“ท่านไม่มีเพราะไม่ได้วอนขอ ท่านวอนขอแต่ไม่ได้รับ เพราะท่านวอนขอไม่ถูกต้อง คือวอนขอเพื่อนำไปสนองกิเลสตัณหาของท่าน” (ยากอบ 4:2-3) ทุกครั้งที่เราสวดอ้อนวอนขอพรพระ กี่ครั้งที่เราสวดอ้อนวอนขอพรพระเพื่อผู้อื่นอย่างจริงจัง เรามักสวดภาวนาอ้อนวอนขอพรให้ตนเองในวันที่เรารู้สึกขาดแคลน และต้องการอะไรบางสิ่งบางอย่าง สามีขอให้ข้าพเจ้าซื้อลอตเตอรี่ให้ แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ซื้อให้ ด้วยข้าพเจ้าเห็นว่า ถ้าใครไม่ทำกินก็ไม่สมควรมีกิน สิ่งที่ได้มาง่ายๆก็มักสูญสลายไปง่ายๆด้วยเช่นกัน เมื่อเป็นดังนั้น สามีจึงไม่หวังพึ่งให้ข้าพเจ้าซื้อลอตเตอรี่อีกต่อไป นั่นหมายถึงว่า เขาจัดการซื้อด้วยตัวของเขาเอง ข้าพเจ้าแอบนึกขำในใจว่าทำไมต้องพยายามขนาดนั้น ข้าพเจ้าถามเขาว่า ถ้าถูกรางวัลที่ 1 เขาจะนำเงินส่วนนั้นไปทำอะไร เขาคิดพิจารณาครู่หนึ่งแล้วบอกกับข้าพเจ้าว่า 1. เขาจะเก็บไว้ให้ลูกๆ 3 ส่วนๆ ละเท่าๆกัน 2. เขาจะเก็บไว้ใช้ยามแก่ชรา 3. เขาจะใช้หนี้ให้พ่อแม่ และสร้างบ้านใหม่ให้ท่าน 4. เขาจะให้ข้าพเจ้าออกจากอาชีพครูและหาอาชีพที่ทำอยู่กับบ้าน ข้าพเจ้าบอกกับสามีว่า ข้อ 4 นี่แหละเราจึงไม่ถูกรางวัลที่ 1 เลย เพราะถ้าเราถูก ข้าพเจ้าซึ่งทำงานประกาศข่าวดีในสถานศึกษาของพระเจ้า ก็จะไม่ได้ทำหน้าที่ประกาศข่าวดีนี้อีกต่อไป เราจะทิ้งงานของพระองค์ไว้เบื้องหลังเงินทองที่ได้รับมา เราจะสนองความสุขของตนเองจนลืมหน้าที่สำคัญในฐานะชีวิตคริสตชน และเราจะคิดได้อีกครั้งเมื่อทรัพย์สินเงินทองนั้นเริ่มหมดลง ความสุขเล็กๆน้อยๆบนโลกใบนี้ก็เหมือนลมพัดเย็นๆใจเพียงชั่วคราว พอให้มีกำลังเรี่ยวแรงเดินต่อไปได้ แต่สิ่งสำคัญคือจุดหมายปลายทางที่เราต้องเดินไปให้ถึง จะไปในสภาพที่มอมแมม สกปรก เสื้อผ้าขาดวิ่น ไร้ซึ่งเงินทอง แต่เรายังไปถึงเส้นชัย ก็ยังดีกว่า ไปพร้อมกับรถหรู ทรัพย์สินเงินทองที่เราพะวงแบกติดตัวเราไปด้วย แต่ไปไม่ถึงปลายทาง ก็ไร้ประโยชน์ ข้าพเจ้าได้ฟังเรื่องราวของหญิงชราคนหนึ่งที่เคยมั่งมีเงินทอง บัดนี้หูตาของเธอเริ่มฝ้าฟาง แต่เธอก็ยังยึดติดกับทรัพย์สมบัติของเธอ เธอมักโวยวายเอากับคนในครอบครัวว่ามาขโมยทรัพย์สินของเธอไป เพราะเธอมองไม่เห็นทรัพย์สินนั้นอีกแล้ว และก็จดจำไม่ได้เสียด้วยว่าวางสมบัติเหล่านั้นไว้ส่วนใดของบ้านบ้าง เธอไม่มีความสุข เพราะทุกวันเธอจะคอยพะวงว่าสมบัติของเธอยังอยู่ครบหรือไม่ หรือมีใครเข้ามาหยิบฉวยไปหรือเปล่า “การต่อสู้และการทะเลาะวิวาทในหมู่ท่านนั้นมาจากที่ใด มิใช่มาจากกิเลสตัณหาซึ่งต่อสู้อยู่ภายในร่างกายของท่านหรือ ท่านอยากได้แต่ไม่ได้ จึงฆ่ากัน ท่านอยากได้แต่ไม่สมหวัง จึงทะเลาะวิวาทและต่อสู้กัน” (ยากอบ 4:1-2) เมื่อเรารู้สึกทดท้อกับการดำเนินชีวิต เมื่อปัญหาสารพัดรุ่มเร้าเข้ามาให้เรารู้สึกระอาใจ ปฏิกิริยาของความเป็นมนุษย์ก็ทำงาน เพื่อดิ้นรนพาตนให้พ้นทุกข์ในทุกวิถีทาง ยิ่งดิ้นรนยิ่งอ่อนล้า เพราะความทุกข์ยากนั้นก็ยังคอยติดตามเราไปในทุกวิถีทาง “จงแบกกางเขนและตามพระองค์ไป” จึงเป็นวิธีเดียวที่เราจะอยู่กับความทุกข์นั้นอย่างเข้าใจ และเป็นหนึ่งเดียวกันกับความทุกข์นั้นด้วยความยินดี เมื่อทุกข์ก็มีใจสุภาพพอที่จะบอกว่าเรามีทุกข์ เมื่อสุขก็เก็บไว้เป็นพลังชีวิต “พระองค์ประทานสิ่งดีทั้งหลายแก่ผู้อดอยาก ทรงส่งเศรษฐีให้กลับไปมือเปล่า” (ลูกา 1:53) บทเพลงหนึ่งขับขานไว้ว่า... “กางเขนคือความรอดของวิญญาณ ลูกจะพบพานต้องผ่านชีวิตทุกข์ทน ทางแห่งกางเขนนำสู่สวรรค์เบื้องบน ต้องผจญสู่ทนสิ่งร้ายนานา” .............................. |