“นี่คือกายของเราเพื่อท่านทั้งหลาย จงทำการนี้เพื่อระลึกถึงเราเถิด” (1โครินธ์ 11:24) เช้าวันอาทิตย์ก่อนที่ข้าพเจ้าจะเตรียมร่วมบูชาขอบพระคุณ ข้าพเจ้าได้สนทนากับสัตบุรุษหญิงท่านหนึ่ง ท่านเล่าให้ฟังว่า ก่อนหน้านี้ท่านไม่ได้สนใจที่จะมาร่วมพิธีบูชาขอบพระคุณเลย ท่านรู้ว่าตัวเองเป็นคาทอลิก แต่ไม่ได้เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องร่วมพิธีกรรมนี้สักเท่าไหร่ หรือถ้ามาเข้าร่วมก็ไม่ใคร่อยากจะออกไปรับศีลมหาสนิทนัก ท่านคิดว่าเป็นคริสตชนก็เพียงพอแล้ว กิจศรัทธาทำที่ไหนก็ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นที่วัดวันอาทิตย์ แต่มีบางเหตุการณ์ทำให้ท่านต้องกลับมาเข้าวัดและพิจารณาชีวิตฝ่ายจิตของตนใหม่ หลังจากนั้นท่านก็รู้สึกว่าท่านขาดวัดไม่ได้ และการมาวัดแต่ไม่รับศีลมหาสนิทก็ไม่ได้ เหมือนไปร่วมงานเลี้ยงแต่ไปนั่งมองคนอื่นรับประทานอาหารกัน ท่านปรับเปลี่ยนชีวิตฝ่ายจิตของตนใหม่ และพบว่าชีวิตที่เคยเย็นชา ไร้ความหมาย มันกลับมีความหมายมากยิ่งขึ้น ทั้งกับชีวิตครอบครัว ชีวิตการงาน และสัมพันธภาพกับบุคคลรอบข้าง ทุกสิ่งทุกอย่างมีสีสันต์และมีคุณค่ากว่าที่เคยเป็นมา และทุกครั้งหลังเข้าร่วมพิธีบูชาขอบพระคุณ ท่านรู้สึกเหมือนร่างกายอาบไปด้วยทอง เดินออกไปแบบสว่างไสว ดูตัวเองมีคุณค่า สะอาดและมีพลังขึ้น พร้อมจะออกไปดำเนินชีวิตอย่างเข้มแข็งต่อไป ข้าพเจ้าได้ฟังเรื่องเล่าเคล้าประสบการณ์ฝ่ายจิตเช่นนี้ แล้วข้าพเจ้ารู้สึกถึงพระเมตตาอันล้นเหลือสำหรับผู้ที่เข้ามาหาพระองค์ ด้วยความเชื่อ ความไว้ใจ และความรัก ข้าพเจ้าเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีจิตใจอ่อนแอ พร้อมที่จะพ่ายแพ้อยู่ตลอดเวลา ขาดความเชื่อในวันที่ต้องเผชิญกับความยากลำบากของชีวิต ขาดความไว้วางใจในวันที่ต้องต่อสู้กับปัญหาสารพัน ขาดความรักในวันที่คาดหวังแล้วไม่ได้ดังหวัง แต่ตราบใดที่ใจของข้าพเจ้ายังยึดติดกับองค์พระคริสตเจ้า ข้าพเจ้าจะไม่ไถลไปไกลเกินกว่าพระองค์จะทรงเรียกข้าพเจ้ากลับคืนมาได้ ในทุกๆปีของวันสมโภชพระวรกายและพระโลหิตพระคริสตเจ้า นักเรียนหญิงประถมตัวน้อยๆ จะสวมชุดสีขาวเหมือนเจ้าสาว มาโปรยปรายดอกไม้สีสดสวยเพื่อถวายเกียรติแด่พระคริสตเจ้าในศีลมหาสนิท ท่ามกลางแดดร้อนระอุ และพื้นที่ร้อนเมื่อยามต้องคุกเข่าลงเพื่อถวายเกียรติ แด่พระวรกายและพระโลหิตพระคริสตเจ้า เด็กๆอ่อนโยนและเข้มแข็งพอที่จะอดทนต่อความทุกข์ยากนี้ ข้าพเจ้าเฝ้ามองด้วยความตื้นตันใจ ชื่นชมและแอบสงสารอยู่เสมอ ในขณะที่สัตบุรุษหลายคนพยายามยืนหลบอยู่ในที่กำบังแดด ร่มไม้ชายคา ดวงหน้าที่ชื่นแฉะไปด้วยหยาดเหงื่อ กำลังใช้มือน้อยๆ โปรยปรายดอกไม้ไปเบื้องหน้า ครูผู้ฝึกสอนบอกกับเด็กๆว่า มองมาที่พระเยซูเจ้านะลูก เรากำลังโปรยดอกไม้ถวายพระองค์ เรามีส่วนร่วมในงานเลี้ยงฉลองเพราะพระเจ้าทรงเชื้อเชิญเรา ทรงส่งการ์ด เปิดประตู และเชิญเราเข้ามายังงานฉลองยิ่งใหญ่ เพื่อมารับอาหารอันทรงชีวิตในงานฉลองนี้ แต่ หลายครั้ง สิ่งล่อตาล่อใจระหว่างเส้นทางสู่งานเลี้ยงฉลอง ก็ทำให้เราเสียเวลาไปเป็นอันมาก บางที เรากลับไม่เห็นถึงความสำคัญของงานเลี้ยงที่พระคริสตเจ้าทรงเชื้อเชิญเลย เราไม่เคยเห็นถึงคุณค่าของอาหารบันดาลชีวิตในวันที่เรายังอิ่มหมีพีมันกับอาหารฝ่ายกาย เราเป็นของโลกอย่างชัดเจน และไม่อยากที่จะแสดงตัวตนว่าเป็นคนของพระเจ้าเท่าใดนัก ข้าพเจ้าสังเกตเห็นถึงกิจการของเยาวชนในวันนี้ พิธีบูชาขอบพระคุณกลายเป็นเรื่องไร้สาระ เสียเวลา การเรียนรู้ข้อคำสอนของพระเจ้า กลายเป็นขวากหนามขวางความสุขในชีวิต พวกเขากำลังแสวงหาเวทีชีวิตของโลกที่จะนำพาพวกเขาให้ก้าวไปถึงจุดสูงสุดของการยอมรับ พวกเขาทิ้งรากเหง้าของความเชื่อ ความไว้วางใจ และความรักของพระเจ้าไปสิ้น พวกเขาเชื่อว่าความสำเร็จของพวกเขามาจากความพยายามของพวกเขาเอง ข้าพเจ้าก็ไม่ได้โทษที่ตัวเยาวชนเหล่านั้นเสียทีเดียว หนึ่งในความผิดพลาดนั้น ก็มาจากพื้นฐานการบ่มเพาะของครอบครัว ว่าให้ความสำคัญต่อสิ่งใดในชีวิต ถ้าให้ความสำคัญต่อโลก พวกเขาก็จะไม่เห็นความสำคัญของจิตวิญญาณ “พระเยซูเจ้าทรงต้อนรับฝูงชน และตรัสสอนเขาเรื่องพระอาณาจักรของพระเจ้า ทรงรักษาคนที่ต้องการการบำบัดรักษา” (ลูกา 9:11) ขอให้ลูกสุภาพนบนอบพอที่จะเห็นความป่วยไข้ของจิตวิญญาณตัวเอง เพื่อจะได้รู้จักกลับมารับการรักษาจากพระองค์ “จิตวิญญาณข้ากระหายพระเจ้าดุจดังกวางน้อยกระหายหาน้ำ” ..................................... |