“เพราะผู้ที่มีมากจะได้รับมากขึ้น และเขาจะมีเหลือเฟือ แต่ผู้ที่มีน้อย สิ่งเล็กน้อยที่เขามีก็จะถูกริบไปด้วย” (มัทธิว 25:29) ข้าพเจ้าเคยสงสัยพระวาจาตอนนี้ว่า ทำไมผู้ที่มีมากจึงยังต้องได้รับเพิ่มมากขึ้นอีกเล่า ทำไมคนมีน้อยจึงยังต้องถูกริบไปอีก อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้ากลับมาคิดทบทวน ไตร่ตรองดู คนมีมากส่วนใหญ่เพราะเขาสามารถจับจุดตัวเองได้ว่าอะไรคือพระพรของตน อะไรคือความสามารถพิเศษของตน และเขาก็ใช้ความสามารถนั้นในการพัฒนาตนจนประสบความสำเร็จ ยิ่งพัฒนา ยิ่งใช้พระพรที่ตนมีมากเท่าไหร่ พระพรนั้นก็จะยิ่งเพิ่มพูนขึ้น ข้าพเจ้ามีเพื่อนร่วมงานอยู่คนหนึ่ง เขามีความสามารถด้านการออกแบบ โดยเฉพาะการออกแบบชิ้นงานจากคอมพิวเตอร์ ดังนั้น หน่วยงานและเพื่อนๆจึงมักจะขอความช่วยเหลือจากเขาเสมอ อันที่จริงแล้ว ข้าพเจ้ารู้จักเขาตั้งแต่เขายังไม่ได้แสดงออกถึงศักยภาพตนเองด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ข้าพเจ้าเห็นการพัฒนาอย่างชัดเจนคือ ทุกครั้งที่มีเพื่อนร่วมงานมาขอความช่วยเหลือเขา ข้าพเจ้ายังไม่เคยเห็นเขาปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือเลย ดังนั้น ความสามารถที่เขามี ข้าพเจ้าขอเรียกความสามารถนี้ว่าเป็นพระพร จึงเพิ่มพูนและทวีมากยิ่งขึ้น จากการออกแบบด้วยโปรแกรมหนึ่ง เขาก็เก่งขึ้นในอีกหลายๆโปรแกรมในเวลาต่อมา งานที่เป็นผลผลิตจากพระพรพิเศษของเขา ทำให้เขามีพระพรนั้นทวียิ่งขึ้นจนข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงความน่ามหัศจรรย์ของพระเจ้า ผู้ประทานพระพรอันพิเศษแก่ผู้ที่สมควรจะได้รับ โดยเฉพาะเมื่อผู้รับเห็นคุณค่าและใช้พระพรนั้นเพื่อรับใช้คนรอบข้างด้วยความรัก แต่บางคนกลับใช้พระพรของตนเพื่อทำร้ายคนอื่น เบียดเบียนทำลาย กดขี่ข่มเหงคนอื่น ขาดความสุภาพอ่อนน้อมถ่อมตน เพราะเห็นว่าตนมีพระพรที่เหนือกว่าคนรอบข้าง ขาดความประมาณตน ใช้ชีวิตอยู่บนความทะนงหลงผิด พระพรที่เขามีมิได้เพิ่มพูนขึ้นเลย มันกลับไม่มีคุณค่าต่อใครแม้แต่ตัวของเขาเอง “เราอย่าหลับใหลเหมือนคนอื่น จงตื่นอยู่เสมอ และจงรู้จักประมาณตน” (1 เธสะโลนิกา 5:6) ข้าพเจ้ามีความเชื่อมั่นอีกเรื่องหนึ่งว่า ด้วยพระพรที่พระทรงมอบให้มนุษย์แต่ละคนนั้น
แม้จะได้รับมามากน้อยเพียงใด แต่หากเรานำพระพรนั้นไปใช้เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ เราจะไม่มีวันตกต่ำ เราจะไม่มีวันถูกทอดทิ้งไปจากสายพระเนตรของพระเจ้า และจากสายตาของเพื่อนมนุษย์เลยจริงๆ แม้บางครั้งสิ่งที่เราช่วยเหลือใครสักคนหนึ่งไปนั้น เขาจะไม่เคยเห็นคุณค่าของมันเลย หรือแม้แต่เขากลับสนองคืนด้วยการทำร้ายเรา แต่ในความทุกข์ยากแห่งความผิดหวัง เราจะต้องได้รับชัยชนะในสักวันหนึ่ง “ผู้ยำเกรงองค์พระผู้เป็นเจ้าย่อมเป็นสุข เขาเดินอยู่ในมรรคาของพระองค์ ท่านจะมีอาหารกินจากงานที่ท่านทำ ท่านจะเป็นสุขและเจริญรุ่งเรือง” (สดุดี 128:1-2) “ยิ่งแบ่งปัน ยิ่งเติบใหญ่ ยิ่งรู้ให้ ใจเติบกล้า ยิ่งแบ่งรัก แบ่งเมตตา ยิ่งมีค่า ยิ่งเติบโต” ....................................... |