“บัดนี้ก็ขอบอกซ้ำด้วยน้ำตาอีกว่า หลายคนประพฤติตัวเป็นศัตรูกับไม้กางเขนของพระคริสตเจ้า ปลายทางของพวกเขาเหล่านั้นคือความพินาศ พระเจ้าของเขาทั้งหลายคือท้อง เขาอ้างความน่าละอายมาโอ้อวด เขาสนใจสิ่งของของโลก แต่บ้านเมืองของเรานั้นอยู่ในสวรรค์” (ฟิลิปปี 3:18-20) กี่ครั้งกี่หนที่ท่านนักบุญเปาโลต้องอดทนประกาศข่าวดี ท่ามกลางประชาชนที่ดื้อรั้นโดยไม่เคยทดท้อ ท่านนำประสบการณ์ที่ท่านเคยต่อต้านพระคริสตเจ้ามาเตือนสอน ประสบการณ์การกลับใจของท่าน ทำให้ท่านเข้มแข็งมั่นคงในความเชื่อ ข้าพเจ้ามองดูคริสตชนในปัจจุบัน คริสตชนที่เรียกตนเองว่าเป็นคริสตชนนอน กลับใช้ชีวิตบนความเชื่ออย่างเย็นชา ขาดประสบการณ์ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างพระคริสตเจ้ากับตนเอง ความเป็นลูกพระตั้งแต่แรกเกิดมิได้ช่วยให้เขามีสายสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับพระเลย แต่เมื่อมาดูคริสตชนที่เราเรียกว่าคริสตชนยืน ข้าพเจ้าพบว่า หลายคนมีความเชื่อที่น่าทึ่งมาก พวกเขามีใจร้อนรน เป็นแบบอย่างยืนยันถึงความเชื่อของตนอย่างเข้มแข็ง เขาสร้างสายสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด ระหว่างตัวเขากับพระเจ้าอยู่เสมอ และทบทวนชีวิตของตนเองอย่างลึกซึ้งกับพระองค์ นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ใครบางคนกล่าวว่า คริสตชนยืนเข้มแข็งกว่าคริสตชนนอน อันที่จริงคริสตชนนอนหลายท่านก็มีความเชื่อที่เข้มแข็งมาก และที่พวกท่านเข้มแข็งได้ก็เพราะพวกท่านใช้ชีวิตใกล้ชิดกับศาสนพิธี ใกล้ชิดกับพระวาจา และการสวดภาวนา ที่สำคัญยิ่ง พวกท่านใช้ชีวิตอย่างเป็นหมู่คณะในพระคริสตเจ้า ข้าพเจ้าเห็นแบบอย่างเช่นนี้ในชุมชนต่างจังหวัด ในครอบครัวที่ดำเนินชีวิตตามกรอบคำสอนของพระศาสนจักร และยึดพระคริสตเจ้าเป็นศูนย์กลางชีวิตเสมอ เยาวชนหลายคนไม่เห็นความสำคัญของศาสนพิธี เพราะครอบครัวก็ไม่ได้ให้ความสำคัญนั้น พวกเขาให้ความสำคัญกับการท่องเที่ยว การใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย การสร้างสมสิ่งต่างๆทางโลกมากกว่าการใช้ชีวิตใกล้ชิดกับพระคริสตเจ้า “จงยึดมั่นในองค์พระผู้เป็นเจ้าเถิด ท่านที่รักทั้งหลาย” (ฟิลิปปี 4:1) บุตรชายนำตารางเรียนมาให้ข้าพเจ้าดู ตารางเรียนมีคาบเรียนในวันอาทิตย์เช้าไปจนถึงเที่ยง บุตรชายถามข้าพเจ้าว่า เขาควรจะจัดการอย่างไรกับตารางนี้ได้บ้าง เพื่อจะได้เข้าวัดวันอาทิตย์ตลอดทั้งเทอมนี้อย่างไม่ต้องกังวลสิ่งใด ข้าพเจ้าแนะว่าให้ลองหาวัดที่สามารถเข้าได้ในวันเสาร์เย็น หรืออาทิตย์บ่ายดู สุดท้ายเขาก็สามารถจัดการตารางชีวิตได้ ทั้งตารางชีวิตฝ่ายกายและตารางชีวิตฝ่ายจิต ตราบใดที่เราผ่อนปรนให้กับตารางชีวิตฝ่ายจิต เราจะเป็นคนของโลกโดยสมบูรณ์ และนักบุญเปาโลก็เตือนสอนเราว่า คนของโลกจะห่วงแต่เรื่องปากท้อง คนของโลกจะห่วงแต่การโอ้อวดสิ่งน่าละอาย คนของโลกจะสนใจแต่สิ่งของของโลก นั่นคือ คำชื่นชม ความยิ่งใหญ่ อำนาจ ตำแหน่ง ความมั่งคั่ง ความสุขสบาย แต่เราเป็นคนของพระเจ้า บ้านแท้ของเราคืออาณาจักรสวรรค์ ข้าพเจ้าเฝ้าเตือนตัวเองให้ฝึกความนบนอบถ่อมตนให้มากๆ โดยเฉพาะเมื่อได้รับคำชื่นชม การส่งเสริม การเยินยอ หรือการได้รับรางวัลชีวิตใดใดก็ตาม สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของของโลกที่เข้ามาในชีวิตเราเพื่อให้เราฝึกความสุภาพนบนอบ อำนาจ หน้าที่ ตำแหน่ง ความยิ่งใหญ่ก็เช่นกัน มีไว้เพื่อให้เราฝึกความนบนอบต่อผู้อื่น เหมือนที่พระเยซูเจ้าเคยสอนว่า “ผู้ใดที่ปรารถนาจะเป็นใหญ่จะต้องทำตนเป็นผู้รับใช้ผู้อื่น” (มาระโก 10:43) ..................................... |