“พระอาจารย์ บทบัญญัติข้อใดเป็นเอกในธรรมบัญญัติ” พระเยซูเจ้าตรัสตอบว่า “ท่านจะต้องรักองค์พระผู้เป็นเจ้าของท่านสุดจิตใจ สุดวิญญาณ สุดสติปัญญาของท่าน นี่คือบทบัญญัติเอกและเป็นบทบัญญัติแรก บทบัญญัติประการที่สองก็เช่นเดียวกัน คือท่านต้องรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตนเอง ธรรมบัญญัติและคำสอนของบรรดาประกาศก ก็ขึ้นอยู่กับบทบัญญัติสองประการนี้” (มัทธิว 22:36-40) บัญญัติแห่งความรักจึงเป็นบัญญัติที่ยิ่งใหญ่สำหรับทุกชีวิตจริงๆ ไม่มีใครไม่ต้องการความรัก และไม่มีใครที่มีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากความรักในใจ แต่ความรักของพระเจ้ากับความรักของมนุษย์มันก็ช่างแตกต่างกัน ในฐานะมนุษย์ผู้ต่ำต้อยที่มีความรักอย่างมนุษย์ มีประสบการณ์ความรักตามประสามนุษย์โลกผู้อ่อนแอ ข้าพเจ้าพบว่า ความรักของพ่อและแม่เป็นความรัก ที่ค่อนข้างคล้ายคลึงกับของพระเจ้ามากกว่าความรักอื่นใดแล้ว อาจจะด้วยประสบการณ์ความรักที่ข้าพเจ้าได้รับจากพ่อและแม่มันมีค่ามาก และสิ่งต่างๆที่พ่อแม่พยายามมอบให้ข้าพเจ้ามันก็สอนข้าพเจ้าว่า นี่แหละคือความรักที่ไม่มีเงื่อนไขเลย พ่อแม่ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากข้าพเจ้า ท่านคอยมองความสำเร็จของลูกหลานอย่างภาคภูมิใจ และคอยหนุนให้เมื่อลูกหลานคนใดกำลังฟันฝ่ามรสุมอ่อนแรง คอยเตือนใจยามลูกหลานกำลังหลงทางห่างจากพระพรของพระเจ้า ส่วนประสบการณ์ความรักของข้าพเจ้ากับบุคคลอื่นๆรอบข้าง ความรักต่อเพื่อนสนิทมิตรสหาย เราก็ยังคาดหวังสิ่งตอบแทนกลับ และบางครั้งมิตรภาพกลับจางหายไปด้วยเรื่องผิดใจบางเรื่องได้อีกด้วย ความรักต่อบุคคลรอบข้างสำหรับข้าพเจ้านั้น ข้าพเจ้ากลับได้รับประสบการณ์ความรักที่ขาดความยุติธรรม ความรักที่ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน ความรักที่ถูกเรียกร้องให้กระทำเพื่อผลประโยชน์บางอย่าง บางครั้งเราบอกว่าเราทำไปเพราะนี่คือความรัก แต่แท้ที่จริงมันไม่ใช่...มันมีอะไรเคลือบแฝงอยู่?? ข้าพเจ้ากำลังฝึกฝนตนเองให้มีความรักเหมือนที่พระเจ้าทรงรักเรา มองออกไปรอบตัวกับหลายๆเหตุการณ์ มันก็ช่างยากเหลือเกิน ที่จะรักให้ได้เช่นนั้น มองแคบเข้ามาอีก ข้าพเจ้ามองคนในครอบครัวผู้ที่รักข้าพเจ้าเหลือเกิน ข้าพเจ้าจะทำอย่างไรให้รักพวกเขาได้มากพอเหมือนที่พวกเขารักข้าพเจ้า พวกเขาทุกคนล้วนเป็นแหล่งกำเนิดความรักที่พระเจ้าทรงมอบให้ข้าพเจ้า เพื่อจะได้เติมพลังความรักให้เต็มในทุกครั้งที่อ่อนแอ เป็นแบบอย่างความรักที่คอยผลักดัน หนุนนำชีวิตข้าพเจ้า เป็นเสียงเชียร์ข้างกายที่วิ่งไปกับข้าพเจ้าบนเส้นทางชีวิต เป็นมือที่ฉุดข้าพเจ้าขึ้นมายามข้าพเจ้าล้มลง ข้าพเจ้าอยากรักคนรอบข้างให้ได้แบบนี้เหลือเกิน แต่...ข้าพเจ้ากลับกลัวความผิดหวัง เพราะข้าพเจ้าหวัง ข้าพเจ้าหวังอยู่เสมอว่า เมื่อข้าพเจ้ามอบความรักความจริงใจให้ใคร เขาก็ควรจะมีความรักและความจริงใจกลับคืนมาด้วยเช่นกัน มันเป็นความรู้สึกของมนุษย์ที่ปักหลักอยู่ในใจข้าพเจ้า เมื่อถูกทำให้ผิดหวังข้าพเจ้าก็กลับขลาดและหวาดกลัวที่จะรักด้วยทั้งหมดของใจ แต่ข้าพเจ้าก็ยังไม่ได้ทดท้อหรือยอมแพ้ที่จะรัก ข้าพเจ้ายังพยายามที่รักท่ามกลางใจที่แข็งกระด้างหวาดกลัว ข้าพเจ้ายังพยายามที่จะเรียนรู้ในการส่งต่อความรักที่ไร้เงื่อนไข โดยไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะรัก ผ่านการทรงนำของพระจิตเจ้าองค์แห่งความรัก “ถ้าท่านยึดเสื้อคลุมของเพื่อนไว้เป็นประกัน ท่านจะต้องคืนให้เขาก่อนตะวันตกดิน เพราะเสื้อคลุมเป็นผ้าห่มกายผืนเดียวที่เขามี เขาจะใช้สิ่งใดป้องกันความหนาวเมื่อนอน ถ้าเขาร้องขอความช่วยเหลือจากเรา เราก็จะฟังคำร้องของเขา เพราะเราเป็นผู้มีเมตตากรุณา” (อพยพ 22:26-27) โอ้..พระจิตเจ้าองค์แห่งความรักของลูก ลูกจะฝึกฟังเสียงร้องของเพื่อนมนุษย์ เพราะบางทีลูกอาจจะเป็นคนเดียวในเวลานั้นที่ช่วยเหลือเขาได้ แต่ถึงกระนั้น ลูกก็อาจจะพ่ายแพ้ไป หากพระองค์ไม่ทรงช่วยเหลือลูกให้เข้มแข็งมากพอที่จะรักอย่างไร้เงื่อนไข อย่างที่พระเจ้าทรงรักลูกเสมอมาผ่านกิจการเมตตาที่พระองค์ทรงมีต่อลูก ในทุกปัญหา ทุกความทดท้อ ทุกช่วงเวลาที่ยากลำบากในชีวิต ขอให้ลูกฝึกที่จะฟังและยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือผู้อื่นอย่างยุติธรรมด้วยเถิด อาแมน “ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า ข้าพเจ้ารักพระองค์ผู้ทรงเป็นพลังของข้าพเจ้า” (สดุดี 18:1) จงรักเถิด เปิดดวงใจ ให้ความรัก อย่างที่รัก เคยพักพิง อิงส่งเสริม เพราะความรัก พักที่ใด มักเพิ่มเติม เป็นจุดเริ่ม ของพระพร พระเมตตา จงรักเถิด เปิดดวงใจ ให้ความรัก ทุกข์ร้อนหนัก จักผ่อนคลาย ให้หรรษา เพราะรักปลูก ที่ดวงใจ ยามใหญ่มา เป็นที่พัก พิงกายา เพื่อนร่วมทาง ....................................... |