“วอนขอท่านทั้งหลาย ให้ดำเนินชีวิตสมกับการที่ท่านได้รับเรียก” (เอเฟซัส 4:1) เราได้รับการเรียกให้กระทำภารกิจของคริสตชน ด้วยหน้าที่ที่แตกต่างกัน แต่ความแตกต่างนั้น กลับทำให้เราใช้พระพรของพระเจ้า เข้าถึงกลุ่มคนได้หลากหลายยิ่งขึ้น เราได้ดำเนินชีวิตตามพระพรนั้นอย่างเต็มที่หรือไม่ สมกับการได้รับเรียกหรือไม่ สำหรับข้าพเจ้าแล้วนั้นการดำเนินชีวิตให้สมแก่การได้รับเรียก คือการดำเนินชีวิตตามแบบอย่างและข้อคำสอนของพระคริสตเจ้า ให้คนรอบข้างได้สัมผัสถึงพระเยซูคริสตเจ้าเมื่อเห็นกิจการดีของเรา ถึงแม้ว่าข้าพเจ้าเองอาจจะไม่ใช่คนดีเต็มร้อย แต่ทุกกิจการ ข้าพเจ้ามีความพยายามที่จะกระทำแต่สิ่งที่ดีดี แม้จะหลงทางไปบ้าง ก็จะพยายามดึงตัวเองกลับมาให้จงได้ในที่สุด ข้าพเจ้าเคยร่วมงานกับบุคคลในลักษณะต่างๆกัน เคยสัมผัสบุคคลที่มองทุกเหตุการณ์เป็นบวก ความคิดและคำพูดทุกคำของเขาสร้างสรรค์กำลังใจ และชูใจผู้ชิดใกล้ และเคยสัมผัสบุคคลที่มองเหตุการณ์ทุกอย่างเป็นลบ ความคิดและคำพูดของเขาช่างลิดรอนพลังชีวิต และสร้างความมืดมิดให้จิตวิญญาณ ข้าพเจ้ากลับมาไตร่ตรองตนเองว่า แล้วเราหละจะเป็นบุคคลประเภทใด ในฐานะที่ได้รับเรียกจากพระคริสตเจ้า เมื่อพระองค์ทรงเลี้ยงดูเราทั้งฝ่ายกายและฝ่ายจิตวิญญาณ สิ่งดีดีที่เราได้รับจากพระคริสตเจ้า ข้อคำสอนที่เราได้สัมผัสจากพระคริสตเจ้า เรามีอะไรแบ่งปันให้กับคนรอบข้างบ้างหรือไม่ เราเป็นภาพลบ หรือภาพบวกในใจของผู้อื่น “พระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์ ประทานอาหารให้สิ่งมีชีวิตทั้งมวลได้กินจนอิ่ม องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเที่ยงธรรมในพระมรรคาทั้งหลายของพระองค์ ทรงความรักมั่นคงในพระราชกิจทั้งหลาย” (สดุดี 145:17) ข้าพเจ้าคิดถึงคุณแม่เทเรซาแห่งกัลกัตตา ผู้ที่ข้าพเจ้ารู้สึกและสัมผัสได้ว่า ท่านดำเนินชีวิตสมกับการได้รับเรียกเต็มร้อยจริงๆ แม้ในช่วงชีวิตของท่านจะได้รับรางวัลฝ่ายโลกมากมาย แต่ท่านก็ยังคงยืนหยัดอยู่บนความนบนอบ ยากจน เสียสละ ทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อผู้ทุกข์ยาก ผู้ถูกสังคมรังเกียจ ท่ามกลางอุปสรรคมากมายที่ท่านต้องฝ่าฟันเพื่อผู้อื่น ท่านเป็นแบบอย่าง และเป็นเสียงเตือนใจสำหรับคริสตชนยุคใหม่ ที่กำลังหลงทาง ชื่นชมอยู่กับความสนุกสบายในการดำเนินชีวิตบนโลกนี้ โดยไม่ได้เอาใจใส่ รับฟังเสียงของเพื่อนพี่น้องร่วมโลกที่กำลังทุกข์ยากมากมาย อาจจะด้วยเหตุผลที่ว่า คนทุกข์ยากมีมากมาย เราหรือจะเข้าไปช่วยเหลือได้ คำสอนของคุณแม่เทเรซาย้ำเตือนใจเราว่า “เราสามารถให้ในสิ่งเล็กน้อยด้วยหัวใจที่ยิ่งใหญ่ได้” จริงๆ มองทุกชีวิตด้วยหัวใจแห่งรัก สัมผัสให้ประจักษ์ว่ารักนั้นยิ่งใหญ่ มองผู้ทุกข์ยากให้เห็นพระคริสต์อยู่ภายใน แล้วเอื้อมมือออกไปโอบกอดเขาขึ้นมา จงให้แม้เพียงสิ่งเล็กน้อยที่เรามี ให้ด้วยใจปรานีแค่นี้ก็แสนจะมีค่า เพราะสิ่งที่ให้มาจากใจที่ยิ่งใหญ่เมตตา ซึ่งมีพระคริสต์นำพาเราจึงเห็นคุณค่าของผู้คน …………………………. |