“ส่วนเรื่องวันและเวลานั้น ไม่มีใครรู้เลย ทั้งบรรดาทูตสวรรค์ และแม้แต่พระบุตร นอกจากพระบิดาเพียงพระองค์เดียว” (มาระโก 13:32) เคยรู้สึกไหมว่า เราจะมีชีวิตในแต่ละวันไปเพื่ออะไรกัน ทั้งๆที่ก็รู้ว่าชีวิตนั้นก็ไม่ยั่งยืน ดิ้นรนกระเสือกกระสนทุ่มเทกอบโกยทุกสิ่งอย่าง ไม่ว่าจะอำนาจชื่อเสียง การได้รับการยอมรับ ทรัพย์สินเงินทอง เราใช้ชีวิตทุกวันเพื่อสร้างความสุขให้ตนเอง ทั้งๆที่ก็รู้ว่าอนาคตนั้นไม่แน่นอนเลย หลายคนพยายามจะใช้ชีวิตที่มีอยู่ในคุ้มค่า ด้วยการทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อให้ตนเองมีความสุข หลายคนพยายามจะสร้างชื่อเสียงเกียรติยศ เพื่อว่าเมื่อตายไปแล้วอาจจะมีคนพูดถึง หลายคนพยายามสร้างความมั่นคงให้ตนเองและครอบครัว เพื่อความสุขสบายของคนในอนาคต กี่คนที่เพียรสร้างคุณงามความดี รับใช้ผู้อื่นด้วยใจบริสุทธิ์ กี่คนที่เสียสละตนเองเพื่อคนรอบข้างจะได้มีความสุข กี่คนที่พยายามบ่มเพาะเมล็ดพันธุ์ความรัก ความดีงาม เป็นทรัพย์ในใจแก่ลูกหลานแทนทรัพย์สินทางโลก ลูกสาวถามแม่ว่า แม่คะ ทำไมพระเยซูเจ้าถึงต้องเรียกร้องให้มนุษย์สละสมบัติชิ้นสุดท้ายของตน แม่ม่ายลูกติดกับเม็ดเงินเม็ดสุดท้ายที่จะซื้ออาหารกินก่อนจะตายไปกับลูก ทำไมจึงต้องมีคนมาขอไป ทำไมพระองค์ไม่สงสารหญิงม่ายคนนั้น ทำไมพระเยซูจ้าจึงในเศรษฐีทิ้งสมบัติของเขาแล้วจึงติดตามพระองค์ไป แม่เล่าว่า มนุษย์มีความโน้มเอียงไปในทางชั่วได้ง่าย และทรัพย์สมบัติก็เช่นกัน มนุษย์มีความโน้มเอียงไปในทางที่ดิ้นรนต่อสู้เพื่อสะสมทรัพย์ทางโลก เราให้เพียงเศษเงินในการทำทาน เราไม่เคยให้ในส่วนที่เราต้องการแก่ใคร ถ้าพระเยซูเจ้าจะทรงสอนว่า จะให้เท่าที่มีเถิด จะมีใครที่พยายามจะเสียสละให้ เพราะเขาก็ยังรู้สึกว่าเขายังมีไม่พอเช่นกัน ดังนั้น การเสียสละที่จะให้ในสิ่งที่เรามีเป็นสิ่งสุดท้าย จึงเรียกได้ว่าเป็นการให้ที่แท้จริง และแสดงให้เห็นว่าเราไม่ได้ยึดติดกับสมบัติฝ่ายโลกเลย ซึ่งมันยากมิใช่หรือ เพราะมันยาก มันจึงทำให้เราต้องพยายาม ทางความดีต้องใช้ความพยายาม และชีวิตที่มีก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นส่วนมรดกของข้าพเจ้า และทรงเป็นผู้กำหนดชีวิตของข้าพเจ้า พระองค์เท่านั้นทรงคุ้มครองชะตาชีวิตของข้าพเจ้าให้ปลอดภัย” (สดุดี 16:5) ในวันที่ข้าพเจ้าถูกทาบทามให้ไปศึกษาต่อในระดับปริญญาโท มีเพื่อนๆบางคนถามข้าพเจ้าว่า แน่ใจหรือที่จะไปเรียน อายุเยอะแล้วหาความเหนื่อยยากให้ตัวเองหรือเปล่า ข้าพเจ้าเองก็เก็บกลับมาคิดอยู่เช่นกัน ทำไมข้าพเจ้าต้องสร้างความเหนื่อยยากให้ตัวเอง เมื่อจบมาแล้วก็ยังคงเป็นครูที่มีเงินเดือนไม่ต่างจากเดิมสักเท่าไหร่ แต่...เมื่อข้าพเจ้าได้เริ่มเรียน ข้าพเจ้าจึงรู้ว่า ยังมีอะไรอีกมากมายที่ข้าพเจ้าไม่รู้ และสิ่งที่ไม่รู้เหล่านั้น ล้วนเป็นประโยชน์ต่อเด็กๆซึ่งเป็นอนาคตของชาติจริงๆ ท่ามกลางความเหนื่อยยาก ข้าพเจ้าเรียนรู้จักที่จะพยายาม ท่ามกลางความกดดัน ข้าพเจ้าเรียนรู้จักที่จะอดทน ท่ามกลางความไม่รู้ ข้าพเจ้าเรียนรู้จักที่จะนบนอบ และฝึกค้นคว้าอย่างถี่ถ้วน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตของข้าพเจ้า พระเจ้าได้ทรงกำหนดไว้หมดแล้วสำหรับชีวิตข้าพเจ้า **วันและเวลาเป็นขององค์พระผู้เป็นเจ้า และจิตวิญญาณข้าพเจ้าก็เป็นของพระองค์เช่นกัน ทุกๆนาทีที่หายใจและได้ลืมตาตื่นขึ้นอีกวัน ยังรู้สึกขอบคุณที่ทุกวันนั้นพระองค์ยังคงมอบวันเวลาให้เรา** .............................. |