“ประกาศกย่อมไม่ถูกเหยียดหยามนอกจากในถิ่นกำเนิด ท่ามกลางวงศ์ญาติ และในบ้านของตน” (มาระโก 6:4) เด็กชายคนหนึ่งถูกส่งต่อพฤติกรรมในแต่ละระดับชั้นเรียน ว่าเป็นเด็กที่ไม่เอาถ่าน ขี้เกียจสันหลังยาว ค้างงานขาดความรับผิดชอบ เมื่อขึ้นชั้นเรียนในระดับที่สูงขึ้น ก็ถูกส่งต่อพฤติกรรมเช่นนี้ในทุกระดับชั้นไป มารดาของเด็กชายรู้สึกสงสารบุตรชายของตนมาก แต่ก็ทำกระไรไม่ได้เนื่องจากยังมีข้อผูกมัดหลายด้านในสถานศึกษาของบุตรชาย เธออดทน และให้กำลังใจบุตรชายของตน พยายามสอนให้บุตรชายของตนมองอุปสรรคต่างๆให้เป็นประสบการณ์ชีวิต พยายามดึงพรสวรรค์ที่บุตรชายของตนมีให้ส่องแสงออกมาเป็นกิจการ จวบจนบุตรชายจบการศึกษาในระดับหนึ่งของสถาบันแห่งนี้ และไปต่อในระดับชั้นต่อไปของอีกสถาบันหนึ่ง ณ ที่ใหม่แห่งนี้ แสงแห่งพระพรของบุตรชายเริ่มส่องประกาย พรสวรรค์ที่เคยถูกซุกซ่อนอยู่เริ่มได้รับการยอมรับ ความตั้งใจใหม่ในสถาบันแห่งใหม่ทำให้บุตรชายได้รับชีวิตใหม่ด้วย เมื่อสถานที่แห่งใหม่ให้การยอมรับ เปิดประตูและกางแขนออกต้อนรับชีวิตที่เคยติดลบของบุตรชาย พระพรต่างๆก็เริ่มไหลหลั่งมาอย่างท่วมท้น บุตรชายเริ่มเห็นคุณค่าและศักยภาพที่ถูกกดไว้ภายในแห่งตน ทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสถานศึกษาทุกสถานศึกษา เมื่อเด็กคนหนึ่งไม่ได้รับการยอมรับจากสถานศึกษาหนึ่ง แต่เมื่อย้ายสถานศึกษากลับได้รับการยอมรับมากกว่าที่เดิม เมื่อบุคคลได้รับการยอมรับ บุคคลนั้นย่อมมีโอกาสพัฒนาตนเองมากขึ้น เหตุการณ์นี้ทำให้ข้าพเจ้าคิดถึงพระวาจาจากพระวรสารนักบุญมาระโกข้างต้น ความว่า “ประกาศกย่อมไม่ถูกเหยียดหยามนอกจากในถิ่นกำเนิด” (มาระโก 6:4) พระเยซูเจ้าถูกเหยียดหยามในถิ่นกำเนิด ว่าเป็นเพียงลูกช่างไม้ธรรมดาคนหนึ่ง จะเอาความอำนาจใดมาเทศน์สอน หรือกระทำการอัศจรรย์ได้ ในขณะที่เมื่อพระเยซูเจ้าออกเทศนาสั่งสอน และทำการอัศจรรย์ในต่างถิ่น กลับรับการยอมรับมากมายจากประชาชน ดังนั้น หากชีวิตของเราจะไม่ได้รับการยอมรับบ้าง จะถูกติฉินนินทา หรือถูกกล่าวร้ายใส่ความ ถูกทำร้ายบ้าง เราเองก็ควรจะน้อมรับและมองชีวิตของพระเยซูเจ้าเป็นแบบอย่างเสมอ ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน ข้าพเจ้าเคยถูกดูหมิ่นถึงความอ่อนแอ เคยถูกมองด้วยสายตาดูแคลนถึงความไม่เอาถ่านในหลายๆเรื่อง เคยถูกดูถูกเหยียดหยามถึงความเฉื่อยช้าและไม่ทันผู้ทันคน จากบุคคลที่เข้มแข็งกว่า แต่เมื่อข้าพเจ้าพยายามค้นหาเอาพรสวรรค์ที่ข้าพเจ้ามี ออกมาแสดงเป็นกิจการในสถานที่ที่ข้าพเจ้าจะได้รับการยอมรับ ถูกที่ ถูกโอกาส กิจการนั้นก็ส่องสว่างไสวไปได้สวยงามยิ่งนัก ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศถึงกิจการนั้นให้กับคนที่เคยดูแคลนข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องกระทำสิ่งใดเพื่อลบล้างจุดด้อยของตนเอง แต่ข้าพเจ้าจะให้กิจการดีที่เกิดจากพรสวรรค์ของข้าพเจ้าที่พระเจ้าทรงประทานให้ ค่อยๆส่องแสงออกมาด้วยตัวของมันเอง ประกาศด้วยกิจการของมันเอง “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทรงพระกรุณาต่อข้าพเจ้าทั้งหลาย ทรงพระกรุณาต่อข้าพเจ้าทั้งหลายเถิด เพราะข้าพเจ้าทั้งหลายถูกดูหมิ่นมากเกินไปแล้ว ข้าพเจ้าทั้งหลายทนการเยาะเย้ยจากคนโอหัง และทนการดูหมิ่นจากผู้หยิ่งยโสมากเกินไปแล้ว” (สดุดี 123:4) ให้กิจการ ของเรา ส่องสว่าง เปิดเส้นทาง แห่งพระพร สอนใจมั่น ทุกกิจการ ฉายภาพลักษณ์ พระทรงธรรม์ ส่องเฉิดฉันท์ นำสวรรค์ สู่ชาวชน …………………………. |