“ความทุกข์ยากลำบากเล็กน้อยของเราในปัจจุบันนี้ กำลังเตรียมเราให้ได้รับสิริรุ่งโรจน์นิรันดร อันยิ่งใหญ่หาที่เปรียบมิได้” (2โครินธ์ 4:17) ข้าพเจ้าเคยรู้สึกว่าภาระหน้าที่การงานที่จำเจในแต่ละวัน บางครั้งมันก็เป็นเหมือนตัวดูดพลังความสุขของข้าพเจ้าในแต่ละวันออกไป แต่เมื่อกลับมาย้อนทบทวนชีวิตที่ได้รับการอภัย และได้รับพระพรจากพระมากมาย ข้าพเจ้าก็ระลึกอยู่เสมอว่า ความทุกข์จากหน้าที่การงานมันไม่ได้เป็นภาระหนัก ที่เกินกว่าพระพรและความรักที่พระเจ้าทรงมอบให้กับข้าพเจ้าเลย ลูกๆมักถามข้าพเจ้าว่า ทำไมข้าพเจ้าต้องมาเป็นครู ทำไมไม่ทำอาชีพอื่นๆที่ได้รับค่าตอบแทนมากกว่านี้ ครอบครัวเราจะได้อยู่สุขสบายมากกว่านี้ นั่นสินะ ทำไมข้าพเจ้าถึงเลือกมาเดินทางสายเรือจ้างได้นะ ไม่สิ ข้าพเจ้าอธิบายกับลูกๆว่า ข้าพเจ้าไม่ได้เลือกนะ แต่นี่เป็นสิ่งที่พระเลือกสรรจริงๆ ข้าพเจ้ายังเรียนไม่จบด้วยซ้ำไปในขณะที่ผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง เอ่ยชวนและขอพ่อแม่ของข้าพเจ้าให้ข้าพเจ้ามาทำงานเป็นครูในโรงเรียนนี้ ทุกช่วงเวลา ทุกการเปลี่ยนแปลง ทุกก้าวที่ข้าพเจ้าเดินอยู่บนทางสายนี้ ข้าพเจ้าเห็นกราฟชีวิตของตนเองช่างเป็นกราฟที่สวยงามจริงๆ ไม่ใช่สวยงามเพราะความสุขสมบูรณ์ในการทำงาน แต่เป็นความสวยงามจากการเรียนรู้ผ่านความทุกข์ยาก ความผิดพลาด ความเลวร้าย เพื่อนำไปสู่ความสมบูรณ์ของชีวิต ความทุกข์ยากจากการถูกดูหมิ่นเหยียดหยาม ความกดดันรอบข้าง ความผิดพลาดจากการเลือกเดินบนเส้นทางของความสุขส่วนตน จนเกิดความเลวร้ายจากผลของการเลือกที่ผิดพลาดนั้นตามมา แต่ในทุกๆก้าวเดินนั้น แม้จะไม่สวยงามด้วยความสุข แต่ก็สวยงามด้วยประสบการณ์ชีวิตฝ่ายกายและฝ่ายจิต ทำให้มีข้าพเจ้าในวันนี้ ที่เรียนรู้ที่จะอยู่กับความทุกข์ยากลำบากด้วยความรัก เรียนรู้ที่จะอยู่กับความพอดีด้วยความรู้สึกที่พอเพียง เรียนรู้ที่จะให้อภัยผู้อื่นเมื่อย้อนมาดูความผิดพลาดของตนที่เคยกระทำมา เรียนรู้ที่จะเป็นพลังใจให้คนอื่นที่กำลังหมดพลังใจเหมือนที่ข้าพเจ้าเคยผ่านมา เรียนรู้ที่จะมีคำพูดที่เป็นพระพรต่อคนรอบข้าง ข้าพเจ้าบอกกับลูกๆว่า ชีวิตของข้าพเจ้าเป็นชีวิตที่พระเจ้าทรงเลือกสรรแล้ว เหมาะสมที่สุดแล้ว บนความพอเพียง พอดี พอควร ต่อตนเอง ต่อครอบครัว ต่อศิษย์และต่อทุกๆคน “เมื่อกระโจมที่เราอาศัยอยู่ในโลกนี้ถูกเก็บไปแล้ว เรายังมีบ้านซึ่งพระเจ้าทรงสร้างไว้สำหรับเรา เป็นบ้านที่ไม่ได้สร้างด้วยมือมนุษย์ แต่เป็นบ้านถาวรนิรันดรอยู่ในสวรรค์” (2โครินธ์ 5:1) เมื่ออดีตมนุษย์เลือกเดินทางผิดพลาด จนต้องพบความยากลำบากมากมายในชีวิต แต่ถ้ามนุษย์เลือกที่จะอดทนต่อความยากลำบากมากมายนั้นได้ จะทำให้มนุษย์เดินทางกลับสู่บ้านที่มีแต่ความสุขแท้ถาวร ข้าพเจ้า เฝ้าร้องหา องค์พระเจ้า คราทุกข์เศร้า โศกสลด รันทดเหลือ ขอพระองค์ ทรงเมตตา มาจุนเจือ การุญเอื้อ เกื้อกูล หนุนเยียวยา หากพระองค์ ทรงผิน พระพักตร์หนี ข้าฯคงสิ้น ชีวี ที่โหยหา ขอพระองค์ ทรงโอบอุ้ม กรุณา นำข้าฯสู่ เคหา แห่งพระองค์ …………………………. |