“ดังนั้น จงตื่นเฝ้าระวังไว้เถิด เพราะท่านไม่รู้วันและเวลา” (มัทธิว 25:13) พระเยซูเจ้าทรงเล่าเรื่องอุปมาเปรียบเทียบอาณาจักรสวรรค์ให้บรรดาสาวกฟังว่า เมื่อหญิงสาว 10 คนถือตะเกียงออกไปรอต้อนรับเจ้าบ่าว 5 คน นำตะเกียงไปแต่ไม่นำน้ำมันไปด้วย ส่วนอีก 5 คนนำน้ำมันสำรองไปด้วย หญิงสาวทั้ง 10 คน รอเจ้าบ่าวจนง่วงและหลับไป เมื่อเจ้าบ่าวมาแล้ว หญิงโง่ 5 คน ไม่มีน้ำมันเติมตะเกียงของตน จึงต้องไปหาซื้อน้ำมัน หญิงฉลาดเติมน้ำมันสำรองที่เตรียมมาแล้วเข้าร่วมในงาน และประตูก็ปิดลง หลายครั้งที่พระเยซูเจ้าทรงเล่าเรื่องอุปมาและกำชับให้เราเตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอ แต่เราก็ยังคงนิ่งเฉยไม่ใส่ใจกับวันเวลาแห่งชีวิตนิรันดร์ เมื่อไม่กี่วันมานี้ ข้าพเจ้าขับรถด้วยความสบายใจ ด้วยความมั่นใจว่าตนเองขับรถเรียบร้อยตามกฎกติกามารยาทดีแล้ว จนบางครั้งข้าพเจ้ายังแอบบ่นพึมพำในยามที่เห็นรถคันอื่นๆขับไม่เรียบร้อย หรือไม่ปฏิบัติตามกฎกติกามารยาททางสังคม จนกระทั้งวันนั้น ข้าพเจ้าขับรถออกจากบ้านเพียงลำพังเพื่อไปทำงาน ข้าพเจ้ายังคงมั่นใจในการขับรถของตนเองว่าไม่เสียมารยาทกับใครแน่นอน แต่แท้จริงแล้ว ข้าพเจ้าวางตนเองอยู่บนความประมาทอย่างแรง บนความมั่นใจนั้น มันเหมือนข้าพเจ้าปิดประสาทรับสัมผัสไปบางอย่างด้วยเช่นกัน มันกลายเป็นความผิดพลาดไปตลอดเส้นทางบนถนนสายนั้น เริ่มจากเมื่อรถคันหน้าจู่ๆก็จอดโดยไม่มีสาเหตุ และข้าพเจ้าก็เริ่มบ่นที่ต้องเบรคตามมาและพยายามหักเลี้ยวเพื่อแซงขวาออกไป ข้าพเจ้าลืมไปว่าควรจะดูรถมอเตอร์ไซด์ หรือรถที่อาจจะขอแซงพร้อมๆกันกับข้าพเจ้าก็ได้ เป็นความจริง รถมอเตอร์ไซด์บีบแตรใส่ข้าพเจ้าอย่างไม่พอใจ ข้าพเจ้าผิดและรู้สึกไม่สบายใจเลย นั่งตำหนิตัวเองมาตลอดทาง มาถึงที่ทำงาน ข้าพเจ้ารู้สึกว่าข้าพเจ้าเปิดไฟเลี้ยวเพื่อขอเข้าจอด และเลี้ยวเข้าที่จอดรถเลย แต่ข้าพเจ้ากลับทำผิดพลาดอีกครั้ง เมื่อเพื่อนร่วมงานของข้าพเจ้าที่มาจอดก่อนหน้าข้าพเจ้า บอกกับข้าพเจ้าด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกว่า ข้าพเจ้าปาดหน้ารถตู้คันหนึ่งตอนเลี้ยวเข้ามาจอด จนรถตู้ต้องเบรคอย่างเร็ว วันนั้นทั้งวันข้าพเจ้ารู้สึกว่าข้าพเจ้าช่างใช้ชีวิตอยู่บนความประมาทเสียเหลือเกิน ความมั่นใจจนเกินไป ความคิดที่ว่าตนเองถูกต้องแล้ว ดีแล้ว มันจะทำให้สายตาแห่งความรอบคอบ สายตาแห่งความถูกต้องถูกบดบังจนมืดมิดไป “เราอาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้ ถ้าวันนี้ที่เรามียังยืนอยู่บนความประมาท” และถ้าข้าพเจ้าไม่มีวันพรุ่งนี้จริงๆหละ ข้าพเจ้ามั่นใจแค่ไหนกับความพร้อมของตนเอง วิญญาณของข้าพเจ้าแปดเปื้อนมากน้อยเพียงใด พร้อมพอที่ประตูสวรรค์จะเปิดต้อนรับหรือไม่ หรือข้าพเจ้าจะต้องเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่า “แบ่งน้ำมันให้ฉันหน่อย” เช่นนั้นหรือ “เมื่อนอนบนเตียงข้าพเจ้าระลึกถึงพระองค์ ข้าพเจ้าคำนึงถึงพระองค์ทุกโมงยามตลอดคืน เพราะพระองค์ทรงเป็นความช่วยเหลือของข้าพเจ้าเสมอมา ข้าพเจ้าจึงร้องเพลงด้วยความยินดีอยู่ใต้ร่มปีกของพระองค์” (สดุดี 63:6-7) อย่างไรก็ตาม ในทุกๆยามเช้า ข้าพเจ้าฝากทุกกิจการไว้ในพระหัตถ์ของพระองค์ แม้ในบางกิจการที่ข้าพเจ้ากระทำลงไปนั้น จะเป็นกิจการที่ไม่น่ารักเอาเสียเลยก็ตาม ข้าพเจ้าก็จะพยายามปรับปรุงตัวเองเพื่อเพิ่มกิจการดีให้มากยิ่งขึ้น เพื่อให้วิญญาณของข้าพเจ้าพร้อมเสมอ ในวันที่องค์พระผู้เป็นเจ้าจะเสด็จกลับมา “เราจะได้อยู่กับองค์พระผู้เป็นเจ้าตลอดไป” ( 1 เธสะโลนิกา 4:17) น้ำมันแห่งชีวิตคือความดี แสงสว่างนำชีวีสู่สวรรค์ ตะเกียงแห่งชีวิตที่ครบครัน ย่อมนำพาวิญญาณนั้นสู่ราชัย ....................................... |