“อูฐจะลอดรูเข็มยังง่ายกว่า คนมั่งมีเข้าสู่พระอาณาจักรของพระเจ้า” (มาระโก 10:25) ข้าพเจ้าเคยได้อ่านความหมายรวมทั้งเคยได้เรียนคำสอน ของคำว่า “อูฐลอดรูเข็ม” ที่พระเยซูเจ้าทรงเปรียบเทียบถึง คำว่า “อูฐลอดรูเข็ม” จะคอยเตือนใจข้าพเจ้าตลอดมา เรื่องมีอยู่ว่าที่กำแพงรอบกรุงเยรูซาเล็มของเรื่องราวในพระคัมภีร์ จะมีช่องเล็กๆเตี้ยๆ ที่คนพอจะเอาตัวลอดเข้าไปได้ ในยามค่ำคืนที่ประตูเมืองปิดลง เพื่อป้องกันศัตรูมารุกรานในยามวิกาล รูเล็กๆ ที่ยังเปิดเอาไว้นี้ถูกเรียกว่า “รูเข็ม” หรือ “ประตูเข็ม” อูฐหรือสัตว์อื่นๆจะผ่านรูเข็มนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย มันต้องเปลื้องสัมภาระออกทั้งหมด และย่อตัวลงให้ต่ำที่สุด จึงจะพยายามแทรกตัวเองเข้าไปในรูเข็มนั้นให้ได้ ข้อคำสอนนี้สอนใจข้าพเจ้าเสมอว่า ตราบใดที่เรายังไขว่คว้า สะสมทรัพย์สมบัติฝ่ายโลกไว้ เราจะเข้าสู่พระอาณาจักรสวรรค์ยากมาก เราจะมีโอกาสเป็นส่วนหนึ่งในพระอาณาจักรของพระเจ้า ก็ต่อเมื่อ เราทำตัวให้สุภาพ อ่อนน้อมพอ เหมือนที่อูฐต้องย่อตัวลงให้ต่ำที่สุด และทิ้งสมบัติฝ่ายโลกที่ทำให้เราพะว้าพะวงไว้เบื้องหลัง เพื่อนำวิญญาณของเราให้รอดพ้นสู่พระอาณาจักรของพระเจ้า ทุกครั้งที่ข้าพเจ้ารู้สึกว่า ทำไมข้าพเจ้าจึงมีทรัพย์สินเงินทองไม่มากพอ ที่จะคิดทำอะไรตามใจตัวเองได้บ้าง ยิ่งมองดูเพื่อนพี่น้องรอบข้างที่เดินทางท่องเที่ยว มีกินมีใช้เหลือเฟือ ข้าพเจ้ายิ่งรู้สึกสัมผัสได้ถึงความต่ำต้อยด้อยค่าของตนเอง นั่นแหละ พระวาจาของพระเจ้าก็เตือนสอนข้าพเจ้าให้ถ่อมตนลงให้มากพอ ที่จะไม่มองหาทรัพย์สมบัติเพื่อสนองความสุขสบายของตนเอง ข้าพเจ้าพอมีกินมีใช้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง มีมิตรภาพที่ดีดีอยู่รอบกาย มีพระพรของพระเจ้าในทุกสถานการณ์ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่มิใช่หรือ “โปรดทรงสอนข้าพเจ้าทั้งหลายให้รู้จักนับวันแห่งชีวิตได้ถูกต้อง เพื่อจะได้มีจิตใจปรีชาฉลาด” (สดุดี 90:12) ผู้ปกครองนักเรียนคนหนึ่งเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า เธอมักใส่เสื้อยืดเก่าๆ กางเกงธรรมดา รองเท้าแตะมารับบุตรของเธอที่โรงเรียน เมื่อเดินเข้ามาในประตูปุ๊บ จะมีสายตาผู้ปกครองอีกกลุ่มหนึ่ง ที่แต่งตัวค่อนข้างมีฐานะ มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เอาจริงๆ ผู้ปกครองที่เข้ามาคุยกับข้าพเจ้าคนนี้ เธอก็เป็นครอบครัวที่จัดได้ว่ามีฐานะดีคนหนึ่ง เพียงแต่เธอไม่ชอบแต่งตัวและวุ่นวายกับใครเท่าใดนัก เธอเล่าต่ออีกว่า หลังจากที่เพื่อนของเธอเล่าถึงครอบครัวของเธอ รวมไปถึงฐานะทางการเงินของเธอด้วยให้ผู้ปกครองกลุ่มนั้นฟัง หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ปกครองกลุ่มนั้นก็ยกมือสวัสดีเธอทุกครั้งไป ข้าพเจ้าเคยสัมผัสถึงถ้อยคำและสายตาดูถูกเหยียดหยามมาตั้งแต่ยังเล็ก ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกนั้นดีพอสมควร ตั้งแต่เล็ก ข้าพเจ้าเป็นคนเรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง ขี้อายและหวาดกลัวกับสายตาและความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเคยถูกมองด้วยสายตาเบื่อหน่ายและรำคาญ ข้าพเจ้าเคยถูกสบประมาทว่าวาดรูปและลงสีได้เน่ามาก ข้าพเจ้าเคยถูกประณามว่าป่วยการเมืองในวันที่เพิ่งฟื้นจากไข้มาโรงเรียน และลงไปเข้าแถวไม่ได้เพราะส่าไข้ขึ้นเต็มตัว ทุกประสบการณ์ที่เกิดขึ้นข้าพเจ้า แม้ในเวลานั้น มันจะทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกแย่มากมายเพียงใดก็ตาม แต่มันเป็นประสบการณ์ที่ทำให้ข้าพเจ้าเติบโตขึ้น ประสบการณ์เหล่านั้นสอนให้ข้าพเจ้ารู้จักเมตตาคนที่อ่อนแอ ประสบการณ์เหล่านั้นสอนให้ข้าพเจ้าใส่ใจคนที่รู้สึกพ่ายแพ้ในชีวิต ประสบการณ์เหล่านั้นสอนให้ข้าพเจ้าไม่ดูถูกเหยียดหยามใคร ทั้งด้วยความรู้สึก คำพูด หรือการกระทำก็ตาม *ขอให้ใจ ลูกนี้ มีแต่รัก เป็นที่พึ่ง พิงพัก ยามใครล้า มีดวงใจ โอบเอื้อ เกื้อกรุณา มีเมตตา รู้คุณค่า ของผู้คน* .............................. |