“เพราะพระองค์ทรงยอมรับความตาย เพื่อลบล้างการล่วงละเมิด ตามเงื่อนไขของพันธสัญญาเดิมแล้ว” (ฮีบรู 9:15) มนุษย์มีแนวโน้มที่จะยึดตัวตนของตน เอาตนเป็นที่ตั้งอยู่เสมอ การออกจากตนเอง หรือยอมรับสภาพปัญหาของตนเอง จึงเป็นไปได้ลำบากยิ่งนัก ต่างคนต่างเรียกร้องสิทธิประโยชน์ของตนเอง ต่างเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง จนบางครั้งก็ละเมิดความยุติธรรมต่อผู้อื่น ข้าพเจ้าได้ฟังข่าวเกี่ยวกับเงินเบี้ยเลี้ยงต่างๆของหญิงคลอดบุตร เด็กทารก ผู้สูงอายุ คนว่างงาน ที่รัฐจัดสรรให้เพื่อช่วยเหลือผู้ทุกข์ยาก แต่ก็ยังคงมีปัญหาอยู่ดี เงินไม่กี่ร้อยถ้าจะมองในฐานะผู้รับ มันก็น้อยแต่มีค่ายิ่งนัก แต่ถ้ามองในฐานะผู้จัดสรร มันก็ต้องใช้งบประมาณมากมาย จึงเกิดประเด็นงบประมาณไม่เพียงพอขึ้นมาอีก ข้าพเจ้ามองมุมกลับไปกลับมาแบบชาวบ้านมอง อันเงินเพียงไม่กี่ร้อยนั้น คนเป็นเศรษฐีคงไม่สะทกสะท้านสิ่งใด แลจะเห็นเป็นเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งอีกด้วยนี่เล่า แต่เมื่อมองในมุมผู้ทุกข์ยาก เงินเพียงไม่กี่บาทก็มีค่าสำหรับเขามากนัก มีคนเคยบอกข้าพเจ้าว่า หากในซอกกระเป๋าของเรายังมีเศษเหรียญมากมาย นั่นแสดงว่าเรายังมีกินมีใช้ไม่ได้ขาดแคลน จงใช้ในความพอมีของตนด้วยความพอใจ และพึงอยู่กับความพอเพียงเถิด ในวันนี้พระเยซูเจ้าทรงสอนข้าพเจ้าเช่นนั้น พระองค์ทรงสอนให้ข้าพเจ้าออกจากตนเองเพื่อผู้อื่น มองมุมของคนอื่นบ้างไม่ใช่มองในมุมมองเฉาพะของตนเองเท่านั้น เหมือนที่พระองค์ทรงออกจากตนเอง ใส่ใจทุกรายละเอียดของข้าพเจ้าและมนุษย์ทุกคน ผ่านพระกายและพระโลหิตศักดิ์สิทธิ์ของพระองค์ ที่ถวายเป็นบูชาเพื่อลบล้างบาปโทษของชาวเรา ........................... มองคนมั่งมีแล้วอิจฉาก็เกิดบาปในใจ มองผู้ทุกข์ยากนั้นไซร้ทำให้ใจรู้จักปล่อยวาง ชีวิตที่ผ่านขวากหนามรายทาง ย่อมเป็นผู้สร้างให้เกิดภูมิต้านทานที่แข็งแรง รู้จักเรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้ แล้วจะได้รับความสุขใจที่ไม่ใช่การเสแสร้ง มองขวากหนามที่ก่อชั้นเป็นกำแพง ให้เป็นช่องทางแห่งความรักและพระพร มีชีวิตของพระเยซูเจ้าเป็นแบบอย่าง แล้วก้าวไปในทางตามคำพระองค์สอน ลดความเป็นตัวตนของตนในบางบทบางตอน แล้วสิ่งดีดีจะคืนย้อนกลับสู่ตัวเราเอง “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้าเป็นผู้รับใช้พระองค์ ข้าพเจ้าเป็นผู้รับใช้พระองค์ เป็นบุตรของหญิงรับใช้พระองค์ พระองค์ทรงปลดโซ่ตรวนที่จองจำข้าพเจ้า” (สดุดี 116:16) ข้าพเจ้าสำนึกอยู่เสมอถึงโซ่ตรวนแห่งความผิดพลาดในชีวิต ที่เป็นประสบการณ์ตรึงสอนข้าพเจ้าในอดีตที่ผ่านมา สิ่งเหล่านั้นทำให้ข้าพเจ้ารู้จักที่จะให้อภัยผู้อื่นได้ง่ายขึ้น และรู้จักที่จะรับใช้ผู้อื่นโดยไม่โต้เถียง บ่นว่ามากยิ่งขึ้น ประสบการณ์ความผิดพลาดสอนให้ข้าพเจ้า รู้จักระมัดระวังทุกก้าวของการดำเนินชีวิตที่จะส่งผลต่อจิตวิญญาณ และเพื่อนมนุษย์รอบกายก็เป็นครูผู้สอนให้ข้าพเจ้ารู้จักที่จะเลือก นำสิ่งดีดีมาเป็นแบบอย่างในการเจริญชีวิตประจำวัน และนำสิ่งไม่ดีมาเตือนใจให้ระมัดระวังอย่าเผลอกระทำตาม เอวาเป็นแบบอย่างของความอ่อนแอ ความไม่เชื่อฟัง จึงส่งผลให้พ่ายแพ้ต่อคำยั่วยุของมารร้าย ข้าพเจ้าเองก็เช่นกัน ยามใดที่ข้าพเจ้าอ่อนแอต่ออำนาจฝ่ายต่ำ ยามนั้นข้าพเจ้าก็จะหลงเดินออกนอกหนทางแห่งความรอด บทเพลงหนทางรักซึ่งถูกขับร้องตั้งแต่สมัยข้าพเจ้ายังเล็กก็ดังแว่วมาในจิตสำนึกว่า “ขอองค์พระเจ้าประทานความสุข ให้ลูกพ้นทุกข์ได้รับสุขศานต์ ให้รักซึมซาบตราบนานเท่านาน ขอองค์ภูบาลประทานพรหลั่งดั่งสายพิรุณ เหมือนดังได้เข้าวิมานศักดิ์สิทธิ์ ขอองค์ทรงฤทธิ์ผู้คิดเกื้อหนุน มอบรักแบบอย่างพรั่งพร้อมพระคุณ ทั้งทรงการุญให้ลูกได้พ้นโทษทัณฑ์.......” …………………………. |