“พระองค์ทอดพระเนตรผู้รับใช้ต่ำต้อยของพระองค์”

(ลูกา 1:48)

มีบางคนถามข้าพเจ้าว่า

ทำไมข้าพเจ้าจึงชอบตอกย้ำตัวเองว่าต่ำต้อย

ทำไมต้องทำให้คุณค่าของตนเองลดลงด้วยคำว่าต่ำต้อย

ข้าพเจ้าตอบว่า จริงๆแล้วสัญชาตญาณของมนุษย์ทุกคน

ไม่มีใครอยากถูกมอง หรืออยากเป็นผู้ต่ำต้องด้อยค่าหรอก

ข้าพเจ้าเองก็ยังต้องการได้รับการยอมรับจากคนรอบข้างเช่นกัน

ดังนั้น เราทุกคนจึงพยายามผลักดันตนเองทุกวิถีทาง

ให้ได้รับการยอมรับ ได้รับการเชิดชูจากคนรอบข้าง

การผลักดันตนเองจึงเป็นวิถีชีวิตของมนุษย์โดยปกติ

จนบางครั้งเราก็ถูกความทะเยอทะยาน อวดดี จองหองที่แฝงมา

กับความพยายามผลักดันตนเองนี่แหละเข้าครอบงำจิตใจไปด้วย

จนกลายเป็นเผลอ ลืมตัว ดูถูกคนอื่นไปเสีย

และหลายครั้งเราเองนี่แหละที่ทำร้ายคนอื่นเพื่อผลักดันตนเองขึ้นมา

ข้าพเจ้าเคยสัมผัสถึงสายตาดูถูกดูแคลน

คำพูด และการกระทำที่พยายามกดเราให้ต่ำลงไปเรื่อยๆ

ประสบการณ์เหล่านี้สอนข้าพเจ้าว่าข้าพเจ้าต้องไม่ทำเช่นนั้นกับใคร

ดังนั้น ก่อนอื่นข้าพเจ้าจึงต้องฝึกฝนตนเอง

ให้รู้จักมีใจนบนอบ สุภาพมากพอที่จะยกย่องคนที่ต่ำต้อยกว่าเรา

เหมือนที่แม่พระมีใจสุภาพนบนอบ รักและรับใช้พระเจ้าและเพื่อนมนุษย์

มันไม่ง่ายเลยที่จะทำเช่นนั้น และข้าพเจ้าเองก็ยังต้องฝึกฝนอยู่ทุกวัน

และคงต้องฝึกฝนไปตลอดชีวิต

เพราะความอ่อนแอในความเป็นมนุษย์ของข้าพเจ้านั้นยังมีมากนัก

อย่างไรก็ตาม “ไม่มีสิ่งใดที่พระเจ้าทรงกระทำไม่ได้”

แม้แต่การเปลี่ยนจิตใจของข้าพเจ้าก็ตาม

“วิญญาณข้าพเจ้าประกาศความยิ่งใหญ่ขององค์พระผู้เป็นเจ้า”

(ลูกา 1:46)

จิตวิญญาณ  ข้าฯเอ๋ย  จงก้มกราบ

ศิโรราบ  กราบองค์  พระทรงศรี

ขอน้อมกาย  ถวายใจ  ให้ชีวี

ข้าฯรับใช้  ต่ำต้อยนี้  พลีชีวัน

โปรดทรงนำ  ทางข้าฯ  คราล้าอ่อน

โปรดตีสอน ยามข้าฯหลง  ดงสีสัน

ให้ข้าฯพร้อม ยอมมอบกาย  ถวายชีวัน

รัก รับใช้ องค์ทรงธรรม์  นิรันดร์ไป

…………………………….