“เอโลอี เอโลอี เลมา สะบัคทานี” ซึ่งแปลว่า “ข้าแต่พระเจ้า ข้าแต่พระเจ้า ทำไมพระองค์จึงทรงทอดทิ้งข้าพเจ้า” (มาระโก 15:33) ประโยคนี้ข้าพเจ้าได้ยินมาแต่เล็กแต่น้อยในสมัยข้าพเจ้ายังเด็ก ช่วงปลายๆเทศกาลมหาพรตในบทพระวรสารที่แสนยาวเหยียด แต่คำที่ถูกเขียนขึ้นใหม่ อาจจะเปลี่ยนแปลงไปทำให้ไม่คุ้นหูไปบ้าง ข้าพเจ้าจำได้ว่า เมื่อยังเล็ก ประโยคนี้เขียนไว้ว่า “เอลี เอลี ลามา สะบัคธานี” ซึ่งข้าพเจ้าก็พยายามศึกษาหาความหมายของคำที่เปลี่ยนไป เพื่อให้หายสงสัย ของความเป็นเจ้าหนูจำไมของตนเอง คำว่า “เอลี” หรือ “เอโลอี” ต่างก็แปลว่า “พระเจ้าของข้าพเจ้า” หรือในพระคัมภีร์คาทอลิกแปลไว้ว่า “ข้าแต่พระเจ้า” หากแต่ว่า “เอลี” เป็นภาษาฮีบรู ส่วน “เอโลอี” บ้างก็ว่าเป็นภาษาอาราเมอิค บ้างก็ว่าเป็นภาษาฮีบรู แต่จะภาษาไหนก็ตามแต่ ทุกครั้งก่อนที่พระเยซูเจ้าจะออกกระทำภารกิจใดใดก็ตาม พระองค์มักจะเสด็จไปประทับในที่เงียบสงัดเพื่อภาวนา และภาวนาต่อพระบิดาเจ้าเสมอ ในครั้งสำคัญนี้ก็เช่นกัน พระองค์ทรงร้องเรียกหาพระบิดาเจ้า และทรงเป็นหนึ่งเดียวกับพระบิดาเจ้าตลอดมา มีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเล่าถึง การสนทนากันของปีศาจ 2 ตัว ที่สนทนากันว่า จะล่อลวงมนุษย์ที่มีความเชื่อในพระเจ้าได้อย่างไรดี ปีศาจตัวหนึ่งกล่าวว่า “ไม่มีอะไรที่อันตรายต่อเรามากไปกว่า เวลาที่มนุษย์…มองไปรอบๆแล้วไม่เห็นร่องรอยของพระเจ้า และถามว่า ทำไมเขาจึงถูกทอดทิ้ง แต่ยังคงเชื่อฟังอยู่” ข้าพเจ้าอ่านทวนประโยคที่ปีศาจตัวนี้พูดและไตร่ตรองอยู่หลายรอบทีเดียว มันเหมือนเป็นประโยคปฏิเสธ ซ้อนปฏิเสธ ซึ่งสำหรับข้าพเจ้าก็จะตีความหมายได้ว่า ในวันที่มนุษย์มีปัญหาเหมือนดั่งหนึ่งถูกพระเจ้าทอดทิ้ง ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของพระเจ้าในชีวิตของเขา แต่เขาก็ยังคงเชื่อในพระเจ้าอยู่ดี นี่แหละคือสิ่งที่ปีศาจร้ายมันหวาดกลัว ว่าจะดึงวิญญาณของมนุษย์ผู้มีความเชื่อในพระเจ้าอย่างมั่นคงไปได้อย่างไร ความเชื่อในพระเจ้าจึงมีอิทธิพลต่อวิญญาณของมนุษย์มากมายทีเดียว เขาจะได้รับการปลดปล่อยจากบาป หรือไม่ ก็ด้วยความเชื่อของเขาเอง “เขาวางใจในองค์พระผู้เป็นเจ้า ก็ให้พระองค์ทรงช่วยเขาซิ ถ้าพระองค์ทรงรักเขา ก็ให้พระองค์ทรงปลดปล่อยเขา” (สดุดี 22:8) มหาพรตที่กำลังจะล่วงไป ก้าวสู่ปัสกาใหม่ที่กำลังจะมาถึง เป็นช่วงเวลาของความทุกข์ยากเพื่อจะข้ามไปสู่ความรอดพ้นที่ยิ่งใหญ่ ข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้ปฏิบัติหน้าที่ที่เปลี่ยนไปอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ได้รับทราบถึงหน้าที่ใหม่ของตนเอง ข้าพเจ้ารู้สึกเป็นทุกข์ รู้สึกถึงความไม่เหมาะสมของตนเองกับภาระงานนั้นๆ เพราะภาระงานเหล่านั้นเหมือนจะเพิ่มทวีมากยิ่งขึ้น จนเกินขีดความสามารถของข้าพเจ้า แต่ในทุกครั้งที่ข้าพเจ้าได้รับภาระงานใหม่ๆ พระเจ้าก็จะส่งบรรดาทูตสวรรค์ที่น่ารัก มากล่อมให้ข้าพเจ้าเรียนรู้จักที่จะยอมรับก่อนปฏิเสธ เรียนรู้ที่จะลองลงมือปฏิบัติก่อนที่จะบอกว่าปฏิบัติไม่ได้ แล้วนอกเหนือจากนั้น พระเจ้าจะเป็นผู้ดูแล และจัดการเพื่อข้าพเจ้าเอง ข้าพเจ้าจึงเชื่อว่า เมื่อข้าพเจ้ายอมที่จะเชื่อฟัง และเดินตามทางของพระเจ้าแล้ว ข้าพเจ้าจะไม่หลงทาง และปลอดภัยอยู่เสมอ บนหนทาง แห่งความเชื่อ ข้าฯคือเกลือ ผู้เชื่อมั่น ยึดถือองค์ พระทรงธรรม์ พร้อมบากบั่น จะดั้นไป ด้วยแบบอย่าง แห่งชีวิต มีพระคริสต์ ผู้ยิ่งใหญ่ เดินนำข้าฯ สู่ราชัย ไม่หวั่นใด ในโลกา …………………………. |