“พี่น้องที่รักทั้งหลาย จงฟังเถิด พระเจ้าทรงเลือกผู้ที่โลกตัดสินว่ายากจน เพื่อให้เขามั่งมีในความเชื่อ และเป็นทายาทรับมรดกพระอาณาจักร ซึ่งทรงสัญญาไว้สำหรับผู้ที่รักพระองค์มิใช่หรือ” (ยากอบ 2:5) ครั้งหนึ่ง ซิสเตอร์ท่านหนึ่งต้องการหากระแสเรียก เพื่อให้หญิงสาววัยรุ่นได้เข้ามาทดลองสัมผัสชีวิตตามจิตตารมณ์ของคณะซิสเตอร์ ข้าพเจ้าถามซิสเตอร์ว่าต้องการเข้ามาหากระแสเรียกในกรุงเทพหรือไม่ เพราะสังเกตว่าซิสเตอร์จะออกจัดกิจกรรมหากระแสเรียก กับบรรดาเยาวชนหญิงสาวที่อยู่ตามชนบทและชาวเขาเสียเป็นส่วนใหญ่ ซิสเตอร์อธิบายว่า บรรดาเยาวชนวัยรุ่นในเมือง มักจะใช้เวลาไปกับความสุขสนุกสบายที่มีคนรอบข้างปรนเปรอให้ พวกเขามีความคิดที่ซับซ้อนและจิตใจที่อึกทึกครึกโครมไม่สงบนิ่ง เป็นการยากที่พวกเขาจะยอมสละความสุขเหล่านั้น ต่างจากบรรดาหญิงสาวในชนบทหรือบนดอยห่างไกล พวกเขายังมีความคิดที่ไม่ซับซ้อนนัก ความซื่อบริสุทธิ์ของพวกเขา คือพระพรของพระเจ้าที่ทำงานได้เต็มที่ในตัวของพวกเขา เขายังมีจิตใจที่สงบสุข มีสันติ มีที่ว่างที่จะให้พระเจ้าเข้ามาชิดใกล้ เขาจึงได้ยินเสียงของพระเจ้า ท่ามกลางความยากจน ท่ามกลางธรรมชาติ ท่ามกลางความว่างเปล่าที่สวยงามในชีวิต ข้าพเจ้าเห็นจริงตามคำอธิบายเหล่านั้น พระเจ้าทรงเลือกผู้ที่โลกเห็นว่ายากจน เพราะพวกเขามีใจบริสุทธิ์ นบนอบ สุภาพ และมีที่ว่างสำหรับต้อนรับพระองค์ พวกเขามีหูไว้สำหรับฟังเสียงเรียกของพระเจ้ามากกว่าเสียงเรียกของมนุษย์ พวกเขามีดวงตาที่ส่องประกายสดใสมากกว่าดวงตาที่แข็งกร้าวของสังคมเมือง ข้าพเจ้าก็ได้สัมผัสความรู้สึกเช่นนั้น ทั้งในสังคมเมืองและสังคมชนบท และมีความหวังเหลือเกินที่จะให้บรรดาเยาวชนหญิงสาวในเมือง ได้มีโอกาสพบกับสันติสุขเช่นนั้นบ้าง ไม่ต้องคิดซับซ้อน ไม่ต้องวางแผนเพื่อคอยแข่งขันดิ้นรน แก่งแย่งกัน มีช่วงเวลาที่ปล่อยว่างให้พระเจ้าเข้ามาเติมเต็มจิตใจที่อ่อนล้า มีช่วงเวลาที่มีดวงตาของความสดใสเป็นประกายสวยงาม มีหูที่พร้อมจะเปิดรับฟังเสียงของพระเจ้าอย่างชัดเจน “องค์พระผู้เป็นเจ้าประทานสายตาแก่คนตาบอด องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพยุงผู้ที่ล้มให้ลุกขึ้น องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงรักผู้ชอบธรรม องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงพิทักษ์คนต่างถิ่นที่มาอาศัยอยู่” (สดุดี 146:8-9) ทำไมองค์พระผู้เป็นเจ้าจึงประทับอยู่ท่ามกลางผู้ทุกข์ยาก ทำไมองค์พระผู้เป็นเจ้าจึงทรงฟังเสียงของผู้ยากไร้ เพราะพวกเขาอ่อนโยน พวกเขานบนอบ สุภาพ และมีหูที่พร้อมจะรับฟังคำสอนของพระองค์ด้วยใจที่เปิดกว้าง ยอมรับ ขอให้ข้าพเจ้ามีใจที่นบนอบ สุภาพพอที่จะฟังเสียงของพระองค์ มีดวงใจที่เปล่าว่างพอที่จะให้พระองค์เข้ามาประทับอยู่ภายในใจ มีดวงตาที่สดใสพอที่จะมองเห็นพระองค์ท่ามกลางความวุ่นวายฝ่ายโลก เพราะพระองค์ ทรงสดับ ฟังคำข้าฯ ผู้อ่อนล้า ต่ำค่า น่าสงสาร เพราะพระองค์ ทรงเมตตา เอื้ออภิบาล ข้าฯจึงผ่าน ความลำบาก ไม่ยากเลย .............................. |