่ตรองตนเองอีกครั้ง ข้าพเจ้ากำลังสาละวนกับกิจการของโลกมากเกินไปหรือเปล่า ข้าพเจ้ากำลังดิ้นรน ต่อสู้ แข่งขันกับความเจริญก้าวหน้าในชีวิตเกินไปใช่หรือไม่ กิจการของโลกอาจจะสำคัญมากสำหรับการดำเนินชีวิตบนโลก เพราะชีวิตบนโลกเรายังมีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบมากมาย แต่เพราะเราพยายามดิ้นรนผลักดันตนเองให้ดำเนินชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างสุขสบาย จึงมักลืมชีวิตฝ่ายจิตที่ต้องการอาหารบำรุงให้เจริญเติบโตด้วยเช่นกัน พนักงานบริษัทธรรมดาคนหนึ่งเป็นคนที่มีอัธยาศัยไมตรีต่อเพื่อนร่วมงานดีมาก เขามีวิสัยทัศน์ในการทำงานกว้างไกล และมีความพยายามในการสร้างผลงานของตนอยู่เสมอ เขาทุ่มเวลา ทุ่มแรงกายแรงใจจนวันหนึ่งเขาได้รับตำแหน่งที่ดีขึ้น ซึ่งมันมาพร้อมกับอำนาจและหน้าที่อีกมากมายที่เขาต้องรับผิดชอบ อำนาจหน้าที่ที่เพิ่มขึ้นมานี่แหละ ที่ทำให้เขาเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม จากคนที่เคยมีอัธยาศัยไมตรีที่ดีต่อเพื่อนร่วมงาน กลับกลายเป็นสายตาที่ดูถูกดูแคลนเพื่อนร่วมงานที่ยังคงตำแหน่งเดิม คำพูด หรือแม้แต่คำสรรพนามแทนตนเองต่อเพื่อนร่วมงานก็เปลี่ยนไป วัยวุฒิ คุณวุฒิของเพื่อนร่วมงานที่ตำแหน่งต่ำกว่า ไม่มีผลต่อความสุภาพถ่อมตนของเขาอีกต่อไป เขาลืมสัมพันธภาพที่ดีที่เคยมีในวันที่เขายังไม่ได้เงยหน้าอ้าปากเหมือนทุกวันนี้ เหตุการณ์เหล่านี้สอนใจข้าพเจ้า และเตือนใจข้าพเจ้าเสมอ ว่าเมื่อข้าพเจ้ายังคงมีสัมพันธภาพที่ดีกับพระเป็นเจ้าในทุกช่วงเวลาของชีวิต ไม่ว่าในช่วงเวลานั้นข้าพเจ้ากำลังเจริญก้าวหน้าด้วยอำนาจ หน้าที่ หรือเงินทองก็ตาม ข้าพเจ้าจะต้องไม่หลงระเริงอยู่ในวังวนของโลกใบนี้จนลืม ความสัมพันธ์ที่ดีต่อพระเจ้า ผ่านการภาวนา การใช้เวลากับพระเจ้าในทุกๆรูปแบบ และสำคัญยิ่งคือการใช้พระพรพิเศษของตนเพื่อรับใช้ผู้อื่นด้วยความสุภาพนบนอบ ไม่ใช่ว่าข้าพเจ้าจะทำได้ดีในสิ่งสำคัญเหล่านี้ แต่พระวาจาจะคอยตะล่อมข้าพเจ้าให้อย่าลืมที่จะกระทำสิ่งนี้ต่างหาก การไตร่ตรองข้อคำสอนของพระเจ้าเพื่อดึงจิตใจของข้าพเจ้า ไม่ให้เตลิดไปตามกระแสโลกที่พร้อมจะดึงเราออกไปประหนึ่งพายุหมุน ที่พัดพาเราให้ล่องลอยไปกับกระแสของมัน จนกลับลงมายังรากฐานที่แท้จริงของตนเองไม่ได้อีกต่อไป รากฐานของการเป็นลูกพระ ความสัมพันธ์ในครอบครัวของพระศาสนจักร ความเป็นหนึ่งเดียวกันในความรักกันฉันพี่น้อง ต่อให้เราบินสูงจนเสียดฟ้า เราก็จะไม่กล้ามองลงมาเหยียดหยามใคร ตราบเท่าที่เรายังมีสัมพันธภาพที่ดีกับพระเจ้า เราก็จะมีสัมพันธภาพที่ดีกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน สิ่งสำคัญคือสัมพันธภาพต่อพระเจ้าท่ามกลางโลกที่แสนจะวุ่นวาย “นั่นคือการที่พระคริสตเจ้าทรงดำรงอยู่ในท่าน ทรงเป็นความหวังเพื่อให้ท่านได้รับความรุ่งเรือง” (โคโลสี 1:27) ข้าพเจ้าจึงเรียนรู้ว่า ผู้ที่มีสัมพันธภาพที่ดีต่อพระเจ้า เขาจะไม่ตกเป็นทาสของโลกนี้เลย แม้เขาจะบินอยู่สูงเสียดฟ้า แต่หัวใจเขาจะโหยหาแต่พระหรรษทานที่แท้จริง และเขาจะใช้สัมพันธภาพที่ดีต่อพระเจ้านี้ เพื่อนำพระพร และแสงสว่างไปสู่ชีวิตรอบข้างด้วยเช่นกัน ..................................... |