“อย่าทำบ้านของพระบิดาของเราให้เป็นตลาด” (ยอห์น 2:16) ถ้าจะกล่าวถึงว่าร่างกายของเราเป็นบ้านของพระเจ้า เป็นพระวิหารของพระจิตเจ้า “ท่านไม่รู้หรือว่า ร่างกายของท่านเป็นพระวิหารของพระจิตเจ้าผู้สถิตอยู่ในท่าน” (1 โครินธ์ 6:19) เราก็คงต้องดูแลรักษาพระวิหาร หรือบ้านอันศักดิ์สิทธิ์นี้ให้สะอาด ปราศจากเชื้อโรคใดใด เราถูกบรรจงสรรสร้างมาจากความรักของพระเจ้า มีหัวใจที่เป็นอิสระในการคิด กระทำสิ่งต่างๆ ด้วยตนเอง ผ่านกระบวนการของความเชื่อ ความหวัง และความรัก ที่จะเป็นเสมือนกรอบให้เราเลือกกระทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุด และเมื่อเรากระทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้วเราก็จะเป็นพระวิหารของพระเจ้าที่สวยงาม มีคุณค่า แต่แท้จริงแล้ว หลายครั้งที่เราเลือกจะใช้อิสรภาพที่ได้รับตามอำเภอใจของตนเอง เลือกที่จะกอบโกย เลือกที่จะหาผลประโยชน์เพื่อปรนเปรอตนเอง เราทำให้พระวิหารของพระเจ้าต้องมัวหมองบ่อยครั้ง เพราะกรอบแห่งคุณธรรมมันยากที่จะเดินตาม มันต้องผ่านการตัด สละ ละทิ้ง ความสุขสบายของตนออกไปบ้าง และถ้าจะกล่าวถึงพระวิหารของพระเจ้าที่เป็นศาสนสถาน ข้าพเจ้าก็หวนไปนึกถึงงานฉลองวัดแห่งหนึ่งในอดีตเมื่อ 2-3 ปีที่ผ่านมา บรรยากาศของงานฉลองวัด งานฉลองชุมชนแห่งความเชื่อ แต่ละที่ก็คงไม่แตกต่างกันมากนัก บริเวณโดยรอบวัด มักมีการออกร้านจำหน่ายสินค้าหลากหลายประเภท ผู้คนมากมายที่เดินทางหลั่งไหลมาร่วมงานฉลองวัดต่างตั้งเป้าหมายว่าจะได้รับพร แต่ในความเป็นจริง ภาพบรรยากาศของการฉลองวัดไม่แตกต่างจากงานตลาดนัดเลย ผู้คนยังคงจับจ่ายใช้สอยเดินชมสินค้าท่ามกลางเสียงเพลงเริ่มพิธีดังขึ้น นั่นคือภาพบรรยากาศที่ข้าพเจ้าสัมผัสคุ้นตาคุ้นความรู้สึกมานานพอสมควร ซึ่งบรรยากาศเหล่านั้นข้าพเจ้าเองก็ไม่ปฏิเสธว่าข้าพเจ้าก็ชอบ แต่ข้าพเจ้าก็ยังรู้สึกขัดอยู่ในใจทุกครั้งที่เสียงเพลงสรรเสริญพระเจ้าในวัด ดังพร้อมกับเสียงต่อรองราคาสินค้านอกวัด พระวิหารของพระเจ้าไม่มีสิ่งปรนเปรอทางกาย แต่มีอาหารหล่อเลี้ยงวิญญาณ ซึ่งสำคัญกว่ามิใช่หรือ พระวิหารของพระเจ้าไม่อึกทึกคึกโครม สงบร่มเย็น และเป็นที่พักพิงใจ ในขณะที่ภายนอกพระวิหารนั้น เต็มไปด้วยกิจกรรมนานาชนิดของมนุษย์ ที่ต่างขวนขวาย ไขว่คว้า หาผลประโยชน์ ผลกำไร สนองความต้องการของตัวเอง สิ่งสำคัญและมีคุณค่ามักได้มายาก และลำบากที่จะต้องอดทน รอคอย ต้องสละน้ำใจตนเอง ยอมรับในความต่ำต้อยด้อยค่าในสิ่งที่ขาดตกบกพร่องของตน “เป็นที่พึงปรารถนามากกว่าทองคำ ยิ่งกว่าทองคำบริสุทธิ์มากมาย หวานล้ำกว่าน้ำผึ้งที่หยดลงมาจากรวง” (สดุดี 19:10) เป้าหมายของเราคืออะไร ชัดเจนแค่ไหน และเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิตหรือเปล่านะ แสงสว่างของคำตอบอยู่ที่เดียวในยามมืดมน พระวาจาของพระเจ้าเท่านั้นที่จะตอบคำถามของเราได้ชัดเจนที่สุด เพราะพระวาจาของพระเจ้ามีคุณค่ามากกว่าทองคำ และหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งสดจากรวงรัง ...ในบ้านน้อย คอยรัก ประจักษ์ใจ มีความรัก ความห่วงใย ไว้คอยท่า มีแต่ความ เมตตา กรุณา มีเสียงพระ วาจา มาเลี้ยงใจ มีความ สงบ และสันติ ไร้ซึ่ง ข้อตำหนิ ติฉินได้ ไร้การ แก่งแย่ง แข่งขันใด มีแต่รัก ชื่นใจ ให้ชื่นชม... …………………………. |