“ความเชื่อก็เช่นเดียวกัน หากไม่มีการกระทำ ก็เป็นความเชื่อที่ตายแล้ว” (ยากอบ 2:17) มีสำนวนหนึ่งที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินอยู่บ่อยๆก็คือ “Deeds speak louder than words” แปลว่า การกระทำดังกว่าคำพูด ซึ่งอับราฮัม ลิงคอล์น ได้กล่าวไว้ตรงกับข้อความในพระคัมภีร์มาก ไม่ว่าจะเป็นความรัก ความเชื่อ หรือความหวัง หากไร้ซึ่งการกระทำก็ไร้ประโยชน์ใดใดเลย หากปากเพียรพร่ำบอกคำว่ารัก แต่ไม่เคยแสดงออกถึงความรักที่เป็นการกระทำ ก็ไม่น่าจะเรียกว่าความรักได้ หากปากพร่ำพูดแต่ว่าข้าพเจ้าเชื่อๆ แต่ไร้ซึ่งการกระทำถึงความเชื่อที่แท้จริง ก็ไม่น่าจะเรียกว่ามีความเชื่อได้ หากปากพร่ำรำพันแต่ความหวัง แต่ไม่เคยลงมือกระทำให้ไปถึงความหวัง ก็ไม่น่าจะมีความหวังที่สำเร็จผล คุณค่าของชีวิตมนุษย์อยู่ที่การกระทำเพื่อผู้ที่เราบอกว่ารัก เพื่อผู้ที่เราบอกว่าเชื่อ และเพื่อสิ่งที่เราบอกว่าหวัง ตั้งแต่เล็กจนโต คุณพ่อคุณแม่ ครูคำสอน จะสอนเสมอว่า เพื่อนมนุษย์ทุกคนคือพระเยซูเจ้า เรากระทำสิ่งใดกับเขาก็เหมือนเรากระทำสิ่งนั้นต่อพระเยซูเจ้า และเราอยากให้ผู้อื่นกระทำกับเราเช่นไรก็จงกระทำเช่นนั้นกับเขา บางทีแบบอย่างที่ไม่ดีของคนบางคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา ก็เป็นบทเรียนให้เราได้พัฒนาตนเองด้วยเช่นกัน พี่น้องคริสตชนที่รัก คนรอบข้าง เพื่อนต่างความเชื่อ ต่างมองว่าเรามีบัญญัติของความรักเป็นพื้นฐาน แม้ในสังคมภายนอกก็ยังมองว่าเราเป็นศาสนาแห่งความรัก คริสตชนจึงมีรูปลักษณ์ของความอ่อนโยน อ่อนหวาน มีเมตตา อบอุ่น น่าพึ่งพิง แต่ในความเป็นจริงมันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ คริสตชนส่งเสริมซึ่งกันและกันจริงๆใช่ไหม คริสตชนตักเตือนกันด้วยความรักหรือหวังเพื่อทำลาย คริสตชนใช้ดวงใจที่อ่อนโยนเพื่อทลายกำแพงใจที่แข็งกระด้างหรือเปล่า หรือใช้ตาต่อตาฟันต่อฟันกันแน่ บางทีข้าพเจ้าก็รู้สึกว่า คริสตชนเรากำลังถูกจู่โจมจากซาตานอย่างหนัก และเราหลายคนก็หลงเดินตามเสียงของซาตาน เรากำลังกระทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับข้อคำสอนของพระเยซูเจ้า เรากำลังมองคนรอบข้างเป็นศัตรูใช่ไหม เรามองเห็นเศษฝุ่นในตาผู้อื่นแต่ไม่เคยเห็นไม้ทั้งท่อนในตาของตนเอง เรากำลังตกเป็นทาสของมารซาตานโดยไม่รู้ตัวจริงหรือไม่ ถ้าเรายังด่าทอเพื่อนพี่น้องในพระเจ้า ซึ่งเป็นครอบครัวเดียวกันกับเราได้อย่างเอาเป็นเอาตาย เราก็ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆที่ไม่ได้รู้จักพระเจ้า ถ้าเรายังใช้ตาต่อตาฟันต่อฟัน เราก็กลับไปสู่ในอดีตที่ยังไม่มีข้อคำสอนของพระเยซูเจ้าสอนให้เรารักกัน ตราบใดที่เรายังเอาความรู้สึกของเราเป็นที่ตั้ง และมองคนรอบข้างอย่างคู่ต่อสู้ เราก็ไม่ได้มีความรัก ความเชื่อ ความหวังที่พระคริสตเจ้าทรงมอบให้เราเลย อย่าบอกว่ารักพระเจ้า ถ้าเรายังทำร้ายเพื่อนพี่น้องในพระเจ้าอยู่ “ถ้าผู้ใดอยากติดตามเรา ก็ให้เขาเลิกนึกถึงตนเอง ให้แบกไม้กางเขนของตน และติดตามเรา” (มาระโก 8:34) บทเพลงจงรักซึ่งกันและกันท่อนหนึ่งขับขานไว้ว่า “จงอภัยในความผิดและเคืองโกรธ ยกโทษทัณฑ์ให้กันไป ยกโทษให้ ไม่จะเป็นผู้ใด ดังที่เรายกให้ท่าน” ข้าพเจ้ามีบาปมากมายนับไม่ถ้วนถ้าพระเจ้าเปิดรายการชีวิตของข้าพเจ้าออกมา ข้าพเจ้าเองก็ไม่สมควรได้รับการอภัยด้วยซ้ำไป แต่เพราะพระเจ้าทรงรักและให้อภัยข้าพเจ้าเสมอ ข้าพเจ้าจึงพยายามที่จะรักและให้อภัยผู้อื่นให้ได้เช่นกัน “จงรักซึ่งกันและกัน ดังที่เรารักท่าน” .............................. |