“ถ้ามือข้างหนึ่งของท่านเป็นเหตุให้ท่านทำบาป จงตัดมันทิ้งเสีย ท่านจะเข้าสู่ชีวิตนิรันดรโดยมีมือข้างเดียว ยังดีกว่ามีมือทั้งสองข้างแต่ต้องตกนรกในไฟที่ไม่รู้ดับ” (มาระโก 9:43) หากเราไม่สามารถบังคับอวัยวะต่างๆในร่างกายของเราได้ เราก็จะใช้อวัยวะเหล่านั้นในการทำสิ่งที่เลวร้าย เมื่อตามองในสิ่งที่สกปรก มือก็จับต้องสิ่งสกปรกนั้น กลิ่นเหม็นคละคลุ้งของสิ่งสกปรกก็แทรกซึมเข้าไปในลมหายใจ ถูกจารึกจดจำไว้ในสมองและแปดเปื้อนไปถึงดวงใจ ข้าพเจ้ามีสุนัขตัวหนึ่งซึ่งเป็นสุนัขที่เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเล็ก มันเป็นขี้เรื้อน และเมื่อมันโต มันก็ตัวใหญ่มากเหมือนสุนัขพันธุ์ดัลเมเชียน นอกจากจะตัวใหญ่แล้ว มันยังมีเรี่ยวแรงที่มหาศาล เมื่อมันดีใจมันจะทะยานเข้าใส่อย่างแรง ข้าพเจ้าไม่ชอบที่จะเข้าใกล้มันนักด้วยกลิ่นตัวที่รุนแรงของมัน แต่ข้าพเจ้าต้องช่วยสามีในการฉีดยาบรรเทาโรคขี้เรื้อนให้มันทุกเดือน ทุกครั้งที่ต้องฉีดยาให้มัน ข้าพเจ้ารู้สึกแย่ที่สุด เพราะข้าพเจ้าต้องจับขามัน สัมผัสตัวมัน เอามือนึงปิดปากมันไว้ ก่อนที่สามีจะฉีดยาเข้าใต้ผิวหนังให้มัน หลังเสร็จภารกิจอันแสนทรมานของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารู้สึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาทันที มีความรู้สึกว่าล้างมือเท่าไหร่ก็ไม่สะอาด กลิ่นมันติดจมูกข้าพเจ้า ติดความรู้สึก ติดไปทุกรูขุมขนในร่างกาย ข้าพเจ้าต้องอาบน้ำฟอกตัวอยู่นานสองนาน ชโลมสบู่เหลว สบู่ก้อน ยาฆ่าเชื้อ ใส่ตัวเองจนมั่นใจว่า กลิ่นนั้นจะไม่ตามหลอกหลอนข้าพเจ้าอีก จริงแล้วประสบการณ์เช่นนี้ก็สอนใจข้าพเจ้ายิ่งนัก บาปก็เหมือนกับกลิ่นเหม็นๆร้ายกาจที่น่ารังเกียจ เมื่อข้าพเจ้าเข้าใกล้บาปนั้น ข้าพเจ้าก็เหม็นไปด้วยกลิ่นของความชั่วร้าย พระคริสตเจ้าคือธารน้ำใส คือสบู่เหลว คือยาฆ่าเชื้อที่จะชำระล้างบาปร้ายของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเป็นคนบาป ข้าพเจ้ายอมรับว่าเป็นคนบาป ขอพระคริสตเจ้าโปรดทรงชำระวิญญาณข้าพเจ้าให้ใสสะอาด แล้วข้าพเจ้าจะเป็นปรับเปลี่ยนตัวเองให้ขาวสะอาดพอด้วยความรักของพระองค์ “ขอพระองค์ทรงช่วยผู้รับใช้ให้พ้นจากความจองหอง อย่าให้ความจองหองนี้ครอบงำข้าพเจ้าเลย เพื่อข้าพเจ้าจะได้ไม่มีที่ตำหนิ บริสุทธิ์พ้นจากบาปหนัก” (สดุดี 19:13) ในช่วงเตรียมเข้าสู่การเฉลิมฉลอง 350 ปี มิสซังสยาม พระสงฆ์หลายท่านพยายามเน้นย้ำให้สัตบุรุษเคร่งครัดในศาสนพิธี ไตร่ตรองขั้นตอนในพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์อย่างตั้งใจ และเข้าใจสัญลักษณ์ที่เราปฏิบัติในพิธีกรรมนั้น ข้าพเจ้าจำได้ว่าพ่อของข้าพเจ้าเคยสอนข้าพเจ้าว่า ก่อนพระสงฆ์จะอ่านพระวรสาร ในขณะที่เราทำเครื่องหมายกางเขนที่หน้าผาก ปาก และหน้าอก เราต้องระลึกเสมอว่า เมื่อเราทำเครื่องหมายที่หน้าผาก เราจะต้องจดจำพระวาจานั้นไปใช้ประมวลผลในสมองให้คิดแต่สิ่งที่ดี เมื่อเราทำเครื่องหมายกางเขนที่ปาก ให้เราระลึกเสมอว่าเราจะพูดแต่สิ่งที่ดีดี นั้นคือการประกาศข่าวดีของพระคริสตเจ้า และเมื่อเราทำเครื่องหมายกางเขนที่หน้าอก ให้เราระลึกเสมอว่า เราจะนำพระวาจานั้นไปปฏิบัติจนเป็นกิจการที่ดี ที่ถูกกลั้นกรองออกมาจากใจที่บริสุทธิ์ ข้าพเจ้าจึงมักจะพูดทุกครั้งว่า ขอให้ลูกคิดแต่สิ่งที่ดีดี(ตอนทำกางเขนที่หน้าผาก) พูดแต่สิ่งที่ดีดี (ตอนทำกางเขนที่ปาก) และทำในสิ่งที่ดีดี (ตอนทำกางเขนที่หน้าอก) มีเพลงๆหนึ่งที่ข้าพเจ้าได้ยินตั้งแต่ยังเล็กในคาบเรียนคำสอน จวบจนปัจจุบันก็ยังพอได้ยินอยู่บ้าง แต่จำเนื้อหาได้ไม่ถูกต้องนัก “ดวงตาน้อยๆนี้จ้องมองพระองค์ แขนน้อยๆนี้ใช้ทำงานทุกวัน ขาเล็กๆนี้ใช้เดินตามทางพระองค์ ลิ้นน้อยๆนี้มีไว้พูดความจริง ใจน้อยๆนี้มีไว้เพื่อรักพระองค์ สิ่งน้อยๆนี้ขอมอบถวายพระองค์ โปรดให้จริงใจ ซื่อสัตย์และรักพระองค์” เมื่อยังเล็กชีวิตก็ดูบริสุทธิ์ อวัยวะน้อยๆในร่างกาย ก็มีไว้เพื่อสรรเสริญพระเจ้า ความสดใสร่าเริง และแววตาที่ซื่อก็มอบถวายให้พระเจ้าทั้งครบ อย่าให้วันเวลากลืนกินความบริสุทธิ์ สดใส ร่าเริง และความซื่อตรงนั้นไปอีกเลย ลูกจะกลับไปหาพ่อ ลูกจะกลับไปหาพ่อ .............................. |