“คนที่วางใจในมนุษย์ย่อมถูกสาปแช่ง เขาพึ่งพลังของมนุษย์ ใจของเขาหันออกจากองค์พระผู้เป็นเจ้า เขาเป็นเหมือนพุ่มไม้ในถิ่นทุรกันดาร ไม่เห็นความดีใดๆที่มาถึง เขาอาศัยอยู่ในที่แห้งแล้งของถิ่นทุรกันดาร ในแผ่นดินเค็มที่ไม่มีผู้คนอาศัย” (เยเรมีห์ 17:5-6) พุ่มไม้ในถิ่นทุรกันดาร มิเคยสัมผัสลำธารน้ำไหล บุคคลผู้อยู่ในดงผู้ร้ายฉันใด ก็ไม่เคยสัมผัสถึงใจของคนชอบธรรม เด็กที่เติบโตมาท่ามกลางความรุนแรง ก็จะซึมซับความรุนแรงนั้นไปด้วย เด็กที่เกิดมาท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่อบอวลด้วยความรักและเมตตา ก็จะเติบโตมาด้วยหัวใจที่อ่อนโยน ข้าพเจ้าเคยเห็นคลิปๆหนึ่งที่มีเด็กอายุราวๆ 10 ขวบ กำลังฝึกซ้อมยิงปืน และเรียนรู้ความเคยชินของความเจ็บปวดของผู้อื่น ผ่านการใช้กำลังของผู้ใหญ่ที่กำลังถ่ายทอดความรุนแรงให้เด็กเหล่านั้น เขากำลังถูกฝึกให้เป็นผู้ก่อการร้าย? ข้าพเจ้าไม่รู้ว่ากว่าชีวิตของคนหนึ่งคนจะถูกเพาะบ่มสิ่งต่างๆลงไปในใจนั้น ต้องใช้เวลานานเท่าใดจึงจะถูกฝังรากลึกลงไปในจิตวิญญาณได้ ดังประโยคที่ว่า ดีก็ดีสุดใจ ร้ายก็ร้ายสุดจิต ข้าพเจ้าได้ฟังนักพูดสร้างแรงบันดาลคนหนึ่ง ฌอน บูรณะหิรัญ เขาได้เล่าว่า ถ้าเรามีขวดน้ำขวดหนึ่งซึ่งมีน้ำสกปรกอยู่ข้างใน เราคงจะไม่มานั่งหยิบเศษสกปรกออกจากน้ำนั้น เพราะเราควรที่จะเอาน้ำสะอาดใส่ลงไปเรื่อยๆ เพื่อให้มันแทนที่น้ำสกปรกนั้น ศาสนาก็เป็นเช่นนั้นมิใช่หรือ คำสอนขององค์พระผู้เป็นเจ้าเป็นประดุจธารน้ำใส ที่จะรินรดหัวใจแปดเปื้อนให้สะอาดยิ่งขึ้น น้ำสกปรกถูกแทนที่ด้วยน้ำสะอาดยังต้องใช้เวลา บางทีข้าพเจ้าก็คิดถึงว่าหากข้าพเจ้าเป็นน้ำที่ขุ่นสกปรก องค์พระผู้เป็นเจ้าก็น่าจะเป็นกระบวนของระบบการกรองน้ำชั้นเยี่ยม ที่จะกรองฝุ่นตะกอนบาปร้ายออกจากใจข้าพเจ้า แต่หากข้าพเจ้าเป็นน้ำขุ่นที่หยิ่งทะนงตน เก็บกักความขุ่นมัวไว้ด้วยคิดว่านี่แหละที่เรียกว่าน้ำใส เหมือนพุ่มไม้ในถิ่นทุรกันดารที่ไม่เคยได้แตะต้องธารน้ำ หลงตัวเองว่าอยู่ในที่ที่เยี่ยมยอดกว่าใครๆ ไม่ยอมผ่านกระบวนการกรอง ไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ข้าพเจ้าก็คงยังต้องเป็นน้ำที่ขุ่นมัวอยู่เช่นนั้นต่อไป “คนที่วางใจในองค์พระผู้เป็นเจ้าย่อมได้รับพระพร องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นความหวังของเขา เขาจะเป็นเหมือนต้นไม้ที่ปลูกไว้ริมน้ำ ซึ่งหยั่งรากออกไปที่ลำน้ำ เมื่อความร้อนมาถึงเขาก็ไม่กลัว” (เยเรมีห์ 17:7-8) ผู้วางใจ ในมนุษย์ นั้นสุดหยั่ง พึ่งพลัง เพียงมนุษย์ นั้นสุดฝืน ใจของเขา เมินพระ จะกล้ำกลืน ดังไม้ยืน บนผืน ถิ่นกันดาร ผู้วางใจ ในองค์ พระทรงชัย ยืนหยัดได้ ในที่ลุ่ม ชุ่มละหาน จักมีน้ำ หล่อเลี้ยง ตลอดกาล ใจเบิกบาน สราญจิต ในพระองค์ ..................................... |